PP25: Justin Timberlake hoeft de rockers niet te pleasen PP25: Justin Timberlake hoeft de rockers niet te pleasen

Toen in 1999 Robbie Williams voor het eerst op Pinkpop stond, trok menig Pinkpopbezoeker zijn wenkbrauwen op. Wat doet zo’n boyband-jongen hier? Robbie was zich daar maar al te goed van bewust. Hij kwam uit Take That maar wilde eigenlijk Oasis zijn, dus met zelfspot, bluf en vuile praat probeerde hij de sympathie van het rock ‘n roll volk te winnen. Het lukte hem nog ook, en jaren later keerde hij zelfs twee keer terug als headliner, als popzanger met een edge, maar ook met een liefde voor Sinatra-achtige showbizz.

In 1999 maakte Justin Timberlake nog deel uit van N’Sync, samen met de Backstreet Boys de meest succesvolle Amerikaanse boyband uit die tijd. Ook hij ging solo, maar anders dan Robbie Williams heeft hij nooit een poging gedaan om voor rock ‘n roll aangezien te worden. Hij wilde Michael Jackson worden. Nooit kwam hij ook maar in de buurt van een festival als Pinkpop, en nu staat hij er ineens. Een halfjaar geleden stond hij nog drie avonden in ZiggoDome, en dat is waarschijnlijk de reden dat het hier vanavond niet uitverkocht is. De andere reden is dat nog steeds een deel van het Pinkpop publiek de wenkbrauwen ophaalt bij een popartiest als dit. ‘Ik vind er geen klap aan’, zegt een lange man die weggaat nadat Justin Timberlake met een weergaloos eerste kwartier is begonnen.

Even voor half elf, na het vallen van het donker, stuurde Timberlake de vijftien leden van zijn band The Tennessee Kids een voor een het licht in. Hij trapt vervolgens af met twee van zijn allerbeste liedjes, ‘Mirrors’ en ‘Cry Me A River’, twee klassieke Timbaland producties bovendien. Die zijn nogal elektronisch van aard, en dat weet deze band heel goed in stand te houden, vooral die messcherpe synths in ‘Cry Me A River’ steken kraakhelder als stekels uit het liedje. 

De sound van Timbaland is all over the place, in de kale beat van ‘Summer Love’, in de futuristische ballad ‘What Goes Around… Comes Around’. De producer die onder meer Missy Elliott en Aaliyah groot maakte schonk een paar van zijn allerbeste tracks aan Justin. Maar Timberlake werkte ook nog eens met The Neptunes in hun allerbeste tijd. Een van de hoogtepunten vanavond is de speelse latinpop ‘Sênorita’, met een heel lollige call & response break, waar de jongens en de meiden elkaar toezingen. Hij: ‘I feel there’s something heating up, can I leave with you?’ Zij: ‘I don’t know what I’m thinkin’ ‘bout, really leaving with you.’ Het is een van de vele dampende, sexy tracks in Timberlake’s oeuvre, en hij weet het. Net voor ‘Sexy Ladies’, een Prince & NPG achtige hardfunk banger, zegt hij, knipogend door zijn semi-doorzichtige zonnebril: ‘I’m here to sing, I’m here to dance, and maybe to fall in love.’

Het is ongelofelijk hoe hard Timberlake de vaart er in houdt in het eerste uur. Geen tijd voor een costume change of lange praatjes, door, door, door. Op die manier valt een minder nieuw liedje als ‘No Angels’ ook niet zo op. Timberlake’s band is een machine, vooral de drummer is een powerhouse, en de zingende dansers om Timberlake heen vullen zijn refreintjes. Hij wordt er zelfs een beetje lui van, we willen hem ook de hooks wel horen zingen. Met ‘Rock Your Body’ en ‘CAN’T STOP THE FEELING’ (een feelgood anthem in kapitalen, nota bene uit de Trolls film) eindigt de rush waarin bijna alles raak is.

Het neergang begint typisch genoeg met wederom een nieuw liedje, ‘Selfish’, en met het akoestisch gespeelde ‘What Goes Around… Comes Around’. Het hoort er een beetje bij, maar het is een inkakker van jewelste. Daarna stapt de band weer in, maar de magie is weg. Met een paar mindere nummers achter elkaar, een gitaarsolo battle die in 0-0 eindigt en een langdradig dj-stuk met snippers van nummers met JT-features suddert de set naar het einde. Alleen ‘Sexyback’ (een tikkeltje rommelig, maar wel opwindend) en de afsluitende ballad ‘Until The End Of The World’ redden het slot. Een flink deel van het publiek wacht dat niet af, maar Justin Timberlake bracht hier toch echt een van meest overtuigende popshows in de Pinkpop-geschiedenis.

HET MOMENT:
Er zitten veel spectaculaire productionele vondsten in Timberlake’s grootste hits, van gelaagde synth-hooks tot drumbreaks. Eén zo’n break dreigt aan ons voorbij te gaan als ‘Like I Love You’ overgaat in N*E*R*D’s ‘She Wants To Move’. Maar dan keert de band toch nog terug voor het toetje. Lovely.

Mirrors
Cry Me A River
No Angels
Lovestoned / I Think She Knows
Like I Love You / She Wants to Move
My Love
Sexy Ladies
Play
Señorita
Summer Love
Suit & Tie
Rock Your Body
CAN'T STOP THE FEELING!
Selfish
What Goes Around Comes Around
Holy Grail 
TKO
Ayo Technology / Chop Me Up / Give It to Me / 4 Minutes / Let the Groove Get In
SexyBack

Until The End Of The World