James Worthy: "Muziek is een emotievergrootglas."

Milan König ,

James Worthy heeft vaak een aparte kijk op de wereld. Is dat ook het geval bij muziek? Wat betekent muziek voor hem, welke nummers gelden als zijn favoriet en wat voor muziekgenre typeert het leven? ''Muziek is de verf waar ik mee schilder.''

Wat zijn jouw favoriete nummers en waarom?

The Streets – It’s too late.
Een tijdloze tranentrekker. Mike Skinner weet mij vrijwel altijd te raken. En diep ook. Het klinkt allemaal wat laagdrempelig, maar dit is de mooiste songtekst van de laatste 20 jaar. Het is pure Shakespeare. “I walk in a trance. Got a wounded soldier stance.”

Spinvis – De grote zon.
Vorig jaar moest ik op een nietszeggende zondag afscheid nemen van mijn oma. De zon scheen. In de auto draaide ik dit nummer. Alleen al die eerste zin. Mijn tranen waren groter en helderder dan ooit tevoren. Spinvis is, net als Mike Skinner, een geweldenaar. Taal is alles. De hemel zit verstopt in woordenboeken. 

Kate Nash - The nicest thing.
Dat Adele zo verdomde groot is geworden, begrijp ik, maar dat Kate Nash niet net zo groot is geworden, heb ik nooit begrepen. Eerlijk is eerlijk, dit nummer maakt alle liefdesliedjes van Adele overbodig.

“I wish you had a favourite beauty spot
That you loved secretly
Cause it was on a hidden bit
That nobody else could see
Basically, I wish that you loved me
I wish that you needed me
I wish that you knew when I said two sugars
Actually I meant three.”

Daughter – Candles.
Die tokkelende gitaar brengt mij onder narcose. Dat is wat wonderschone muziek met mij doet. Ik wil pijn hebben. Ik wil wegdromen. En dan wil ik zonder pijn wakker worden. Maar dan ga ik de pijn missen. En dan luister ik naar dit soort muziek. Om de pijn die ik niet meer voel te eren.

RJD2 – Here’s what’s left (hidden track).
Als mijn huis in de fik staat, pak ik eerst mijn vrouw en kind, maar daarna pak ik het Deadringer album van RJD2. Instrumentale hiphop is zo’n prachtig genre. Vooral het einde van dit nummer, dat gedeelte met de sitar, is ongeëvenaard schoon. Het is stoer, maar zo kwetsbaar. Een jeep met liefdesverdriet, dat is het. RJD2 is zo fucking getalenteerd. Luister naar die man. Begin met dit nummer en ga dan naar Someone’s Second Kiss.

Mariah Carey – Touch my body (Cyril Hahn remix).
Ik weet nog goed dat ik het Music Box album kreeg. Ik was 13. De eerste track van dat album was Dreamlover. Wow. Dreamlover! Ik ben nog steeds groot fan van Mariah. Ik snap al die haat niet. In mijn jeugd had je twee vrouwenstemmen: Whitney en Mariah. Fuck alle haters. Mariah is mijn Mies Bouwman. En Cyril Hahn is de meester van de remix. Het is allemaal zo heerlijk melancholisch. En hoopvol. Als ik zijn remixen luister, hoor ik de laatste dag van het schooljaar.

Patrick Cassidy & Hans Zimmer – Vide cor meum.
Dit moet je gewoon luisteren. Heel hard. Techno-hard. “Ja, maar het is een opera-aria, ik heb niets met opera.” Flikker op met je hokjes. Muziek is muziek. Ik versta er overigens ook geen kut van, maar dat hoeft ook niet. Ik voel het. Vooral die dreiging die boven de schoonheid hangt. Dit nummer klinkt als de geboorte van een kind. Je ziet het kind geboren worden. Het is de mooiste dag van je leven. En dan hoor je dat je niet de vader bent. Je bent zo boos, maar dan kijk je nog eens goed naar het kind. Het kind is ongelofelijk lelijk. De woede verdwijnt en maakt plaats voor opluchting. Je rent het ziekenhuis uit en duikt in het naastgelegen meer. In het meer zwemmen drie zeemeerminnen. Ze willen je. Opera is fucking prachtig.

Clams Casino – I’m god (instrumental).
MssingNo – Scope.  

Welke nummer (hiervan) moet er absoluut op je begrafenis of crematie gespeeld worden?
Doe maar gewoon allemaal. Ik vind het altijd zo gek dat ze een heel leven in drie nummers proberen te stoppen. Rot op met je propwerk. En dat het dan drie treurige nummers zijn. Kom op, het leven is prachtig, zelfs als je dood bent.  

Op wat voor manier helpen teksten van nummers jou bij het schrijven van je eigen teksten?
Als ik schrijf, gaat het niet echt om de teksten. Dan gaat het gewoon om het gevoel. De sfeer. Ik vind het heel moeilijk om zonder muziek te schrijven. Ik heb tien playlists op mijn computer staan. Playlist 1 is heel vrolijk en playlist 10 is, tja, emotionele SM. Muziek is de verf waar ik mee schilder. Het is ook een soort alcohol. Als ik muziek luister, spreek/schrijf ik eerder de waarheid. Grenzen vervagen. Muziek is een emotievergrootglas. En ik zie alles. Het heeft dus ook een hallucinerende werking. Ik zie wat er niet is, maar dan schrijf ik het op en is het er opeens wel. Muziek is mijn handlanger. Het is onmisbaar. Zonder muziek ben ik Robin, met muziek ben ik Batman.

Welk muziekgenre is volgens jou het leven?
Dan ga ik voor hiphop. Het is een genre waar vaak lacherig over wordt gedaan, men neemt het niet serieus, maar het is de krachtigste en meest pure muziekvorm die ik ken. Het is eerlijk, rauw en ongepolijst. Net als het leven hoort te zijn. En het genre valt en staat bij zelfvertrouwen. Liefde voor jezelf. Een gezonde dosis narcisme. Vandaag ben ik de beste, maar als ik morgen de beste wil zijn, moet ik hard blijven werken. Dat is hiphop. Realistische arrogantie. Daarnaast vergeten hiphoppers nooit waar ze vandaan komen. Dat vind ik mooi. Die trots. Hoe hoog de boom ook groeit, rappers willen altijd de wortels kunnen blijven zien. Als ik aan hiphop denk, moet ik aan een gedicht van Tupac denken. The rose that grew from concrete. Dat is hiphop. Dat is het leven. Verrast worden. Verwondering voelen. Hoe kan dat nou? Een roos die uit het beton groeit. Het verrukkelijke doorzettingsvermogen van de mens.