Het is een druk paas- en POBparade-weekend voor Merel Simons,  die na drie optredens nog steeds onvermoeibaar blijkt. Ze viel gisteren in als opener voor een uitgevallen act, speelde ’s avonds met Mindtrick in Het Hijgend Hert én daarnet nog, slechts een uurtje geleden tussen 18.00 en 19.00 uur, met haar nieuwste band Tales Of A Blackbird in Gold. En nu dus bij De Wasserette, in de buitenlucht gelukkig en ze heeft voor dit optreden versterking meegebracht. Bassist en all round muziekmaker Eric Wels is bijna letterlijk haar steuntje in de rug en neemt de akoestische baspartijen voor zijn rekening. Het drukke kruispunt bij de Vlaszak achter de Wasserette, wat geroezemoes van voorbij wandelende mensen, het deert Simons niet terwijl ze met gevoel ‘Never Again’ zingt. Of ‘Is It You’, keurig ingeleid door de zangeres dat gaat “over iedereen die denkt dat het over zichzelf gaat, terwijl het niet over jezelf gaat…” Een liefdesliedje want later zingt ze “at times it might be us.” Het terras raakt vlug vol, maar dit leidt niet tot het gebruikelijke gebabbel in de zomerse buitenlucht. Sterker: vanaf ‘Smile’ wacht iedereen ademloos op het slotakkoord van ieder liedje. Toch even ‘Meisje Met De Groene Ogen’ noemen, een van twee nummers waarop de singer-songwriter in het Nederlands zingt. Het terras blijkt een betere locatie dan de drukte van een volle Bruine Pij bij de vorige POBparade. Vandaag zingt Merel het mooist van allemaal.

The Surs, de langzaamaan doorbrekende band uit Den Bosch die vorig jaar op Breda Barst speelde en in november nog op Club3VOOR12/Breda, heeft een slechte start van het optreden. Het stemmen in De Speeltuin duurt irritant lang en gaat gepaard met veel schelle feedback. Het blijkt een uitdaging alle vier microfoons gestemd te krijgen en ook in het begin van de set kampt de band zichtbaar en hoorbaar met het geluid. Zanger/gitarist Noël Josemans besluit dat ze “het maar mee gaan doen.” Het podium lijkt klein voor vier man en The Surs speelt in het begin wat voorzichtig. En dat is heel jammer, juist omdat de bandleden graag de grens opzoeken. Net zoals het vroege dEUS, waarop het geluid van The Surs veel lijkt, dat ook op het podium durfde experimenteren en zo naam maakte. Gitarist/zanger Max van den Hout probeert wel dingen, maar de spanning is in het begin de verkeerde soort spanning, juist door de af en toe terugkerende piepende feedback. Gelukkig wordt het beter en kunnen met name een geregeld furieuze Van den Hout en bassist Peter van Oudheusden aan de slag met de pedaalkasten aan hun voeten. ‘Autonomous Dream' en ‘Amplify The Light’ zijn hoogtepunten van de set, waarbij eigenlijk alle songs van de uitstekende en veel bejubelde debuut cd ‘Persona’ goed uit de verf komen. De Speeltuin is qua alternatieve gezindheid prima gekozen voor de alternatieve rock met indie en avant garde invloeden, maar het geluid moet de volgende keer echt vanaf het begin kloppen. Desondanks geeft The Surs een memorabel concert, waar je op voorhand bij geweest wilt zijn.

Terwijl Johnny Stardust in Het Hijgend Hert bijna begint aan het officiële slotconcert van deze vijftiende POBparade, nadert het mini-festival ‘From Mellow To Rock’ ook zijn einde in Mezz Café. Gekozen is voor een opbouw van singer-songwriters tot het harde metal/hardcore werk van Dogs Rule The Night uit Breda. De band speelt soms behoorlijk lange nummers met een zware ritmesectie en een zanger die log meebeweegt. Het is vooral gitarist Bas die actief opgaat in zijn metalrifs. En terecht, waarom zou je anders kiezen tussen een crossover van metal en hardcore? Zelfs “het volgende nummer is om op te dansen” blijkt nog best zwaar, met af en toe een welkome metal-versnelling. Vlak voor het einde gaat Dogs Rule The Night collectief springen en vlak daarna kondigt Bas buiten adem het eennalaatste nummer aan. En dat de band straks nog cd’s te koop heeft. Dat is vaker gezegd dit POB-weekend en dat is dan weer een goed teken voor de hele Bredase scene.

Lees hier deel 1 met recensies van Tuxedo Bandido, The BlackHill Bandits en Awash.