Deze avond werd in het Mezz Café het 10 jarig bestaan gevierd van ons aller 3VOOR12. En omdat ik deze heugelijke aangelegenheid niet compleet aan me voorbij wou laten gaan, moet ik tot mijn spijt bekennen. Dat ik het eerste optreden van de avond ,namelijk dat van de Amsterdamse folk noir zangeres Signe Tollefsen, heb gemist. Het enige wat ik hier over kan zeggen is dat na beluistering van haar repetoire op haar Myspace site dit niets minder dan een gemiste kans is geweest. De volgende keer dat deze dame onze stad bezoekt zal ik deze vergissing zeer zeker recht zetten. Ricky Warwick Deze Ierse singer/songwriter mag in eigen land en in omliggend engels taalgebied genieten van een ware heldenstatus. Deze status heeft de beste man verworven door jarenlang de hitlijsten en podia te bestormen met zijn band The Almighty, kijk voor de grap maar eens op de Myspace van deze band en zie dat de reunie tour van The Almighty zich op een heel ander level afspeelt dan waar de heer Warwick solo zijn ziel bloot stelt. Hier in de lage landen was men echter een stuk minder enthousiast over de verichtingen van deze band en dus kan het zomaar gebeuren dat Ricky Warwick vanavond de taak heeft om de zaal op te warmen voor Keith Caputo. Iemand die al twintig jaar alle podia afstruint doet dit uiteraard op routine, gewapend met een gitaar en een paar stalen ballen vuurt de man het ene na de andere nummer op de mensen af. Het oogt allemaal lekker rauw en sympathiek, maar het euvel wat zijn vorige band vaak werd aangerekend was vanavond ook van toepassing op zijn frontman, slecht is het allerminst maar we hebben het al vele malen vaker gehoord en om eerlijk te zijn ook een stuk beter. Keith Caputo Dan nu de man waar iedereen duidelijk voor gekomen is. Met een uitstekende nieuwe plaat, 'Fondness for hometown scars' op zak werd Breda weer aangedaan. Deze New Yorker die in de ogen van zijn massieve groep fans een legende in wording is, liet zien dat deze stelling wel eens dichtbij de waarheid kan zitten. Voor mensen die de man alleen kennen van zijn werk met (hard)core legende Life of Agony, zal de show als een verassing over hen heen zijn gekomen. De mensen die hem al een tijd langer in het vizier hebben, wisten na het verschijnen van zijn solo debuut, 'Died Laughing', al dat er veel meer in dat kleine lijf zat dan de wanhopige agressie die hij bij zijn band eruit perste. Ook vanavond neemt Keith Caputo, en niet te vergeten zijn uitstekende band, zijn mensen mee in een emotionele rit naar alle hoeken van zijn ziel. Ondanks dat hij een reputatie heeft dat zijn zangprestaties het wel eens af plegen te leggen tegen mans ietwat ongezonde behoeftes, liet hij deze avond zien dat hij een zanger van wereldklasse is. Hoogtepunten noemen zou afbreuk doen aan de andere nummers, het was een optreden dat van het eerste tot het laatste nummer de bezoekers in hun greep hield. Keith vulde de zaal en zijn bezoekers met gemak met zijn prachtige stem en persoonlijkheid. Dat hij hiervoor een heftige reactie van waardering voor in ruil kreeg mag bijna als vanzelfsprekend worden beschouwd. Als afsluiter werden de bezoekers nog getrakteerd op de kraker 'Let’s Pretend' van het al eerder gememoreerde Life of Agony. Dit is in zijn oorspronkelijke staat al een juweel van een nummer, maar iedereen die van de uitvoering die Caputo deze avond ten beste gaf geen kippevel kreeg heeft geen hart maar een brok steen in zijn borstkas zitten.