Afgeslonken tot een driemansformatie klinkt Lawaii meer recht-toe-recht-aan en een stuk rauwer. Helaas moest ook het orgeltje er aan geloven en dat is jammer, want zo gaat de muzikale sprankelijkheid er wel een beetje af. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de spontaniteit op het podium. Met deze spontaniteit moeten ze echter nog een punt compenseren, want de zang is niet altijd even goed al kan dit natuurlijk ook komen door de heersende verkoudheidsgolf. Al met al is Lawaii een erg leuke opwarmer voor The Tellers. Na Lawaii is het tijd voor The Tellers, een bandje uit Wallonië rondom zanger Ben en gitarist Charles. The Tellers hebben een erg hoog britpopgehalte en klinken als The Babyshambles, maar dan zonder de drugsverslaving van Pete Dorothy. Dit britpopgevoel wordt ook versterkt door het Britse accent van Ben en na wat zoekwerk in de bio blijkt hij dan ook een Britse moeder te hebben. Ook de houding van de band speelt mee, ze stralen echt een britpopbandje uit: een beetje nonchalant op het podium en gitaren bijna tot onder hun oksels. Tussen de nummers door praten de leden van The Tellers tegen de zaal in een combinatie van gebroken Nederlands, Frans (voor de aanwezige Belgen) en dus Engels, dit geeft alles wel weer een aandoenlijke breekbaarheid. Maar het is een beetje flauw om een band te beoordelen op het feit dat ze in een muziekstroming zitten en daar dan op lijken. Ik bedoel, alle rockbandjes kan je dan ook wel gaan afkraken, omdat het ergens anders op lijkt. Dus de vraag is of ze goed spelen en een goede show hebben. En ja dat hebben ze! De nummers liggen lekker in het gehoor en ze klinken beter dan menig britpopbandje. Vooral het feit dat alle vier de bandleden meezingen geeft een leuke afwisseling in de show. Ook de afwisseling tussen snellere nummers en een rustpunt in de show met een akoestisch intermezzo is zeer geslaagd. Als afsluiter van de set komen nog twee covers. Eigenlijk is het een echte cover en een nummer met het intro en de bekende rif van “Tainted love”. De echte cover is “Dock of the Bay” en is de afsluiter van de set. Uiteraard willen ze nog een bisnummer spelen, maar het blijkt dat The Tellers door hun repertoire heen zijn. Om toch nog maar een nummer te spelen, zingt Ben zichzelf begeleidend op gitaar nog een nummer. Tijdens dit nummer komt de zangkwaliteit van de zanger echt naar boven en blijken The Tellers een band te zijn die zeker niet zou misstaan op Breda Barst. Lawaii en The Tellers, gezien: Mezz, 6 maart 2008