Afgelopen november zagen we The Don’t Touch My Croque-Monsieurs nog in de finale van de Amsterdamse Popprijs. Nu presenteert de band in Pakhuis Wilhelmina officieel hun debuutalbum Ruimtemissie: Schruimtemissie, waarvan onlangs hier op de site al een recensie is te lezen.

De uit Amsterdam-Noord afkomstige band, bestaande uit gitarist Kaj, bassist Rikkert, drummer Papalino en frontman Abel, staat bekend om hun eigenzinnige muziek en energieke optredens. De band is opgericht uit “artistieke noodzaak” en creativiteit kun je de heren ook niet ontzeggen. Door het combineren van verschillende stijlen in hun muziek zijn ze immers lastig in een hokje te plaatsen.

Het grote publiek blijft, mogelijk door de sneeuwval, een beetje uit, maar bij het aanwezige publiek zit de sfeer er goed in. De band danst zichzelf alvast warm tijdens hun voorprogramma New YX, waarna ze zelf hun opwachting maken. Het is altijd weer een verrassing in welke outfit de heren het podium zullen betreden. Dit keer zijn het geen berenvellen, indianentooien of blote basten, maar zelfgefabriceerde astronautenpakken.

Op de achtergrond van het podium floreert een patroon van het bandlogo, waarmee de frontman naar eigen zeggen ook zijn huis heeft behangen. Een beetje vol van zichzelf is de band dan ook wel. Met teksten als “je herkent ons aan de houding, fuck the world” en “als je met me praat zeg dan iets geniaals, anders hoef ik niet te horen wat je zegt”, lijken ze zich van niets of niemand wat aan te trekken. Hun grootheidswaan kan echter met een korreltje zout worden genomen, want ook de nodige zelfspot is aanwezig.

Hun flinke dosis zelfvertrouwen zorgt er in ieder geval voor dat ze overtuigend klinken. Vanaf het eerste moment knalt de band van het podium en beheersen ze de aandacht van het publiek. Mc Ome Omar maakt direct zijn opwachting om hun gezamenlijke track Chi-money ten gehore te brengen. Daarna dreunt de band lekker aan één stuk door. Want zo spraakzaam als ze in hun muziek zijn, zo weinig heeft de band tussen de liedjes door te vertellen. Aan publieke interactie echter geen tekort, frontman Abel begeeft zich al zingende regelmatig tussen het dansende publiek. Tijdens het aanstekelijke That’s What She Said horen we “een geoliede machine, maar we doen maar wat”. Niet zo aannemelijk, want de band lijkt zich maar al te bewust van wat ze doen. Het instrumentale deel van de band krijgt het laatste woord met een denderende outro, waarin vooral de snelle snare pronken.

Na de publieke “we want more” volgt er nog een ferme toegift, waarin ook Ome Omar nog een keer voorbij komt. Het publiek dat nog steeds niet met de voetjes van de vloer is geweest, kan er bij het allerlaatste nummer toch echt niet aan ontkomen. Want met zijn “Hé, we doen er nog één. Dus als je wilt dansen, en dat wil je, of je bent een sukkel!” laat frontman Abel je geen keus. Hierop volgend wordt het publiek alvast getrakteerd op een kerstliedje. Giel Beelen was vorig jaar al niet zo te spreken over hun kerstsingle Er Valt Geen Sneeuw Dit Jaar In Afrika en noemde de plaat ronduit slecht. Ook deze ten gehore gebrachte cover van Last Christmas verdient geen schoonheidsprijs.

Tot slot volgt er “jongens en meisjes, leuk dat jullie er waren”, waarna de drums en gitaren weer de eer krijgen het optreden spetterend af te sluiten, onder een luid applaudiserend publiek. De band heeft weer laten horen dat ze live opperbest zijn. Dat kun je de komende tijd op verschillende locaties in Amsterdam zelf bekijken en beoordelen.

Gezien: The Don’t Touch My Croque-Monsieurs, Pakhuis Wilhelmina, 3 december 2010