De avond begint met de breakcore van Bugbomberboy. Misschien niet zo'n goed idee. Het publiek is net binnen en staat achterin de zaal nog wat te acclimatiseren terwijl op het podium in het halfdonker een jongen achter een zwarte desktop-PC mensonvriendelijke teringherrie staat te maken. Als ik het goed zie gebruikt hij het programma Soundforge waarin hij via een mixertje (met crossfader) switchted tussen een aantal tracks. Die tracks zijn gevuld met digitale noise, upgepitchte stemmetjes en doorgedraaide beats. Het klinkt allemaal erg willekeurig en eenvormig en er valt ook slecht op te dansen omdat de noise en anarchie het ruimschoots winnen van de beats, maar dat had misschien minder uitgemaakt later op de avond met meer publiek en meer alcohol. Mp3's zijn te vinden op zijn site. Ik kwam eigenlijk vooral voor Elle Bandita. Ze is ooit begonnen in Barry Hay's natte droom-project Bad Candy maar heeft daarna de verstandige carrierekeuze gemaakt bij een echte meidenband te gaan spelen (The Riplets) en solo (met begeleiding uit een doosje) te gaan optreden. Ze staat dus in heur eentje op het podium, wat al de nodige moed vergt, en trekt alles uit de kast om de aandacht vast te houden, tot aan een kostuumwisseling toe. Ze zingt, speelt gitaar en midi-gitaar, alles met professioneel gemak. Een goeie show maar het materiaal is nogal wisselvallig. De opvallendste nummers zijn covers; I'm still standing van Elton John en Tico van (herinnert u zich deze nog-nog) The Andrew Sisters. In Nederland is Elle Bandita tamelijk uniek, maar vergeleken met bijvoorbeeld Peaches, Gonzales, Stijn of Kevin Blechdom (verwante eenlingen met een mix van electronica, eigenzinnigheid en een cabareteske inslag) heeft het nog wat te weinig eigenheid. Ella Bandita is wel iemand om in de gaten te houden. De Harakiri Sisters staan aangekondigd als een Japans/Britse band maar vanavond speelt de in Amsterdam wonende producer Danny O'Really ook mee op gitaar. Een internationaal gezelschap dus dat pas sinds januari van dit jaar schijnt te bestaan. Spil van de band is de Japanse Junko Murakawa. Ze heeft een keurig zwart jurkje aan, rode panties en schoenen met hoge hakken. De man rechts op het podium heeft gelakte nagels, een gebloemde jurk aan en een masker op. Danny O'Really draagt een bivakmuts. In het eerste nummer begint Junko vanuit het niets tegen ons te schreeuwen in het Japans, de man met het masker speelt afwisselend trombone en Casio-keyboard. In een ander nummer kronkelt Junko op een tafel met om haar middel een Korg Kaos-pad waarmee ze haar stem vervormt van brommend laag tot piepend hoog. Intussen zijn er projecties te zien van de man met het masker en zijn trombone, Junko zwemmend, Junko (dood?) in een veld liggend... Er is werkelijk geen chocola van te maken, maar er zit net voldoende afwisseling in de grillige geluidscollages en beelden om de spanning erin te houden.