1. Declan McKenna komt precies op het juiste moment
Achttien is hij pas net. En hij heeft het geluk aan zijn broek hangen. Precies op het juiste moment komt de Engelsman Declan McKenna met zijn maatschappijkritische indiepop. BBC List of 2017, Megahit met 'Isombard'. Wat betref zijn liveband: een beetje zoeken is het, een paar nummers rammelen nog. Maar het publiek in de Vrijdag is blij dat ze hype van het moment live kunnen zien, de rijen buiten zijn enorm. Grootste troef zijn de vrolijke indieliedjes waar de toetsenpartijen verneukeratief slim in elkaar zitten. Nog geen wereldniveau, maar vooral het slot is zeer veelbelovend. (MV)

2. Op de kaart: Death Alley
Het is in Vera aan het eind van de avond zo schoon dat je er van de grond kunt eten. Of een gevallen contactlens terug in je oog kunt stoppen. Niet natuurlijk. Maar het gebeurt wel. Dat laatste dan. Op het podium staat Death Alley zijn klassieke hardrock boogie te raggen. Die willen zichzelf definitief internationaal op de kaart zetten. Zeker, heel Death Alley is gegroeid. Er staat een onweerstaanbare classic rock 'n roll band te spelen op de plek waar het hoort: Vera. Maar het is vooral Oeds die hier staat te bewijzen dat ie de beste gitarist van Nederland is. Overdreven? Echt, kom een keer kijken, en dan vooral vooraan als ie zijn eigen Maggot Brain staat te spelen als een bovennatuurlijk roofdier. Het komt uit zijn tenen en toch is het immens beheerst. Echt heel knap en van internationale allure. (AdV)

3. Accordeonvirtuoos Mario Batkovic laat zijn instrument kreunen en kraken
Een accordeon op Eurosonic! Dat moet wel om zo'n bloedirritante folkpunkband gaan, toch? Of een malle Ierse songwriter, misschien? Neen, de Bosnisch-Zwitserse Mario Batkovic is een virtuoze accordeonist die eerder al op Le Guess Who? stond en binnenkort terugkomt voor Grasnapolsky. Hij laat in het bovenzaaltje van het Grand Theatre zijn instrument kreunen en kraken als een driemaster op volle zee. Je gelooft nooit wat voor geluiden hij eruit haalt: steeds dieper grommende klanken, dan weer serene ijle motiefjes die vliegensvlug heen en weer schieten en percussieve patronen. Zijn minimalistisch-klassieke composities hebben iets dieptriests. Misschien ook omdat hij er zo'n getergd, doorleefd gezicht bij trekt en zijn hoofd soms laat schokken alsof hij een beroerte krijgt. Hoewel de soundcheck van de volgende band al veel te goed hoorbaar is, is het een prachtige, onverwacht ontroerende show. (TP)

4. Bonzai maakt zich op voor Lowlands
Als achtergrondzangeres van Naomi en vocalist bij Mura Massa zijn we Bonzai al eens tegen gekomen. Maar dat ze zoveel coolheid met zich meebrengen in Simplon is alsnog een verrassing. Producties die enorm Brits klinken dankzij junglebreaks en kraakheldere maar donderende dubstep bassen. Drie gasten nemen dat deel voor hun rekening, zodat zijzelf alle ruimte heeft om het hele podium te gebruiken. Wild dansend, het ene moment rappend als Missy Elliot in haar hoogtijdagen, dan weer smooth en verleidelijk zingend. En alles met een schaamteloze zelfverzekerdheid. Alles is in huis om de plafonds op Pitch of de X-Ray op Lowlands te laten druipen van het zweet. (RHH)

5. Freaky gefröbel van Viagra Boys
Kijk, ik snap wel dat je Viagra Boys opzij had geschoven vanwege die achterlijke bandnaam. Iets met melige onderbroekenpunk, ofzo. Maar deze zeven Zweden hebben in werkelijkheid een heerlijk smerige groove punk sound, met twee drummers en een nogal overdreven grommende bas. Special spice vanavond in Vera is een sax, die de ene keer voor nog meer sub zorgt, de andere keer voor freaky gefröbel. Maar bovenal is er een zanger met vervaarlijke tattoo's over zijn hele lichaam (en heel groot: MUERTE op zijn sleutelbeenderen) die absurde teksten uitspuwt in spoken word vorm. (AdV)

6. Roosevelt doet het zonder hoge noten
Het verhaal van Roosevelt in een notendop: Keulenaar Marius Lauber alias Roosevelt neemt de tijd om zijn songs te perfectioneren en komt jaren later met een album met alleen maar hits die stuk voor stuk zijn gemaakt voor een indie disco-party. Live in een stampvol Huize Maas is het nóg aanstekelijker met dank aan een uitgekiende mix van live drumwerk, gitaarspel en zang, met daar tegenover de geprogrammeerde synthesizer-lijntjes. Lauber snapt dat een goed lied niet na drie minuten hoeft te stoppen, met vijf kun je de aandacht ook vasthouden en geef je je kindje nog meer de lucht om nieuwe hoogtes te bereiken. Minpuntje is de zang van de Duitser zelf die door een beperkt bereik de hogere noten niet altijd even goed pakt, maar dat is slechts een voetnoot in een boek waar de beste hoofdstukken van worden geschreven. (BvD)

7. James TW gaat scoren
Noteer maar: de gladgeschoren singer-songwriter James TW gaat een hele dikke hit scoren met 'When You Love Someone', een liedje dat hij schreef voor een tienjarig jochie dat hij gitaarles gaf en wiens ouders gingen scheiden. Echt hoor, bij zulke zuivere tragedie gaan mensen het niet droog houden in Der AA-kerk. Hij heeft bovendien niet alleen een zelfverzekerd stemgeluid, maar hij speelt ook nog eens heel aardig gitaar. Hij heeft ook de destijds nogal stuk gedraaide hit 'Torn' van Nathalie Imbruglia op zijn repertoire, maar aangezien hij zelf even oud is als dat liedje mag het weer. Sort of. (AdV)