ESNS heeft een nét effe vernieuwde opzet: op woensdagavond zien we de heetste Europese acts niet meer in de hele stad, maar slechts in de Oosterpoort (de donderdag en vrijdag zijn wel verspreid over venues door heel Groningen). Helaas komt dat de sfeer niet ten goede, maar toch ontdekten we heel wat coole nieuwe acts. Dit waren onze zes favoriete optredens van de eerste dag - plus wat we nog meer zagen.

ESNS (Eurosonic Noorderslag) is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals staat. 

Eurosonic vindt van 15 t/m 17 januari januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands en artiesten uit heel Europa. Op Noorderslag – zaterdag 18 januari in de Oosterpoort – spelen alleen Nederlandse acts. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies en uitzendingen op 3FM (woensdag en donderdag van 22.00-01.00 vanuit Hilversum, vrijdag 22.00-01.00 vanuit Groningen, luister mee). Op vrijdag 17 januari is er een live editie van De Machine op de conferentie van ESNS. Op zaterdag 18 januari vanaf 22.00 uur presenteren 3FM-dj’s Vera Siemons en Justin Verkijk ESNS 2024 op televisie, live vanuit de Oosterpoort. Een muzikale uitzending van negentig minuten gevuld met interviews, reportages en optredens van jonge bands en artiesten.

Uitstekend! Deze twee blokes uit Bristol werken zich al binnen een liedje in het zweet als slotact van de eerste nacht Eurosonic. Vooral die gitarist glimt alsof-ie net uit de sauna is komen rollen, dus gaat een liedje later het kleddernatte shirt uit. Hun lekker lompe energie is precies de schop in de kloten die Groningen nodig had, want deze woensdag in de Oosterpoort bleef vooralsnog een iets te brave bedoening. Getdown Services is als Sleaford Mods minus het chagrijn. Net als dat duo hebben zij ook een laptop staan waar eigenlijk vrijwel alle muziek uit komt. Hoewel die ene voor de vorm ook een klein riedeltje op een synthesizer speelt, en de ander dus ook een gitaar pakt (en in z’n spel zit wat T-Rex verstopt). “Discorock” noemen ze het zelf, hoewel er eigenlijk niet zo gek veel disco in te horen is. Belangrijker is de manier waarop ze hun licht-absurdistische teksten vol zelfspot en verveling scanderen. Over Jamie Oliver bijvoorbeeld, over chips eten, over hondenkwijl, over depressie, maar dan wel gebruld alsof ze op de tribune staan tijdens penalty’s.

Voor fans van: Sleaford Mods en Yard Act

Waar hopen we dit te zien: als je snel bent, kun je 17 januari gaan kijken in de Paradiso-bovenzaal of 21 januari in de Effenaar. Deze zomer zijn ze nog te zien op Dauwpop en Vestrock.

Luister: ‘Dog Dribble

Oh Antony Szmierek, wat ben je een charismatische cutie. Deze snorremans klinkt als een frisse versie van Mike Skinner (The Streets), met nonchalante mompelrap over zijn yoga-leraar, waarin hij van downward facing dog tot lotushouding gaat. Hij staat onschuldig te flirten met iedereen die in de buurt komt, doet al vroeg in de set een sprintje door de hele zaal, telt van 10 naar 1 om een gast in de armen te vallen en gelukkig nieuwjaar te wensen en pakt even later ook nog een meid bij de hand, die per direct smelt. Jammer dat het geluid niet zo best staat afgesteld, want de beeldende (maar nu onverstaanbare) teksten in deze lichtvoetige French house, discopop en breakbeats zijn juist zo belangrijk. Gelukkig hebben we zijn glimlach nog, die de eerste rijen laat gloeien als lampjes op een kerstboom. Wie in zijn aura belandt, loopt vanavond de zaal uit met vlinders in de buik.

Voor fans van: The Streets op een housebeat

Waar hopen we dit te zien: in april staat-ie op Motel Mozaïque, in Paradiso Amsterdam en in EKKO Utrecht

Luister: Yoga Teacher

Een überherkenbaar ‘Merci!’ klinkt door de Kleine Zaal en dan weet je dat er een show van hoog niveau aan komt: indiepop prinses Sylvie Kreusch verschijnt voor ons en haar gracieuze stem grijpt het publiek vanaf moment één bij de lurven. Na krachtige vertolkingen van hit na hit (zo kon de hele zaal 'Walk Walk' meezingen) grapt ze: ‘Zijn jullie al een beetje zat? We moeten het wel professioneel houden’. En dat bewijst ze keihard: Kreusch’ show is tot in de allerkleinste puntjes uitgedacht. Ze betovert het publiek door het hele podium te gebruiken, met aangrijpende choreografie en vocalen waarvan je bijna niet gelooft dat ze live zijn. Kreusch’ performance is zo gelikt en getraind dat het magie lijkt.

Voor fans van: dansen op Mazzy Star en Lana del Rey

Waar hopen we dit te zien: haar show zou pas echt tot zijn recht komen in een stijlvolle zaal als Carré of op festivals als Le Guess Who?

Het nummer: 'Ding Dong'

Goeie kans dat je niet had meegekregen dat dit Britse trio ook op Lowlands afgelopen jaar een sterke show gaf. Ze stonden ook wel erg vroeg op de dag in de X-Ray. Dus laten we Ebbb nog eens introduceren: dit trio in de Londense Windmill-kliek (o.a. Squid en black midi) bracht al een EP uit op Ninja Tune, en combineert engelachtige koorzang (denk zeroes indie-darlings als Animal Collective en Grizzly Bear) met elektronica en een drummer die nogal uit z’n plaat gaat. Die zanger is ook te gek, hij staat als een bezetene met zijn vuist in de lucht te stampen. Mooie (her)ontdekking.

Voor fans van: Animal Collective in de club

Waar hopen we dit te zien: gewoon nog eens in de X-Ray, maar dan wat later op de dag

Luister:Himmel

Martha Da’Ro is een allround performer die je wellicht voorbij hebt zien komen in films als ‘Black’ en ‘Roomies’, maar voor een filmische ervaring hoef je wat haar betreft niet naar de bioscoop: Da’Ro’s show is een achtbaan aan emoties die alle zintuigen prikkelen. Ze beweegt zich lichtvoetig met doordachte choreografie over het podium. Haar optreden voelt bijna als een kunstinstallatie: aan alles is gedacht om de toeschouwer een zo volledig mogelijke ervaring te geven. Met kwetsbare nummers als 'Mr Fear' en 'Fool' weet ze het publiek moeiteloos te raken, maar de avant-gardistische mix van verbasterde R&B en hypermoderne electrosoul blijft niet alleen maar emotioneel. Want, zoals ze zelf verkondigt: ‘At least we can dance’, en dat lukt zeker met haar diaspop, waarvan de Afrikaanse drums en fluiten ieders heupen laten bewegen.

Voor fans van: filmische vertalingen van Daniel Caesar of Frank Ocean

Waar hopen we dit te zien: intieme venues als Paradiso-Noord of op Down The Rabbit Hole

Het nummer: Moving On

Wat een kittige band is Baby Berserk toch, en dat is niet zo gek: de no-waveband is een voortvloeisel van de afstudeercollectie van zangeres Lieselot Elzinga, geïnspireerd door de Londense en New Yorkse punkscene. Sinds de vorige keer op Eurosonic is de band een S kwijt en een album rijker, en die nieuwe tracks hebben nog steeds het ‘je ne sais quo’-gehalte dat we van het DIY-glamourpunk-trio gewend zijn. Het is een act voor coole underground artspaces en smaakvolle boetiekfestivals, dus hopelijk heeft dat type boeker ook meegekeken vanavond. 

Voor fans van: de New Yorkse no wave-scene, clubkids en fashion

Waar willen we dit zien: trendy kunstgalerijen en underground clubs door heel Europa!

Luister: 'blush'

Ook gezien

Jasmine.4.t: vrijdag verschijnt het album van deze grillige folkzangeres via het label van Phoebe Bridgers, en het Boygenius-trio produceerde de plaat. Prachtige stem, mooie liedjes, maar wat staat haar band te prutsen?!

Natuurlijk komt Elias Rønnenfelt van de cathartische noiserockband Iceage nog steeds over als iemand die gigantisch depressief is, maar wie weet was deze rusteloze man zelfs een beetje verliefd bij het schrijven van dit solomateriaal, want veel van deze wringende americana-liedjes klinken zelfs een beetje…. vrolijk?!

Amie Blu: de softpopliedjes van deze Britse zijn als sneeuwvlokken die al smelten voordat ze de grond raken: nul impact.

Colt: dit is vast ontroerend voor wie heeft opgelet bij Frans, maar wie niet begrijpt wat deze Brusselse popzangeres precies over haar coming out zingt, voelt vooral dat de hoeveelheid drama in deze liedjes wat zuiniger gedoseerd had mogen worden.

Met haar unieke, engelachtige stem over een subtiel folk samenspel van akoestische gitaar en klassiek Ierse cello betovert Niamh Bury de Marathonzaal met haar performance van het eigentijdse album Yellow Roses, een eerbetoon aan haar oma’s favoriete bloem. 

Het Groningse postpunkkwartet Real Farmer, met bekende koppen uit o.a. Personal Trainer en Lewsberg, moet even loskomen in Kunstpunt, maar na het achterovergooien van een biertje of twee en onder aanvoering van de loeistrakke drummer krijgt frontman Jeroen Klootsema de zaal aan het trillen met tracks over heimwee en liefdesverdriet. Kijken: sessie op Eurosonic.

Arp Frique omschrijft zichzelf als ‘gospel, funk, & a whole lotta rock n roll’ en dat is een understatement voor de explosie aan energie die ze brengen. Dansbare funk is de ferme basis voor deze genre-overstijgende show, waarbij krachtige stemmen over gekke synths en de gelikte gitaarriffs van Niels Nieuborg door de Kleine Zaal schieten. Arp Frique’s analoge sounds putten duidelijk inspiratie uit eerdere generaties muziek bestemd voor de dansvloer en zetten zo een ‘Le Freak’-show neer die disco op een verrassend frisse manier herinterpreteert.