De tweede halve finale van de Winston Popprijs, vrijdag 25 februari, werd geopend door de band Spooner. "Een explosie van rockmuziek; jong, muzikaal, energiek en strak" beweren ze zelf op hun website. In één van de eerste nummers wordt er al een plectrum met de zijkant over de snaren gehaald en de gitarist heeft gele vlammen op zijn gitaar staan. Yep, dit is rockmuziek met alle cliché's die daar bijhoren. Maar op een Direct-achtige manier is dit een heel aardige band en de zanger heeft een goede rockstem (hij doet een beetje aan Marijn van Nuff Said denken) De drummer slaat hard en strak maar raakt tijdens het korte optreden wel een paar keer plotseling helemaal de draad kwijt. Vreemd. Salty Cheek zet daarna de altijd sterke troef van het sex-appeal in. De zangeres heeft haar kleinste shirtje aangetrokken en weet daarmee succesvol de aandacht van de rest van de band af te leiden. Ze heeft ook een goede stem al zoekt ze daarvan wel de uitersten waardoor ze zich soms een beetje overschreeuwt. Ze heeft nogal pech met falende microfoonkabels, maar ze slaat zich er goed doorheen. De muziek omschrijven ze zelf als veel te avontuurlijk voor hokjes, maar neem maar van mij aan dat het een romantisch soort rock (sprookjesmetal misschien?) is. Daarna volgt de meidenband Pep. De gitariste krijgt op voorhand al bonuspunten omdat ze geen floorboard met honderd effecten heeft zoals opvallend veel bands in de Winston Popprijs, maar alleen een overdrive-pedaaltje. Een stempedaaltje zou wel een aan te raden investering zijn. Ze staat tot kort voor het optreden nog te stemmen en is daar blijkbaar niet op tijd klaar mee. Het hele optreden blijft haar gitaar lichtelijk ontstemd. Pep moet het vooral van het enthousiasme hebben. De zangeres is een soort Anouk-lite en heeft halverwege het korte optreden al geen lucht meer. De nummers zijn op naieve wijze bij elkaar gejat (één nummer begint met een variant op de riff van deeelites Groove is in the Heart en eindigt als Killing in the Name Of van Rage against the Machine) maar het is best leuk allemaal. Dat ze via een wildcard doormogen naar de finale is dan misschien wel weer wat teveel waardering. Joyfalds daarna is dan weer eens een echte band. Vreemd eigenlijk hoeveel bands in popprijzen eruitzien als "projecten"; de noodzaak lijkt te ontbreken, het geheel wil maar niet meer worden dan de som der delen. Dat geldt dus niet voor Joyfalds. Joyfalds is een trio dat de vergelijking met de Rotterdamse band Mono en de Amsterdamse band Soda P prima kan doorstaan. De dynamische emorock slaat in deze setting helaas een beetje dood, maar deze band kan zijn heil ook beter buiten bandcompetities zoeken. Dat moet lukken. Novastrike heeft ook de uitstraling van een echte band. De twee zangers hebben elk een heel eigen charisma, de ene ziet er bijna als een New Romantic uit en de andere heeft een beetje een Ian Brown-hoofd. De zang is helaas niet al te best. De band schrijft op de website een eigen unieke kijk op alternatieve rock te hebben en noemt Cave In, Radiohead, Muse en Silverchair als invloeden. Ik hoor wat Green Lizard in de muziek en verder lijkt de band nog wat te moeten groeien. Tot slot krijgen we nog een ouderwetse portie testosteronrock voor de kiezen. Eén ding moet het publiek boven alles duidelijk gemaakt worden; hier staan vier hele stoere mannen waar niet mee te spotten valt. De rapper/zanger maakt zich heel erg druk terwijl de band hard probeert te rocken en funken, en daar krijgen ze een deel van het publiek goed door mee. Er zijn jaren geweest dat bandcompetities voor 80 % gevuld waren met dit soort bands. Midden jaren 90 ongeveer. Dat de band deze halve finale wint is nogal een verrassing. Niet alleen zijn ze een beetje een anachronisme, ze zijn niet eens bijzonder goed in wat ze doen.