De extra beveiligers en agenten rondom Paradiso spreken boekdelen: de (Noord-)Ierse rapgroep Kneecap heeft de controverse aan hun kont kleven. Eenmaal gefouilleerd en gescand, zal het de extreem gewillige bezoekers allemaal een worst wezen. De tweede uitverkochte Paradiso-show op rij is een onbevangen feestje, waarin Kneecap de perfecte balans vindt tussen losbandigheid en politiek engagement.

Als Móglaí Bap en Mo Chara na het nummer ´Fenian Cunts´ het publiek willen toespreken, beginnen ze precies tegelijkertijd met praten. En ze grijpen natuurlijk meteen de kans om die ongemakkelijke situatie helemaal uit te spelen. Na u, meneer. Nee, na u! ´Well, this is what happens when you give two Irish guys a mic and a stage… Especially when you mix it with cocaine as well!´

Een carrière in de stand-up had er ook wel in gezeten. Of een loopbaan op het witte doek, gezien het succes van hun half-waargebeurde biopic Kneecap (2024). Voeg daar hun charmante anti-autoritaire houding aan toe, en die aanstekelijke rapsongs over Ierse eenheid, seks en drugs, en je snapt waarom het drietal in korte tijd zo is opgeblazen. De eerste Paradiso-show was uitverkocht voor je goed en wel ‘Free Palestine’ kon zeggen, voor de tweede gold hetzelfde. In november mogen Móglaí Bap, Mo Chara en DJ Próvaí de veel grotere AFAS Live afbreken.

Wat ze allebei op hetzelfde moment willen zeggen? Dat ze reuzeblij zijn om hier in Amsterdam te zijn. Dat had namelijk wat voeten in de aarde. Met hun expliciete pro-Palestina boodschap joegen ze allerlei prominente types al tegen zich in het harnas, van Sharon Osbourne tot de Britse premier Keir Starmer. Rapper Mo Chara moet over een paar weken zelfs in een Londense rechtbank verschijnen, om zich te verweren tegen een aanklacht met de naam ‘aanhang van een terroristische organisatie’. Kneecap noemt het een heksenjacht, en claimt dat die Hezbollah-vlag waarmee ze zouden hebben ‘gezwaaid’ uit de zaal op het podium werd gegooid. 

Wat er ook gebeurd mag zijn, de gevolgen zijn er zeker. Hun Amerikaanse tour werd gecanceld, Orbán liet hen niet eens binnen in Hongarije, en ook in Amsterdam gingen petities rond om Kneecap uit Paradiso te weren. De popzaal reageerde met een poster aan de overkant van de straat, met een citaat van Massive Attack. ‘Artists are not the story, Gaza is the story’ lees je op de plakzuil, terwijl de extra beveiligers je grondig fouilleren en een scanner langs je zakken halen.

Tekst gaat door onder de foto.

© Linde Dorenbos

Activisme en hedonisme

In de afgeladen Grote Zaal hangt een losbandige en euforische sfeer. De Ierse vlag op het rechter balkon en de Palestijnse aan de overkant kunnen al voor aanvang rekenen op luid applaus en gejoel. Als de rappers op het podium verschijnen duurt de warming-up een paar nummers, maar vanaf ‘Better Way To Live’ gaat de vlam in de pan. De zaal is zo gewillig als maar kan, en behoeft maar weinig commando’s om te moshen, te hossen en een feestje te bouwen. DJ Próvaí smijt zijn ongepolijste boom bap en housebeats de zaal in, en vooral Mo Chara – hoodie, zonnebril, warm! – spreidt zijn indrukwekkende rap skills tentoon. Politiek geëngageerd of niet: wie de grotendeels Ierstalige rapteksten verstaat, leert vooral veel over lijntjes ketamine en de teleurstellende kwaliteit van Britse politiehonden.

Maar dan neemt Mo Chara het woord. Hij wil niet telkens weer een lezing moeten geven ‘als een fucking priester’, maar het moet maar. En ze geven nu eenmaal niets meer om de repercussies. ‘I know me getting on stage and talking about this stuff changes nothing, really. But what it does do, is it reaches… It reaches the West Bank, and it reaches Gaza. At a time when Palestinians feel unheard and unseen and helpless, when they see people in Amsterdam with flags and support, it lets them know that we see them, and that the people of Amsterdam support them. Free Palestine!’

Daarna kan het echt niet meer stuk. Tijdens gouden oude ‘C.E.A.R.T.A’ en publieksfavoriet ‘H.O.O.D’ trilt de zaal vervaarlijk mee, en met drum ‘n bass sloopkogel ‘The Recap’ plaatst Kneecap een dikgedrukt uitroepteken achter de setlist. DJ Próvaí verdwijnt in de moshpit, net als zijn aanwezige copycats met identieke balaclavas in de Ierse driekleur. Bandshirts, voetbalshirts en ‘Free Mo Chara’-shirts: ze zijn allemaal even doordrenkt van bier en zweet. Een arme recensent krijgt een halve liter in zijn nek gegoten, en zelfs nadat Kneecap van het podium verdwijnt, blijft het publiek nog lang nahossen op een republikeins strijdlied van The Wolfe Tones. 

Het glas in lood boven het podium kleurt groen, wit en oranje. De AFAS wacht. En die ene sleutelzin uit de Kneecap-film echoot na: ‘There ain’t better publicity than getting banned from something.’