Zoppo is sinds het ontstaan in 1998 nogal eens van bezetting gewisseld. Inmiddels staat er alweer een heel andere band dan de laatste keer dat ik ze zag. Maar ik had ze dan ook gemist toen ze 23 december op ons openingsfeestje in Paradiso speelden. Corno Zwetsloot en Ineke Duivenvoorde voorheen van Transformed Dreams labelgenoten Seesaw spelen nu respectievelijk bas en keyboards. Wat ook opvalt is de hoeveelheid vintage apparatuur die er op het podium staat; twee rekken met vier en vijf gitaren (Fenders, Gibsons, een hele coole Silvertonegitaar...) een Vox AC30 versterker, een Roland Space Echo. De keyboardspeelster stuurt voornamelijk samples aan, soms klink ze meer als een derde gitarist. Dit is duidelijk een band die geïnteresseerd is in "sound" Het resultaat is daar kwalitatief ook zeker naar, maar het blijft typisch een "Alternative guitar band from the Netherlands" zoals ze het zelf op hun site noemen. En dat is een beetje de achilleshiel van Zoppo. Ze voldoen bijna aan een clichébeeld van de "alternative guitar band"; slepende liedjes met steeds twee mineurakkoorden die afwisselen, een zanglijn die daarin meestal meegaat en vaak tussen een toon of vier blijft hangen, de beproefde vintage apparatuur, een tweede zangmicrofoon voor dat lo-fi gezongen-door-de-telefoon-geluid. Het is allemaal heel stijlvast en smaakvol, maar ook wel erg binnen de lijntjes. Aan de andere kant doen ze wat ze doen wel erg goed. Ik blijf alleen tijdens een Zoppo-optreden altijd hopen op iets echt onverwachts. Daarna is Chris Leo aan de beurt in de OCCII. Vreemd om na een band een singer-songwriter geprogrammeerd te zien. En het is ook nog een singer-songwriter die veel aandacht nodig heeft. Chris Leo heeft namelijk ook een boek geschreven, White Pigeons, en daar zit een CD bij van the Vague Angels die het verdwenen meesterwerk van de legendarische en fictieve band the Breaks spelen. En die liedjes speelt Chris Leo dus nu solo voor ons. Volgt u het nog ? (En dan heb je dus al Zoppo en de eerste paar biertjes achter de kiezen) Toch heeft het wel iets. Chris Leo doet een beetje denken aan Conor Oberst van the Bright Eyes; zo'n emokop met vooroverhangend donker haar, liedjes zegzingend met heeeeel veel tekst, op zeer serieuze wijze. Maar tussendoor babbelt hij ook tegen het publiek (waartoe onze Conor geloof ik minder geneigd is) over New York en de Nederlandse taal, en een slechte recensie in de Rifraf (waarin trouwens ook een vernietigende recensie van de laatste EP van Damer staat), waarbij hij zijn feiten niet allemaal op een rijtje heeft, maar ach het is een schrijver en die mogen de boel wel wat verdichten. Hij speelt ook nog erg goed gitaar in een speelstijl waarbij hij tegelijk akkoorden en melodieen speelt, wat een volle en melodieuze begeleiding oplevert. Hij heeft me in elk geval zo geïnteresseerd gekregen dat ik het boek (met de CD) gekocht heb (met een niet-goed-geld-terug-garantie ! Mijn eerste indruk is dat het allemaal zalig ambitieus en pretentieus is. VPRO, nodig deze jongen eens uit voor Club 3VOOR12 als hij weer in de buurt is)