‘Zou u zo vriendelijk willen zijn het balkon te verlaten?’ Enigszins bedremmeld kijk ik de man aan. ‘Het spijt me, maar de organisatie wil dat de zaal wat voller wordt’. Gedwee volg ik de medewerker van de Melkweg naar beneden, gevolgd door nog een stel bezoekers die lekker op het balkon van de Oude Zaal hoopten te gaan zitten. Het is net na half tien, en hetgeen er op het podium gebeurt doet vermoeden dat er nog druk opgebouwd wordt. Ondertussen draait de dj van 176Mowgli wat drum n’ bass plaatjes, want om daar op te dansen zijn we vanavond tenslotte gekomen. Onder de naam No-Dex en de slogan ‘The first drum n’ bass party without dj’s!’ treden deze avond drie Nederlandse drum n’ bass acts op, die meer doen dan plaatjes draaien. Een interessante opzet, maar vooralsnog oogt de zaal erg leeg. Het is dan ook alweer acht jaar geleden dat het grotere publiek kennis maakte met drum n’ bass in de vorm van Roni Size en Reprazent. Size was destijds ook niet achterlijk, en besefte dat als hij boeiende live shows wilde doen hij niet alleen met zijn platenkoffer moest aan komen zetten. Zijn live optredens met het collectief dat Reprazent heet brachten hem langs Pinkpop en Drum Rhythm, maar die tijd ligt alweer flink achter hem. Tegenwoordig staat drum n’ bass nog voornamelijk in de belangstelling bij een kleine groep fans, en is electro er met het hippe labeltje vandoor gegaan. En dan moet je als drum n’ bass organisatie genoegen nemen met een zondagavond. Het mag de pret echter niet drukken, want langzaam maar zeker wordt de zaal drukker zodat wanneer Reboot begint te spelen er genoeg ruimte is om te dansen maar het toch niet leeg aanvoelt. Het opvallendste aan Reboot is de aanwezigheid van een tablaspeler. Het geeft de band iets unieks. Minder uniek is de onvermijdelijke MC, die constant het idee heeft belangrijker te zijn dan Reboot zelf. Dat schijnt MC’s eigen te zijn, net als het roepen van cliché zinnen als ‘Drum n’ bass in your face!’. MC Quest One vormt daarop geen uitzondering. Hij hoort eigenlijk bij de later optredende band PhoneHome, maar zal de hele avond op het podium blijven staan om zijn lines in de mike te spitten. Reboot speelde afgelopen jaar op Lowlands en lijkt de lat voor deze avond daarmee hoog te leggen. Hun geïmproviseerde drum n’ bass is aardig maar weet de aandacht niet bijster lang vast te houden, onder meer doordat de bandleden meer met elkaar bezig zijn dan met het publiek. Naar de MC wordt dan al niet meer gekeken. Er wordt constant overlegd tussen de muzikanten op het podium, waarschijnlijk een gevolg van het improviseren. Hierdoor ontbreekt het live-gevoel en komt het wat rommelig over. En dat is best knap bij een genre als drum n’ bass. Na weer een bloedirritante afkondiging volgt een minstens zo tenenkrommende aankondiging, deze keer voor PhoneHome. Dit is de eigen band van de MC zelf, en vreemd genoeg weet hij hier wel met regelmaat zijn mond te houden. Het komt de muziek ten goede. De zaal is intussen stukken voller en er wordt enthousiast gedanst. Dat is tegenstrijdig met de muziek, die een stuk sferischer en donkerder klinkt dan bij Reboot. Ondanks de slogan van vanavond spotten we toch duidelijk een dj in de gelederen, en niet de eerste de beste: het is DJ Lombok van Dreadlock Pussy. Samen met de bassist trekt hij de ratelende, donkere drum n’ bass van PhoneHome naar een hoger niveau. De gozer achter de electronica weet zich ook als MC te manifesteren, waardoor de band af en toe met twee MC’s de aanval in zet. Dat ze overwinnen is duidelijk; als je de medewerkers van de Melkweg aan het dansen krijgt, doe je het goed. De slotact voor vanavond is echter weggelegd voor SUWU3. De vier heren vormen geen band, maar een collectief, waarin een ieder zijn eigen taken heeft. Het is een collectief dat werkt, zo bewezen ze al eerder door bij de Grote Prijs van Nederland de publieksprijs mee naar thuisbasis Utrecht te nemen. In korte tijd stoten ze zonder brokken door naar de (sub)top van het Nederlandse livecircuit, en dat is geheel terecht. Ook vanavond weten ze weer voor de volle 100% te overtuigen. Daar moet wel wat geduld voor worden opgebracht, want het opbouwen van de apparatuur duurt lang. Wanneer er dan eindelijk afgetrapt wordt staat het zaalgeluid ook nog eens veel te zacht. Maar wanneer dit euvel ook ongedaan is gemaakt gaan de heren goed loos. SUWU3 is niet alleen een live-act pur sang vanwege hun ratelende snares en hun beukende bassen, maar ook door het uitstekende gebruik van videobeelden. Zo worden er tijdens het optreden videobeelden gemaakt, die direct bewerkt worden en op de schermen naast het podium worden uitgezonden. Ze moeten om een plek op het scherm vechten met leden uit een orkest, die precies op de maat van de muziek meespelen, en de heftig meedrummende Dave Lombardo van Slayer. Niet alleen het publiek staat zichtbaar te genieten, ook de bandleden zelf hebben er zichtbaar plezier in. Helaas moet ook MC Quest One ook hier weer op komen dagen, waardoor de samples die gebruikt worden wel te zien zijn op de schermen, maar niet te horen. De gelaagdheid van de nummers komt niet goed naar voren, en de positie van zangeres Ester wordt wel erg naar achteren gedrukt. Tegen het einde mag ze haar stem lenen aan de muziek en dat geeft het geheel gelijk een stuk warmte mee die de MC het niet kan geven. Met de anthem ‘The Suwu flow’ komt zijn hulp als geroepen, want het nummer is een waar lijlied dat lekker meebrult. Ook vanavond wint SUWU3 met een bevlogen en aanstekelijk optreden weer flink wat zieltjes. Noorderslag en Essent, reserveert u alvast een plekje en een award voor deze heren?