Zou Megan Remy zichzelf nog herkennen als ze in de spiegel kijkt? Zouden liefhebbers van haar eerdere werk hun oren geloven als ze haar nieuwe album A Poem Unlimited horen? Hoe anders klinkt dit dan de handvol albums die ze eerder maakte. Die waren experimenteel, elektronisch, op samples gebaseerd en makkelijk in je eentje uit te voeren op het podium. Want ondanks het meervoud van de naam was US Girls tot nu toe eigenlijk het soloproject van Meg Remy, een in Toronto wonende Amerikaanse. Nu is ze een achtkoppige band en maakt ze gestileerde popmuziek. ‘Voor mij voelt het als een logisch voortvloeisel uit wat ik eerder gedaan heb. Ik heb altijd veel samengewerkt met andere songwriters, met name Louis Percival en mijn echtgenoot Max Turnbull. Ik maakte sample-muziek, maar nu wilde ik het script eens omdraaien: ik wilde een album maken dat andere mensen graag zouden samplen. US Girls is nog steeds Meg Remy, maar dan een soort gephotoshopte versie van mezelf.’
Terwijl de meeste muzikanten hun gifpijlen richten op Donald Trump, schrijft Meg Remy van US Girls een tirade tegen de geliefde oud-president Barack Obama. En middenin de #MeToo hype komt ze met een song over een vrouw die haar benen spreidt voor Petrus om de hemelpoort binnen gelaten te worden. ‘Dit zijn onderwerpen waar ik mijn hele leven al mee bezig ben.’
Spreid je benen voor de heilige Petrus
Remy groeide op in een klein plaatsje in de Amerikaanse staat Illinois, met de bijbehorende mentaliteit. Sport stond er centraal, en Remy deed er vrolijk aan mee. Ze speelde volleybal, basketbal en softbal, hield van de competitie en van omgaan met andere mensen. En toch kon ze op zeker moment niet wachten tot ze het gat in Illinois kon ontsnappen, op zoek naar gelijkgestemde zielen. Die zocht ze in Portland, een zeer muzikale stad in Oregon. ‘En dan specifiek vanwege de band Glass Candy, die ik aanbad in die tijd. Ik wilde zijn waar zij waren. Dat zal mijn katholieke achtergrond wel zijn, die drang om dingen te aanbidden. Als ik eenmaal ergens van houd, ga ik er ook volledig voor. Dan ben ik loyaal en leef ik met de muziek en de teksten. Mijn favoriete films kijk ik eindeloos opnieuw.’
‘Het was een heel belangrijke tijd voor me daar in Portland. Ik leerde er hoe je muziek maakt, en vooral dat daar geen regels voor zijn. Maar nog veel belangrijker was mijn verhuizing naar Toronto. Dat was echt een gigantische stap. Ineens kon ik van een afstand kijken naar mezelf en naar alles dat me gevormd heeft. En dan heb ik het over alle niveaus, van de politiek op het hoogste level tot de familie waar ik vandaan kom. Voor mijn ontwikkeling als artiest was het belangrijk dat ik een paar kamertjes in mijn hoofd heb kunnen luchten. Mijn echtgenoot gaf me de liefdevolle omgeving waardoor ik durf risico’s te nemen.’
Nou is A Poem Unlimited niet per se een autobiografisch verhaal. Neem bijvoorbeeld het geweldige liedje ‘Pearly Gates’. Het gaat over een vrouw die aankomt bij de hemelpoort, en daar een vieze oude man aantreft die gelovigen kennen als Petrus. Angstig voor het strenge deurbeleid besluit ze haar lichaam in de strijd te werpen. ‘I closed my eyes and opened my gates wide and St. Peter came inside.’ En ze is bepaald niet de eerste die zo probeert binnen te komen, pocht Petrus na afloop. ‘Peter bragged he was good at pulling out. He always knew the right time to take a bow.’ 'Nee, het was niet direct geinspireerd door de #Metoo beweging, al sluit het daar natuurlijk wel mooi op aan. Dit zijn jammer genoeg dingen waar ik al mijn hele leven mee bezig ben. Het lijkt er op dat de mainstream mij ingehaald heeft.'
Dit is US Girls in optima forma: genadeloos, sinister en op een wrange manier ook grappig. Zo is ook haar tirade tegen de vorige president van de Verenigde Staten, de darling van de indiescene, Barack Obama. Het bewuste liedje ‘M.a.h.’ (mad as hell) luistert als een internetdate, die uitliep op een frustrerende relatie van acht jaar. Pas bij die ene zin over het haar dat langzaam grijs werd, valt het kwartje. En dan haalt ze uit naar het drone programma van de VS. ‘But lies shone in your eyes as you were the first in line to use those bugs up high. The coward’s weapon of choice.’
We hebben de chaosfactor nodig
‘Nee, het perspectief dat ik kies in dat liedje is niet het mijne. Ik ben altijd sceptisch geweest. Maar veel van mijn vrienden hebben echt een ontwikkeling doorgemaakt in die acht jaar van Obama. De aanvankelijke bewondering maakte gaandeweg plaats voor meer vragen. Langzaam realiseerden ze dat we net zoveel leugens voor onze kiezen kregen. Begrijp me goed, er zijn dingen die Obama goed gedaan heeft. Het homohuwelijk bijvoorbeeld, of überhaupt het feit dat hij de eerste zwarte president was. Maar tegelijk heeft hij ook een innige band gehad met het leger. Een president die de oorlogsmachine voedt, daarvoor kan ik geen respect hebben. Wij mensen moeten juist met elkaar in gesprek gaan om problemen op te lossen.’
Zo is Meg Remy een 21e-eeuwse vertolker van het pacifistische hippiegedachtegoed, maar wel een die weinig illusies koestert over de houdbaarheid van de jaren zestig. ‘Ergens in de jaren zestig hebben de rijke mensen van de wereld het script omgedraaid. Ze dachten: we staan die mensen toe controversiële gedachten te hebben, maar wel onder onze voorwaarden. En dan gaan wij het marketen en aan ze verkopen. Zo werkt het ook met de algoritmes van nu. Algoritmes zorgen voor schijnvrijheid. Ze geven ons wat we willen, of wat we denken te willen, zoals documentaires over het Amerikaanse rechtssysteem of racisme, waarover we met een glas goede wijn met elkaar discussiëren. Zo lijkt het alsof er dingen veranderen, maar intussen zitten we nog net zo goed in de gevangenis van het kapitalisme. We hebben de chaosfactor nodig om echt voor verandering te zorgen.’
Die chaosfactor horen we op haar album terug in die maffe saxofoonsolo op ‘Rage Of Plastics’ of de all out psych-jam ‘Time’, die in bijna acht minuten volledig ontspoort. Uit alles wat je hoort blijkt dat Meg Remy blaakt van het zelfvertrouwen, en dat terwijl ze zichzelf drie jaar geleden nog amper hardop ‘muzikant’ durfde te noemen. Ook daar draait ze het script om. Niet langer is ze bang voor de studio omdat ze zelf geen multi-instrumentalist is. ‘Sterker nog: ik vind tegenwoordig dat je eigenlijk helemaal geen instrument hoeft te beheersen om een muzikant te kunnen zijn. Het gaat om de intentie, het idee, de visie. Ik werk met zoveel mogelijk mensen samen. Dingen die ik zelf goed kan doe ik zelf, voor de rest schakel ik mensen in die beter zijn dan ik. Het werkt, en zo elimineer je ook meteen het ego.’
‘Eigenlijk is de nieuwe incarnatie van US Girls het ultieme statement tegen Trump’, lacht Remy. ‘Jij denkt dat je decadent mag zijn? Ha, ik ben arm en ik ga op tour met een achtkoppige band die ik me helemaal niet kan veroorloven. Het voelt alsof ik naar Las Vegas ga en al mijn geld tegelijk inzet. Maar ach, als ik straks in de schulden zit ga ik gewoon weer huizen van mensen schoonmaken. Ik wil gewoon gebruik maken van de mogelijkheden die er nu nog zien. Misschien is reizen straks niet meer zo gemakkelijk als het nu is. Misschien hebben delen van de wereld straks geen water meer, of ze staan juist onder water. Nu kan het nog, ik ga het gewoon doen.’