SOLDOUT
Soldout, het jongste Belgische succesproduct. Intussen al wel twee albums afgeleverd, anno 2009 toch echt voor het grotere publiek toegankelijk. Live is het een vijftal keyboardstands, Korg ms10, drumcomputer en laptop, hoe minimalistisch muziek maken zijn kan. Het concept is redelijk simpel: catchy drums, groovende bassynth erover en wat accenten leggen met de analoge synthesizers, vocalen en het concept is helder. Aangevuld met een projectiescherm en bijbehorende visuals is het optisch gezien in ieder geval al een goed overdachte show. Als het dan ook muzikaal ook nog meer dan prima is, is heerschappij over Breda voor één avond binnen handbereik. Soldout begint rustig, gaat via de single ‘The Cut’ over naar een verlengde uitgave van ‘Build It Up/Knock It Down’ tot de bezwerende afsluiter ‘I Don’t Want To Have Sex With You’. Leren jas, zonnebril, Soldout verliest nergens in deze dertig gegunde minuten haar cool. The Kills on acid of gewoon een nieuwe standaard in electropop?

GHINZU
Met in het achterhoofd een eerdere show van Ghinzu dit jaar in Melkweg waarin de band prachtnummer ‘Blow’ volledig de mist in liet gaan, probeer ik enigszins dat schrikbeeld te verdringen. Vanavond gaat dat niet gebeuren, incidenten komen voor. Gelukkig niet tegen beter weten in op het eerste gehoor, want Ghinzu begint enigzins voorspelbaar goed met ‘Mother Allegra’ wat net zoals op de plaat overloopt in ‘Mirror Mirror’. Voorspelbaar of niet, de machinale kracht die uitgaat van ‘Mirror Mirror’ doet aannemen dat Ghinzu vanavond wél in topvorm verkeert. Deze snelle aanname wordt bruut verstoord wanneer de inmiddels opgebouwde spanningsboog abrupt wordt afgebroken met een volledig gebrek aan logica in het vervolg van de set. Cold Love, Dragon, een dubieuze cover van ‘Twist And Shout’, waar is de opbouw gebleven? Wanneer uiteindelijk frontman John Israel zijn zwarte zonnebril afdoet, is pijnlijk duidelijk waarom de band zo’n rommelige indruk maakt. Z’n ogen spreken: moeheid, overmatig alcoholgebruik in de kleedkamer, desinteresse of overconcentratie?

De band, en dan met name gitarist Greg Remy, verzandt in totaal onnodige en irritatieopwekkende dooddoeners. De zaal krijgt meerdere malen te horen dat Breda een ‘very nice city’ is en tussen het eindeloos wegslingeren van microfoonstandaards in horen we ook nog dat ‘Dragon’ volgens de band toch echt een heel goed nummer is. Die stelling durf ik te onderstrepen, ware het niet dat de liveuitgave hiervan vanavond sterk overeenkomt met wat er in Melkweg gebeurde. Ghinzu is het allemaal nét niet vanavond. Sterker nog, op een aantal momenten helemáál niet. Ghinzu heeft zo’n arsenaal aan schitterende platen die tijdens eerdere shows ook live nog eens schitterend blijken, maar waar zijn ze? Concreter: waar is sowieso een logische setopbouw met livewaardig materiaal? ‘Electronic Jacuzzi’, ‘Dracula Cowboy’, ‘Cockpit Infero’, ‘High Voltage Queen’, waar, in godsnaam, zijn ze…?

De toegift breekt aan, Remy gooit weer eens met wat microfoonstandaarden en roept in samenspraak met Israel dat het laatste nummer toch écht het laatste zal zijn. Het zal wel, Ghinzu is zichzelf al eerder verloren deze avond dan kan dit er ook nog wel bij. Clichématig nog even collectief stilstaan tijdens een break in ‘Kill The Surfers’ en dan allemaal terug aan de drank backstage. Gelukkig bespaarden de heren zich ditmaal om ‘Blow’ te spelen, in deze vorm had het nog wanstaltiger uitgepakt dan eerder dit jaar in Amsterdam. Tortillawraps zonder inhoud, niet lekker, toch dekt het de term en is een tortillawrap als gerecht nog steeds een wrap, zelfs zónder inhoud. Tortillawrap Ghinzu staat historisch gezien garant voor een geweldige show, al is de inhoud deze avond van een bedenkelijk niveau. Soldout glorieerde, thuis zet ik een magistrale liveversie van ‘Blow’ooit in de Ancienne-Belgique op. Waarom jongens? Het had zou mooi kunnen zijn. We maken nu de eenzijdige afspraak dat de volgende keer alles vergeven en vergeten is. Do you read me?

Gezien: Soldout en Ghinzu. Mezz, vrijdag 27 november.