Voorprogramma The Fire komt uit Italië en dat is best eens leuk voor een keertje: punkrock’n’roll uit de Laars van Europa. Echte onverstaanbare Italo-punk is het niet want zanger Olly zingt netjes in Amerikaans-Engels. De cover van Sinatra’s ‘New York, New York’ die hij samen met Lou, Pelo, Alecs en Fillipo na drie nummers inzet, is echter slap en onorigineel. De eerste pogingen tot interactie met het publiek gaan ook al stroef totdat Olly met een megafoon het nummer ‘One Way Train’ aankondigt waar een dansje bij hoort en het publiek ‘hoo hoo’ moet roepen als een oude stoomlocomotief. Dat werkt.

Daarna heeft The Fire het publiek in Breda mee en rolt het korte concert soepel naar zijn einde. De punk is clean en loopt gesmeerd, met een prominente rol voor de bas. Dankzij dit gladde geluid, het leren emohoedje en uiterlijk van Olly doet The Fire een beetje denken aan Good Charlotte, ietsje harder en minder poppy. De stoere, opvallende rode versterkers blijken na enige research met de handgemaakt ambachtswerk van het Italiaanse MadCat Amps waar The Fire een van de uithangborden van is. Een slimme zet want ze vallen meteen op.

“Twintig jaar Heideroosjes  en m’n stem is vanavond naar de kloten…” excuseert zanger Marco Roelofs van Heideroosjes zich bijna op het podium. Bijna, het blijft punkrock. “Maar ik ga gewoon door, het is pas gedaan als jullie helemaal niets meer horen!” En daarna knalt iedereen gewoon door, op het podium én in de zaal. Moshen, stagediven, pogoën of een ‘oval pit’ maken want volgens Roelofs is een circle pit in Mezz onmogelijk, de vorm van de zaal werkt gewoon niet mee. Bassist Fred Houben voegt toe: “Dit is wel de enige zaal waar iedereen vooraan kan staan.”

Aan anekdotes geen gebrek, Roelofs geeft vanavond punkrockles en het is te hopen dat de jonge punks in de zaal opletten. Ze zouden best wat op kunnen steken van Nederlands succesvolste punkband. “Op en neer!” brult hij als de pogo moet worden ingezet en “It’s a pogosong” als de band een ode brengt aan Pennywise met ‘Wouldn’t It Be Nice’. Roelofs vertelt kort wanneer hij welk nummer schreef en waarom of voor wie of over wie. Het past allemaal bij de jubileumtoer en versterkt het sympathieke imago van Heideroosjes. Roelofs bespeelt het publiek even gemakkelijk als hij een powerakkoord op zijn metalgitaar aanslaat.

De zaal gaat voortdurend los, zeker bij de meest herkenbare songs ‘I’m Not Deaf… I’m Just Ignoring You’, ‘Time Is Ticking Away’, ‘Lekker Belangrijk’, ‘Iedereen Is Gek  (Behalve Jij)’ en het alom meegebrulde ‘Sjonnie & Anita’ (vroem vroem vroem). De ode aan Nik Kershaws ‘The Riddle’ is strak en de knallende stroboscopen zorgen voor een heftige ervaring. Eigenlijk was het vanaf de klassieke start al raak met de quote uit een conference van Urbanus, “het volgende liedje is voor de Limburgse hardrockformatie de Heideroosjes…” waar de band hun naam vandaan haalde.

De toegift start goed met ‘Bag Full Of Stories’ waarbij Roelofs de akoestische gitaar speelt en bassist Houben een accordeon, een rustig folknummer over twintig jaar onderweg zijn. De rest van de toegift blijkt ook een grote triomf, dat is ook bijna onmogelijk als je een medley maakt van de nummers die je fans ook van je verwachten.

“We gaan vanavond heel eerlijk zijn”, bekent zanger Roelofs, “we hebben nogal wat nummers waarvan mensen altijd verwachten dat je ze speelt. We willen die zelf eigenlijk niet meer spelen en beloven dat dan de volgende keer te doen. En dat doen we dan natuurlijk niet. Maar niet vanavond: dit is die volgende keer!” De fans kunnen nogmaals uit hun dak als in raptempo ‘Klapvee’, ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’,  ‘Punica’ (“ons allereerste nummer!”) en ‘Tering Tyfus Takketrut’ aan elkaar geregen worden. Afsluiter ‘United Scum’ is altijd het slot van een Heideroosjes concert en zo ook vanavond in Breda. Met gemak staan ze over 20 jaar weer in een overvolle Mezz. En dan niet voor een publiek van jong en oud, maar jong, oud en nog ouder!

Gezien: The Fire en Heideroosjes. Mezz, vrijdag 6 november 2009.