Om half vijf trad het duo aan. Op het terras van Mezz was het behoorlijk druk, gelukkug kwam er toch een handvol publiek naar binnen om naar Rue Royale te luisteren. Zowel zanger / gitarist Brookln Dekker als zangers / percussioniste Ruth Dekker komen over als erg rustige, bescheiden mensen. Allebei waren ze ontzettend vriendelijk naar het Mezzpersoneel toe en naar het publiek natuurlijk. De muziek van Rue Royale doet af en toe denken aan een akoestische sessie van het rustige werk van The Decemberists en The Veils. Als zanger Brookln wat harder zingt neigt zijn stem een beetje naar die van Damien Rice. Rustige nummers die lang voortsluimeren zonder te gaan vervelen. Vrijwel alles wordt tweestemmig gezongen, de zang overheerst niet maar vloeit op een geweldige manier samen met het gitaarspel. Het eerste nummer wat ze ooit samen schreven ‘Even in the darkness’ is een prachtig liedje over vriendschap. De kracht van Rue Royale is de breekbaarheid die ze in hun muziek weten te leggen. Hoewel de muziek weinig tot geen climaxen kent, blijft het interessant. Hoewel Rue Royale het naar mijn idee het beste op een winderige herfstdag zou doen, wist het duo ook op een zonnige zondagmiddag een warme, behaagelijke sfeer te creeëren. Een goede dertig man aan publiek was muisstil en genoot. Te meten aan het feit dat er na het optreden behoorlijk veel cd’s en ep’s werden verkocht. Met een vriendelijke dankwoord: ‘bedankt voor het aandachtig luisteren’ verliet Rue Royale na twaalf nummers het podium, het publiek in een waas tussen fanatasie en werkelijkheid achterlatend.