J Mascis is niet de meest sprankelende podiumpersoonlijkheid. Zo'n pakweg 15 jaar geleden zag ik Dinosaur Jr in Vera (Bassist Lou Barlow was er toen al niet meer bij) en ik herinner me hem als een chagerijnige man die vanaf het podium lucifers afstak en in het publiek gooide. Zijn gitaarspel viel op door de geniale slordigheid; hier een verkeerd akkoord, daar een richtingloze solo, daar weer een ongecontroleerde lawaaiuitbarsting en dan bam! daarachter het akkoord dat alles op zijn plek doet vallen. De muziek van J Mascis klonk als een groot "happy accident" Deze schijnbaar ongeïnteresseerde, in zichzelf gekeerde man met zijn kraaienstem, wist op één of andere wonderlijke manier uiteindelijk toch steeds precies de juiste snaar op de juiste plek te raken. Dinsdag stond hij in Paradiso, herenigd met de originele bassist Lou Barlow en drummer Murph. En er is eigenlijk weinig veranderd. Behalve dan dat J wat dikker is geworden en zijn haarkleur verschoten is naar zilvergrijs. Meer dan een, niet erg gemeend klinkend : "Thanks a lot" komt er niet uit. Hij staat voor twee Marshalltorens (gelukkig is het volume niet zo trommelvliesscheurend als de laatste keer in de Melkweg met zijn nieuwe band the Fog) Lou Barlow staat rechts, voor een andere Marshallversteker. Murph, inmiddels kaal, zit in het midden. Ze zijn alledrie van groot belang voor het geluid van Dinosaur Jr. Lou Barlow speelt heel melodische baslijnen en ook veel akkoorden. Ik had me ook nooit gerealiseerd dat hij de leadzang op één van mijn favoriete Dinosaurnummers Forget the Swan doet. Een andere verrassing in de set is The Cure-cover Just Like Heaven (een versie die Robert Smith zelf, net als J een Neil Young-fan, wel kon waarderen) en ook daarin mag Lou even meeschreeuwen. Goede band nog steeds, jammer dat het bij deze optredens blijft. J gaat hierna gewoon weer verder met The Fog en er komt helaas geen nieuwe Dinosaur Jr-plaat. Daarna verruil ik de volgepakte grote zaal van Paradiso voor een wat minder volgepakte bovenzaal. Daar is weer een K-Tsjoem-avond, deze keer met de Friese Transformed Dreams-helden The Suicidal Birds, The Aphrodisiacs uit Schotland en Speedbike. Ik had het aanvankelijk niet zo op die Suicidal Birds. Weer zo'n chagerijnige band waarbij alles altijd maar zwart, lelijk en ongepolijst moet zijn. En ik heb ook nog een pesthekel aan blues. Het eerste optreden hier schijnt ook niet al te best geweest te zijn (was er zelf niet bij) maar de eerste keer dat ik ze zag (in Club 3VOOR12) werd ik toch positief verrast. En die indruk wordt vanavond bevestigd. Het is allemaal inderdaad zwart, lelijk, ongepolijst en bluesy, maar ook heel erg goed ! Die Jessie is echt HEEEL ERG BOOOOS. Maar in plaats van filmmakers afslachten, moskeeen in de fik steken of bushokjes in elkaar trappen, kanaliseert ze de onbestemde woede in schelle gitaarlijntjes en perfect hysterische vocalen. De liedjes hebben een soort kinderlijke naïeviteit die in mindere handen al snel lullig zou worden, maar Jessie en haar bende zijn geen mindere handen en spelen alle scepsis moeiteloos weg. De tweede goede band van vanavond! Daarna is het helaas uit met de pret. The Aphrodisiacs ogen als heel aardige jongens. Misschien komt het door het contrast met de furieuze gerichte energie van Dinosaur Jr en The Suicidal Birds, maar wat een futloze band! De basis van de band is een sequencer waarin nogal fantasieloze beats zijn geprogrammeerd (vierkwartsmaat kickdrum rond de 130 bpm en daar dan in elk nummer wat variaties op) met daaroverheen live toevoegingen met twee gitaren, bas en zang. Alles eigenlijk net zo fantasieloos als de sequencer. Het lijkt wel alsof ze teveel erop vertrouwen dat meespelen met zo'n ding met halfbakken dance-beats al hip en interessant genoeg is. Een misrekening. Het begin is er, nu nog liedjes gaan schrijven, slechte ideeen eruitgooien etc. Speedbike blijkt daarna geen band te zijn, maar de drummer van Godspeed You Black Emperor die achter de DJ-tafel wat met breakbeats aankloot en daaroverheen praat over "pissing out of his asshole" blablabla. Saaaai.