Alain Clark heeft er zin in, als we hem op z’n woord mogen geloven. Dat mag ook wel, want de zaal staat vol mooie vrouwen. Iets voor tienen betreedt zijn band het podium, een moment later is ook de man waar het om draait aanwezig. De eerste nummers worden niet erg bejubelend ontvangen, ondanks verwoede pogingen van Alain om met zijn dansmoves het publiek mee te krijgen. Goed, een beetje overdreven ziet het er wel uit. Het podium is stijlvol aangekleed met schemerlampen, een rood tapijt en tegen het rode wanddoek prijkt de titel van zijn laatste plaat. Clark, in Amerika uitgegroeid van muikant tot producer, laat tijdens de relatief onbekende nummers zien over een uitermate funky band te beschikken waarbij vooral de bassist positief opvalt. Strakke, smoothe funk met soulzang, begeleidt met een dikke overdriven Rhodes-basis, muzikaal niets op aan te merken. Clark zelf is goed bij stem en haalt probleemloos alle noten. Wanneer hit “This ain’t gonna work” gespeeld wordt, gaat de zaal van de semi-automatische piloot over op de dansmodus. Het gejoel en geschreeuw na afloop van het nummer verraden de populariteit van Clark en zijn band, of is het toch alleen Clark? Bij die ándere hit, met vader Dane lijkt het alsof het nummer zonder de zwarte soulstem gespeeld moet worden. Clark junior claimt immers dat zijn vader het touren erg zwaar vindt en niet altijd de moeite kan nemen om langs te komen. Toch, bij wijze van verrassing, is hij toch aanwezig en weer is het publiek tevreden. Na een intermezzo met een aantal covers waaronder de wat slappe uitvoering van Jamie Lidell’s “Multiply”, komt Clark terug met enkel piano en zang voor een toegift en drukt daarna de herhaalknop in om “This ain’t gonna work” nogmaals te spelen. De dames gaan tevreden naar huis, want Clark signeert in de foyer. Gezien: Alain Clark, Mezz, Breda, donderdag 10 april,