Eigenzinnigheid in Winston Kingdom

Roodkapje en het Blauwe Gevaar, Pek en Veren en Dataplan

Tekst: Brechtje Keulen Foto's: Anouck Wolf, ,

Een avond vol eigenzinnige bands. Achtereenvolgens treden Dataplan, Roodkapje en het Blauwe Gevaar en Pek en Veren op. Stuk voor stuk bands met uitstekende muzikanten en enthousiasme alsof ze in een uitverkocht Paradiso staan in plaats van in Winston Kingdom voor vijfentwintig man.

Roodkapje en het Blauwe Gevaar, Pek en Veren en Dataplan

Als er één ding is waar Winston Kingdom goed in is, is het wel het programmeren van eigenzinnige bands, al dan niet van eigen bodem. En jawel, ook nu is het weer gelukt. Met Roodkapje en het Blauwe Gevaar, Pek en Veren en Dataplan op het affiche zou je om de namen alleen al een volle zaal verwachten. Helaas werkt het niet zo: als Dataplan begint te spelen staan er tweeëntwintig mensen in de zaal. En dat is inclusief personeel, recensent en fotograaf, en bandleden van later optredende bands. Jammer, want Dataplan is geen slechte opener van de avond. De band schept een landschap van instrumentele ambient rock waar je in je eentje door kunt ronddwalen, geleid door melodieuze baslijnen en hier en daar een verrassende wending. Een lieflijke omgeving zal het nooit worden, maar je kunt er wel in wegdromen. Tot de muziek stopt en je plotseling weer middenin de zaal van de Winston staat. Daar staat de volgende band, Roodkapje en het Blauwe Gevaar, alweer te trappelen. Het trio stond enkele weken geleden nog in de finale van de Amsterdamse Popprijs, waar het helaas net buiten de prijzen viel. Toch is vanavond wel duidelijk waarom de band in de finale stond. Met hun schattige en komische Nederlandstalige teksten, nonchalant half pratend gezongen, weet Roodkapje zich te onderscheiden. Dat een als nieuw aangekondigd nummer stiekem niet nieuw is, en dat we eigenlijk al weten dat zanger Rowan gitaar kan spelen op zijn rug maakt niet uit. De teksten lijken een grote grap, maar alles bij elkaar is de muziek wel pakkend en vooruit, gewoon origineel en goed. Pek en Veren, de laatste band van de avond, lijkt het idee te hebben voor een uitzinnige menigte te staan spelen. Vreselijk enthousiast is deze band, vreselijk hard is het geluid. Origineel is de stonerrock die de band speelt niet echt, maar zowel bassist als gitarist is uitzonderlijk goed. Helaas willen beiden dat ook erg graag laten zien en blijft er weinig ruimte over voor de vocalen. Iets meer op elkaar afstemmen en dan staat er een goed live-act op het podium. Met Pek en Veren knalde de goed opgebouwde avond naar zijn einde toe. Een avond met eigenzinnige bands, met erg goede muzikanten en een dosis enthousiasme waar je u tegen kunt zeggen. Volgende keer graag publiek erbij, dan is de avond compleet. Dataplan, Roodkapje en het Blauwe Gevaar, Pek en Veren Gezien: Winston, vrijdag 21 december 2007 Fotografie: Anouck Wolf Recensie: Brechtje Keulen