Op aanraden van een vriend kocht ik een kaartje voor het concert van The Mars Volta in Paradiso. Zelf kende ik deze band slechts van een handvol vluchtige draaibeurten van hun debuut 'Deloused In The Comatorium'. Deze draaibeurten deden mij niet besluiten over te gaan tot aanschaf van de cd. Nu is er de opvolger 'Frances The Mute' en een nieuwe tournee. Met de nodige scepsis liep ik Paradiso binnen. The Mars Volta; je vindt het fantastisch of je haat het. Dat waren, als ik de muziekbladen mocht geloven, de enige twee standpunten die je in kunt nemen ten op zichte van deze band. Je houdt er van of niet. Hetzelfde geldt meende ik ook voor de muziek van Gerard Joling. Of niet. Eenmaal in Paradiso zag ik achter het podium een groot doek hangen, waarop twee figuren in zwart pak te zien waren. In plaats van een hoofd hadden ze een adelaarskop. Ze hielden allebei een mes vast dat door de voet van een blote vrouw stak. Verder viel op het vel van de bassdrum de ietwat stoffig aandoende leus 'Liberté ou la Mort' te lezen. Het kon dus nog alle kanten op vanavond. En dat ging het ook. Onder ovationeel applaus betraden Omar Rodriguez-Lopez (gitaar) en Cedric Bixler-Zavala (zang) het podium, aangevuld met een drummer, bassist, toetsenist en twee percussionisten. Vanaf de seconde dat er werd ingezet was het concert ronduit hallucinant. Omdat ik hun repertoir niet zo goed ken viel het voor mij niet te bepalen waar het ene nummer ophield en het andere begon, maar dat donderde niet. Ik kwam er namelijk snel genoeg achter dat The Mars Volta live helemaal niet aan nummers doen, maar wel heel goed zijn. Hoe prettig is het om naar mensen te kijken die werkelijk kunnen spélen en die hun virtuositeit toch dienstbaar weten te houden. Klasse. Op hun website valt te lezen dat The Mars Volta is opgericht om af te rekenen met alle mogelijke etiketten en limitaties waarmee een band te maken kan krijgen. Misschien een vaag gegeven, maar na dit concert begrijp ik wat daarmee bedoeld wordt. De manier waarop dit streven bereikt is, maakt indruk. Nu ben ik bezig een recensie te schrijven over hun concert, maar wat moet ik er van zeggen? The Mars Volta rockt? Ja en nee. The Mars Volta speelt feitelijk jazz? Ja en nee. The Mars Volta is live sensationeel? Ja! De enige limieten die The Mars Volta kent zijn: 1) het mag niet saai zijn, en 2) er mag niet slecht gemusiceerd worden. Misschien is dit een aardige poging de band te omschrijven: Wat William Burroughs is voor de literatuur en David Lynch voor de film, is The Mars Volta voor de muziek. Alle heersende regels worden vakkundig(!) aan de laars gelapt. Aan de andere kant vraag ik mij af hoe deze muziek zich anders laat genieten dan live. Amper, volgens mij. Bij welke gelegenheid draai je een Mars Volta-cd? Op een verjaardag? Onder de douche? In de auto? Live werd mij duidelijk waar de grote kracht van dit duo ligt: op het podium, waar er ruimte is voor improvisatie en niet binnen de beperkingen die het opnemen van een cd met zich meebrengt. Die cd's koop ik dan ook nog steeds niet. Maar de volgende kans die ik krijg om ze live te zien, zal ik met beide handen grijpen. Dat laatste geldt waarschijnlijk ook voor de rest van het publiek, dat na anderhalf uur lang totaal opgezogen en rondgeslingerd geweest te zijn in een draaikolk van geluid, zeker diezelfde tijd nodig heeft gehad om weer helemaal terug te komen op aarde.