Op London Calling was het dit weekend als vanouds ontdekken geblazen. Het showcasefestival in Paradiso heeft een bekende formule: twee dagen, evenveel zalen en meer dan twintig buitenlandse artiesten waarvan sommigen voorzichtig (of niet zo voorzichtig) hun allereerste Europese stapjes zetten. Traplopen als een gek, maar dan heb je ook wat. Dit was onze top tien van het weekend.

1. Lael Neale

Het nummer: 'I Am The River'

Ingetogen danst ze op haar balletschoentjes achter haar Suzuki Omnichord, tovert er sprankelende lo-fi melodieën uit en zingt alsof ze Paradiso instopt met lieflijke slaapwijsjes. Met die omnichord bracht songwriter Lael Neale al twee prachtige indiepopalbums uit op Sub Pop, vol, kleine maar sterke liedjes die ook (juist!) overeind blijven staan met zo'n lo-fi productie. Het zou ook een beetje kunnen verwateren in de Grote Zaal van Paradiso, maar nee hoor, prachtig klinkt het. Naast haar zorgt producer Guy Blakeslee voor wat extra, krakende surfgitaar-riffs, en die blikkerige new wave synthbeats zorgen voor de nodige extra beweging.

2. DEADLETTER

 Het nummer: ‘Fit For Work’ met gillende saxofonen

DEADLETTER is alles wat je van een London Calling-show hoopt, en nog een beetje meer. Met manische energie bouwt de Londense band de meest brute moshpits, én ze zorgen voor een zekere swing. Het is venijnige post-punk met een dansbare groove die dagen in je hoofd blijft dwalen. Vorig jaar speelde DEADLETTER een mega-sterke show op het Rotterdamse festival Left Of The Dial, ze deelden al een poster met Squid en Viagra Boys en krijgen nu ook de Grote Zaal van Paradiso stampvol. Frontman Zac Lawrence heeft het hele publiek in zijn macht: alles wat hij nodig heeft om de boel totaal te ontregelen is zijn tamboerijn, die hij als een wildeman tegen zijn ontblote borst slaat.

3. Ron Gallo

Het nummer: ‘Always Elsewhere’

Met zijn vlijmscherpe rock ’n roll rammelt Ron Gallo op je trommelvliezen, hij stampt en rent in sokken met koeienprint over het podium als een garage-rockmonster en raakt bezeten door zijn eigen gitaarspel. Al vier albums bracht Ron Gallo in het garagepunkhoekje van Ty Segall en Thee O Sees, tijdens ballad ‘I Love Someone Very Deep Inside You’ blijkt-ie ook een gevoelige kant te hebben. Rolt daar nou een traan over zijn wang? Of is dat gewoon het zweet dat van zijn voorhoofd druppelt, van al dat gitaargeweld van daarnet?

4. Girl Scout

Het nummer: ‘Monster’

In het rijtje van Soccer Mommy en Snail Mail past ook Girl Scout, een band uit Stockholm die op z'n meest grungy knikt naar de nineties alt-rock van Weezer en Liz Phair. Dat maakt die coming-of-age-liedjes extra brutaal. ‘I’m a monster!’, zingt zangeres Emma Jansson. Even later in een ander liedje: ‘maybe I’m a weirdo!’. Heel eerlijk? Zo weird zijn ze heus niet, Girl Scout is véél te too-cool-for-school om ooit de lunchpauze op de wc-bril te hebben doorgebracht. Vooral frontvrouw Emma Jansson en gitarist Viktor Spasov lijken de nineties-slacker-nonchalance helemaal onder de knie te hebben.

5. Flasher

Het nummer: ‘Pressure’

 

Flasher is een hap frisse lucht. Het post-punkkwartet uit Washington D.C. laat eigenzinnige structuren van shoegazegitaar en kleurrijke synths meeliften op strakke drumritmes. Het is gejaagde indierock maar dan nonchalant gespeeld. Saillant detail: begin dit jaar liep zanger Taylor Mulitz liep namelijk een traumatisch hersenletsel op met meerdere botbreuken. Nu hij er weer bovenop is, lijkt de band die ontlading in hun spel te stoppen. Superstrak spelen ze hun flitsende janglepop-brouwsels.

6. Blondshell

Het nummer: 'Salad'

Sabrina Teitelbaum alias Blondshell heeft een lekkere buzz aan d'r kont kleven: een jubelend ontvangen debuut door de NME's van deze wereld, vergelijkingen met Liz Phair en Courtney Love, een late night-verschijning bij Jimmy Fallon. Ze brengt haar nineties alt-rock vol sluimerende woede een tikkeltje nonchalant en met een uitgestreken gezicht. Het maakt 'Salad' er geen minder goed liedje op: in het refrein (grootte: stadionformaat) fantaseert ze hardop hoe ze de gewelddadige partner van één van haar besties vermoordt. 'Look what you did / You'll make a killer of a pacifist'. Wow, geweldig nummer.

7. Heartworms

Het nummer: 'Consistent Dedication'

Ze gilt, krijst en kermt, doet een staarwedstrijdje met haar publiek en maakt gebruik van het hele podium: ja, Jojo Orms van Heartworms is als frontvrouw een heerlijke blikvanger. Ze is één van de nieuwe sensaties van het spannende Britse gitaarlabel Speedy Wunderground, haar duistere post-punkliedjes vol wave-y invloeden (en een theremin!) klinken scherp en venijnig, en in haar horror-poëzie brengt ze gruwelijke nachtmerries tot leven. Voor de grote zaal klinkt het alleen nog iets te kwetsbaar, iets te pril. Benieuwd hoe dat zal zijn op Down The Rabbit Hole, als ze straks een grote tent voor d'r rekening moet nemen.

8. Master Peace

Het nummer: De onuitgebrachte single 'Get Naughty'

Master Peace (ja, Peace is zijn echte naam) is zwart en Brits en laat die twee identiteiten perfect samengaan in zijn muziek en performance, die te beschrijven zijn als indierock met hiphop esthetiek. Britpop acts als Blur, Arctic Monkeys, Bloc Party zijn terug te horen, maar ook Blood Orange, The Streets en Gorillaz. Moeiteloos vind hij een fusie uit tussen ska en indierock of tussen hiphop en discopunk. Ook in de presentatie komt het naar voren. De ritmesectie komt uit een dj set, maar de puntige, springerige gitaren zijn live. In zijn ruwe enthousiasme weet hij in een half uurtje zowel de dj-set, de gitaaramp en de mic uit te laten vallen door over kabels te struikelen. Volgens hemzelf is dat te danken aan de cocktail van ADHD en autisme die hij heeft meegekregen, maar het draagt alleen maar bij aan de wilde onvoorspelbaarheid van zijn set.

9. Girl and Girl

Het nummer: ‘All I See’

Het is een grappig gezicht: de Australische indierockband Girl and Girl bestaat uit drie jongens, met daarachter 'Aunty Liss’ op drums. Het is de middelbare tante van zanger Kai James. ‘Wanhopige rock’, zo omschrijft de frontman hun muziek. Met een stem die bibbert alsof hij ten einde raad is, wikkelt hij het publiek in zijn melancholische melodieën. De liedjes komen uit het gebroken hart van een kind van gescheiden ouders. ‘Is anyone else a child of divorce?’, vraagt de zanger. Al zijn hartenleed weet hij om te toveren in prikkelende gitaarliedjes die ook nog eens ontzettend dansbaar zijn.

10. cumgirl8

Het nummer: 'cicciolina'

Een bandnaam als een Pornhub-gebruikersnaam, outfits die haast wel uit een seksshop op de Wallen moeten komen, smiley's als tepelplakkers, en een gitarist en zangeres die hun halfnaakte billen voorovergeboven tegen elkaar wrijven: ehm, ja, cumgirl8, een New Yorks collectief opgericht door een stel modellen en socialite-types, spreekt nogal... tot de verbeelding. Jammer dat ze de laatste tien minuten van hun set waanzinnig beginnen te kutten, want daarvoor is het echt behoorlijk cool: vier intimiderend coole megababes die hoekige kunstschool-punk spelen met vleugen wobbelige electroclash, vol monotone praatzang en bepaald niet netjes gespeeld. Dat wordt vast met grote ogen ontvangen op Best Kept Secret.