Het was volgens Shirley Manson 10 jaar geleden dat Garbage in Amsterdam had opgetreden. Ze kon zich de persconferentie nog goed herinneren, omdat Steve Marker apestoned in slaap was gevallen en slechts snurkende geluiden liet horen toen een microfoon bij zijn mond werd gehouden. Vanavond was er van stoned zijn geen enkele sprake, lessen waren geleerd. Garbage gaf een geweldig en energiek optreden in een volgepakt Paradiso. Vier heren, enigszins op leeftijd, die zich volledig in het zweet werkten om de elfachtige Shirley Manson op te tillen en te behagen. Daar stond ze, roodbelipstickt met zwaar opgemaakte ogen. Ze was voor de gelegenheid gestoken in een sexy, nauwsluitend kort jurkje met diagonale zebraprint en maakte dat af met halfhoge, met rode laarsjes. Helaas werd het toepasselijke you look so fine deze avond niet gespeeld. Laten we even terugpakken. Garbage is een bandje, gebouwd rond een aantal ervaren producers/muzikanten. Oprichter Butch Vig had naam en geld gemaakt met het produceren van het succesalbum Never Mind van Nirvana en hij weet hoe een sound moet worden neergezet. Shirley Manson zong al een aantal jaar in diverse Schotse bands en werd door Butch Vig gevraagd voor Garbage. De Schotse zangeres maakte met deze gelouterde gasten het verbluffende debuut Garbage. Deze CD uit´95 was een soort staalkaart van muzikale stromingen. Van Blondie tot the Pretenders en van the Beach boys tot U2. De CD’s die later werden gemaakt waren meer van hetzelfde. Nog steeds prima muziek, maar de pers verveelde zich alweer met deze plaatjes en keek uit naar de nieuwe hype. De laatste CD Bleed like me is door de pers werkelijk neergesabeld. Als "meer van hetzelfde" nog steeds lekker klinkt dan moet diezelfde pers ook eens kritischer worden ten aanzien van U2 en Coldplay. Wat gebeurde er op het podium; er speelde een band die eenheid en plezier uitstraalde, Shirley plaagde Steve Marker en daagde Butch Vig uit. Er werd een dwarsdoorsnee gespeeld van de vier cd's die ze in de afgelopen 10 jaar hebben opgenomen. Als je dan die podiumpoes Shirley heen en weer ziet huppelen, flirtend tot aan de mensen achterin bij de bar, dan lijkt elk nummer een winnaar te zijn. Natuurlijk bij nummers als Push it en I'm only happy when it rains staat de hele zaal in de fik, maar ook op nieuwe nummers als Why do you love me" en Bad boyfriend werd flink gesprongen. Rustpuntjes waren er weinig. Nummers als Milk en cup of coffee werden helaas niet gespeeld, het accent lag op ruige gitaarliedjes met sterke wisselingen in dynamiek. Supervixen is daar met al die stops natuurlijk een goed voorbeeld van. Er werd vanzelfsprekend gebruik gemaakt van samples en loops, maar nooit was er het gevoel dat je in de maling genomen werd. Eervolle vermelding nog voor de lichtshow, die was prachtig!