ADE22: HE.SHE.THEY. is van alles wat ADE22: HE.SHE.THEY. is van alles wat

Wie donderdagnacht per ongeluk de trap onderaan de A’DAM Toren afloopt schrikt zich waarschijnlijk een (bucket)hoedje. De muziek is vanavond vanaf het begin behoorlijk stevig. En hard ook, iets té voor de fragiele kelder-akoestiek. De New Yorkse dj/kunstenaar Juliana Huxtable staat om half twee al keiharde techno op 155 bpm te pompen. Al kauwgom kauwend staat met een dikke glimlach te viben in de booth. Een twintigtal ravers zit er al helemaal lekker in, terwijl de meesten nog lekker in het rood-belichte rookhok in de parkeergarage aan het chillen zijn. Of ze lopen nog wat rondjes langs de muren van de club, die bezaaid zijn met posters over hoe consent ook alweer werkt: ‘Yes means yes, everything else means no.’ Laat dat duidelijk zijn. En er is geen dresscode, maar ‘experimentation is encouraged’, staat op een andere. 

Als LSDXOXO plaatsneemt achter de draaitafels wordt een stel jonge meisjes vriendelijk doch dringend met een zweepje op hun schouder getikt. Ruimte maken. De podiumblokken zijn vanaf nu bedoeld voor de professionele performers. En wat zien die er sick uit! Een van hen draagt een tuig met een tech-goth variant op zuurstofflessen, daarnaast staat een gebochelde figuur in een groot gewaad sensueel aan een soort toverstaf te likken. Alsof de cast van Mad Max Fury Road terecht is gekomen in The Rocky Picture Horror Show. 

LSDXOXO draait wat langzamer dan zijn voorganger en dat wordt in dank afgenomen. Ineens hoor je de vocal loops tussen de kicks door ontsnappen en de sassy boodschap van de tunes bereikt de zaal veel beter. Hij draait van alles, van diepe maar stiekem heel gezellige trance, tot deze plaat die grenst aan ghetto house en werkt als een trein. Met een track over de gag reflex is hij hier zelfs bij de verdwaalde toeristen aan het goede adres.

Tekst gaat door onder de foto

Dan de Israelische dj Dr. Rubinstein, die vanaf haar eerste plaat duidelijk maakt waarom veel feestgangers toch vooral op haar aan het wachten waren. De altijd goedlachse vinyl-dj tilt het feest naar een hoger, dansbaarder niveau, met meer ruimte voor lange breaks. Met haar harde variant op acid techno stond ze al overal, van Awakenings tot Lowlands, en ook deze donkere kelder weet ze binnen een paar tracks volledig om haar vinger te winden. Om de booth heen staat een twintigtal jongens haar vinyl-skills af te kijken. En als ze als laatste plaat een sicke drum ‘n bass track uit haar hoge hoed tovert, krijgt ze het hardste applaus van de avond.

En wie het luidst staat te joelen? Dat is DJ BONE, de technoveteraan uit Detroit. Dat mag iedereen weten trouwens: hij begint zijn set met een kaal mantra: ‘Detroit is what I need, Detroit is what I want.’ En hij heeft hartstikke gelijk. Hij houdt er een klassieke draaistijl op na: vliegensvlug speelt hij met de crossfader en hij laat geen halve minuut voorbij gaan zonder stevig aan een filtertje of een volumeknop te zitten. Het kan wat overdadig zijn, vooral als het soms net niet lekker uitkomt, maar het zorgt bij de inmiddels wat vermoeide crowd wel voor een extra energie impuls. ‘Kijk, dit is zoals het hoort’, schreeuwt een blije gast in het gezicht van zijn vriend. In het Engels dan, we zijn nog steeds in Shelter.

Maar ja, dit alles gebeurt wel binnen een paar meter van de booth. Baan je je een weg door de eerste paar rijen en je staat in een vrij lege, rokerige kelder. Een jongen doet in zijn eentje nog wat bootydrops, terwijl een jong stelletje zo ongeveer in elkaar gevlochten op de bank hem gapend aankijkt. Een veertiger met een duur horloge en een lichtblauw overhemd sluit alvast eventjes de ogen.