De Winston Popprijs nadert de ontknoping. Drie halve finales gaan daaraan vooraf en de eerste was afgelopen zaterdag 19 februari. Ik ben geen liefhebber van popprijzen en had me op het ergste voorbereid maar het viel best mee. Geen nieuwe ontdekkingen maar een redelijk niveau en een winnaar waar ik me wel in kon vinden. De eerste band, Catfish, is aan de laatste nummers bezig als ik binnenkom. Ze zien eruit als een carnavalsvereniging; rare pakjes (staat daar nu iemand met een zwaailicht op zijn hoofd ?), een schaarsgeklede mooie dame op zang, en ze klinken een beetje Zappiaans, veel tempowisselingen, zo te horen een hoog technisch niveau. De jury zal later oordelen dat er toch wat weinig eenheid in de band zit ondanks alle techniek. Dus...zo heet de tweede band, en ik kan die naam eigenlijk niet lezen zonder het te horen in het accent van het televisieprogramma Zaai. De zanger ziet er in zijn strenge pak uit alsof hij in Interpol speelt (terwijl de rest eruitziet alsof ze liever in Kane zaten) Presentator Wouter van Spek kondigt ze aan als Bauhausfans (een jaren 80 new wave-band) Daar is vervolgens niets van te horen. Het is vrij zouteloze rock en de zanger klinkt eigenlijk meer als Ozzy Osbourne. Airbag daarna is ook een beetje een zootje ongeregeld qua uiterlijk. Vier mannen en een vrouw op basgitaar (altijd cool) deels in hawaii-shirts, deels in zwarte kleren. Ze zullen ook geen originaliteitsprijzen winnen maar hun poprock kenmerkt zich wel door pakkende liedjes. Weinig pretenties zo te zien, maar ze weten de aandacht goed vast te houden. Een heel aardige band. De jury zal later wel oordelen dat het misschien iets te braaf is allemaal. Moodak is, zo krijg ik de indruk, de publieksfavoriet vanavond. Ik begrijp de aantrekkingskracht ook wel maar blijf er toch een beetje moeite mee houden. Tuurlijk, ze beheersen hun instrumenten van adequaat tot zeer goed. Ze hebben een behoorlijke hoeveelheid dure apparatuur (vooral de toetsenist) dus echt slecht kan het haast niet klinken. Ik ben geen fan van de stem van de zangeres (iemand vergeleek haar eens, bij wijze van compliment, met Madonna, maar dat vind ik ook een zwakke zangeres. Een kwestie van smaak dus) Daarbij staat de band nogal houteklazerig op het podium en begrijp ik niet waar ze nou precies naatoe willen (is het dance ? een soort gothpop ? triphop ? van alles een beetje ? van alles net niet ?) Susans Garden daarna is de eerste band die er als een band uitziet (al lijkt de zanger wel een stuk ouder dan de rest) Ze zijn geknipt voor hun rol van garagerockers, een gewiekste Svengali-achtige manager had ze niet beter bij elkaar kunnen zoeken. De zanger-gitarist, een prima frontman ook, heeft zelfs een slijtplek op zijn jeans waar zijn gitaar tegenaanhangt. En zo klinken ze dus ook. Het is heel verdienstelijke garagerock.Het rockt overtuigend, het rammelt hier en daar wel een beetje, maar dat stoort me niet. De jury blijkbaar ook niet want Susans Garden won deze halve finale. De laatste band Estatic is dan weer wat minder. Weer kleurloze rock met een zanger die wat drama in zijn stem probeert te leggen en dan uitkomt bij iets tussen Eddie Vedder en Eugene Edwards (van Sixteen Horsepower) maar dan wel wat minder. Ze lijken een groot vertrouwen in technische hulpmiddelen te leggen met een overdreven hoeveelheid effectpedalen en zelfs versterkersimulaties. Dat lijkt bij veel bands een gebrek aan vertrouwen in het eigen kunnen te moeten compenseren en ook bij Estatic krijg ik dat gevoel. Als je een moderne computer hebt en veel tijd, dan is er een schat aan informatie te vinden (audio, video, interviews) op de helaas nogal zware en onoverzichtelijke site van de Winston Popprijs. Vrijdag 25 en zaterdag 26 februari volgen er nog twee halve finales, ook weer in de Winston International.