Into The Woods 2024: Tjade is de koning van sprookjesbos-on-acid

Wat vuurspuwende draken hier, wat zwevende pastelle kwalletjes daar. Oh ja, de kerstman staat links en een stuk of vijf kabouters komen aangewaggeld op rechts. Loop het Into The Woods-terrein op en waarschijnlijk kijk je er niet eens meer raar van op: voor dit sprookjesbos on acid is dit gewoon een casual zaterdag. Het is de dertiende editie van het dancefestival in Amersfoort, dat twee dagen dik 10.000 mensen verwelkomt onder het bladerdek en steevast uitverkoopt voordat ze ook maar een naam bekendmaken. Het programma is best scherp, maar het publiek komt toch vooral ook voor de kleurrijke gekte.

Het publiek lijkt zich al vroeg op de dag helemaal thuis te voelen: iedereen zit relaxed op de grote sofa’s, op de bankjes bij de La Chouffe-kabouterbar (die wordt bemand door de ouders van de organisatoren!) en in de fluorescerende iglo gezellig te keuvelen. Dat is ook wel het beste aan Into The Woods: niks moet, alles mag. Je zou in principe de hele dag op je luie reet naar alle tierelantijnen kunnen staren en je zo volop kunnen vermaken. Maar oh wacht, er staan ook gewoon nog dj’s te draaien!

Toch maar met die luie reet de iglo uit en met je nieuw gemaakte vrienden verder het bos verkennen. Want het festival is niet alleen prikkelend voor de ogen, voor de oren is het ook best goed vertoeven. Struikelend over de boomstronken en bukkend voor de bladertakken kom je terecht in de hoek van het terrein bij Wildgroei. In deze donkere, rokerige zweetbunker kun je raven tot je erbij neervalt. Tenminste, als je je ertussen weet te wurmen. Bij Pegassi puilt de bunker namelijk meters uit. De dj uit Antwerpen draait hier catchy hardtrance en hardhouse. Een meisje dat net weg wilt lopen van de stage trekt haar vriendinnengroep weer terug de bunker in, ‘want oh my god, ik ken dit nummer!!’ Huh? Staat daar Bokoesam op de dj booth? Jazeker, met een soort hardtrance-edit van New Wave-classic ‘No Go Zone’ (JA ECHT) zijn zo’n beetje alle studenten naar Wildgroei gesprint. Die uitpuilende stages bij hardhouse dj’s zijn sowieso een terugkerende trend op het hele festival. Hardhouse, hardtrance en progressive vormen duidelijk dé belangrijkste sound van Into The Woods. Het kloppende hart van het bos is dan ook de amfitheater-stage Bosspot. Hier hoor je de hele dag house in alle vormen en maten. De Australische maat van Tjade, Sam Alfred, draait daar ontzettend proggy en ook de jonge Brit Storm Mollison doet er goede zaken voor liefhebbers van euforische houseklappers.

Niet zo’n zin om de handjes in de lucht te houden, maar wil je lekker liever in één flow blijven? Dan moet je bij de Duitse Agy3na zijn. Op de Into The Groove stage draait hij een vinyl set met old-school house platen vol nostalgische momenten, met hier en daar een beetje breakbeat en wat electro. Met dit mooie weer een lekkere inkomer. Sowieso is het niet zeker vervelend om de hele dag bij deze stage met de glazen, ufo-achtige dj booth te blijven plakken. De naam geeft het natuurlijk al weg, maar bij Into The Groove kan is het lekker doorkabbelen op de rollende beats zonder te veel drops, breaks of hoogtepunten. De Koreaanse Naone gaat, net zoals haar voorganger Agy3na, op een groovy house-reis. Maar dan met meer een sexy techno nasmaakje. De dj is cool, calm en collected, met haar oranje-glazige zonnebril en haar korte zwarte mullet. 

Oké, klaar met de house-hypnose, want in de verte lonkt het beukenbos met zijn dreunende bas. Grace Dahl en Cynthia Spiering hebben Rotterdam Rave naar het bos gebracht. Met een techno/hardcore-edit van ‘The Bongo Song’ in de eerste zes minuten van hun set is dit voor de techno snobs echt op en top kitsch. Maar goed, de snobs moeten maar eens minder zeiken en zich gewoon eens laten meevoeren met de lolligheid van dit hele festival. Op Into The Woods is er sowieso geen plek voor zure blikken.

Dat mag ook wel even gezegd worden: de sfeer van het hele festival is heerlijk. Én wat ook een voordeel is van zo laat in het seizoen een festival organiseren is dat je veel uren in het donker hebt en Into The Woods weet daar wel raad mee: er is geen boom, bosje, struik of grasspriet NIET belicht. Lasers, stroboscopen, discoballen en glinsters vliegen je om de oren. De lichtjes glibberen over de bomen als kleurrijke slangen en alle bladeren zijn roze, paars en oranje. Nee, een paddodruppel zul je hier echt niet nodig hebben om te kunnen trippen. 

Één van die buren is Willem van The Opposites, die voor de gelegenheid is gekoppeld aan DJ en producer Ineffekt. De twee werkten samen aan Willems laatste album Spuug Van God, al haalde maar één van de tracks waaraan ze werkten het uiteindelijke album. Voor Draaimolen maakten ze samen een exclusieve set, die totaal anders is dan wat Willem een paar weken terug met zijn band liet zien op Lowlands. Daar durfde hij echt diep te gaan en de knaldrang van weleer volledig af te zweren, hier gaan ze voor een wat ongemakkelijke middenweg. Willems teksten zijn intiem en gaan over eenzaamheid en depressie, iets wat hij normaal gesproken muzikaal tot op de bodem uitwerkt, door merg en been. Vandaag verpakt hij ze in UK shuffle beats en zelfs af en toe een likje drum ‘n bass. ‘In Mijn Ritme’ krijgt zo een totaal andere feel. Dat werkt soms en voelt op andere momenten toch een beetje onwennig.

Zo belanden we al zwervend bij een van de grappige verrassingen van deze editie, DJ Travella, een Tanzaniaanse bloc party meester, een jonge gast die supersnelle Afrikaanse ritmes met trapbeats en eurodance melodietjes combineert tot iets heel eigens. Je ziet dat een heleboel mensen hier niet precies weten hoe hier op de bewegen, met Europese stijfheid kom je hier niet ver. De muziek van Travella is verwarrend en chaotisch, maar ook super exciting. Echt een artiest die je niet zomaar overal tegenkomt, en dat maakt Draaimolen zo leuk. Zoek je daarna even vaste grond onder de voeten, dan kun je verderop de tunnel induiken voor de robuuste four to the floor techno van Carista en Ben Sims, twee ervaren dj's die weten hoe je door moet pakken.

Langzaam maar zeker maken we ons op voor de finale van deze eerste Draaimolen dag. En dan blijkt weer dat het meerwaarde heeft om een festival laat in het seizoen te organiseren. Het is immers al september en de dagen worden korter. Dat betekent meer uren in het donker. Daar komt bij dat Draaimolen tot 00:30 door mag, waar veel festivals rond elf uur de stekker er al uit trekken. Donato Dozzy - normaal gesproken bekend om zijn trippy techno - staat in The Pit abstracte Jungle te draaien terwijl een soort UFO van Children of the Light over hem heen scheert. Hij draait duistere muziek die alle kanten op in je brein explodeert, en die zonder nadrukkelijk een piek te zoeken toch voelt als een climax. Bij Aura zijn de drie gigantische lichtbakken met rookmachines nu in volle werking, terwijl de bomen achter het podium schitterend uitgelicht worden. Benny Rodrigues staat daar zijn kunsten te vertonen. Rodrigues is een allround dj die op werkelijk elk festival in Nederland geweest is, zowel op het inwisselbare buurtfeest met housepodium als op dit super credible festival voelt hij zich thuis. Hij verdient deze eervolle plek met een stijlvolle, diepe set. Hij wordt gevolgd door de superspannende afsluiters DJ Voices en Polygonia. Onvoorspelbare ritmes met mooie warme melodieën, dat is de signature sound van Nous'Klaer.

Via de grensverleggende bass-techno van Blawan en de laatste speedy tranceplaten van KI/KI en SPFDJ begeven we ons daarna richting uitgang, waar een ov fiets naar de camping after of een partybus naar de Randstad wacht. Voor in de bus, met het beste uitzicht op de lege snelweg, zit een stel dat net uit elkaar is maar eruit ziet alsof dat niet de juiste beslissing was. Laat de vrijdag van Draaimolen dan maar hun nieuwe anniversary worden.