Bij veel van de nummers ligt het tempo laag, zodat de diepe step van Høyem alle ruimte krijgt om indruk te maken en de tent te vullen. Als je je hem nog niet kent en het podium op ziet lopen, is die stem even een verrassing. Een vrij energie bewegelijke gast, die dan zo de diepte in gaat.

Een accent op trage nummers, een diepe stem. Dat klinkt een beetje als Nick Cave, niet?
Wel een beetje. Het is allemaal alleen een beetje flets en het mist het gevaar dat Cave constant uitstraalt. Bij de nummers waar het wat wilder aan toe gaat zijn er grootse gebaren en gooit en gooit Høyem zijn microfoonstandaard met een slinger weg. Alleen, je hebt niet het idee dat het echt iets van opgekropte energie is die hij kwijt moet. Het is meer een maniertje om het wat spannender te maken, maar echt spannend wordt het nergens.

Is gevaar dan echt noodzakelijk bij van die rockballads?
Nee hoor, op een paar momenten zijn de songs sterk genoeg. Neem afsluiter Sleepwaling Man, het americana-loopje van de piano geeft het iets hoopvols, de uithalen van Høyem zelf krijgen opeens wat kleur. De fijne jangle gitaar geeft bij ‘Into the Sea’ net die losheid die een groot deel van de show mist, en zo zijn er nog wel wat mooie momenten waar de band eindelijk lijkt op te schakelen. Maar op de momenten dat de nummers minder zijn is het of te gezapig of voelt het als aanstellerige middle of the road rock.  

Maar aanstellerig is toch helemaal niet erg? Soms is het juist lekker om naar wat drama op het podium te kijken.
Drama op het podium is fijn, maar dan moet het wel aangevuld worden door sterke songs en echt geloofwaardige uitstraling. Het moet dan juist even lekker van de oude mannenrock op het midden van de weg wegsturen. Dan kan er rustig nog best een schepje bij op gedaan worden. Dat aanstellerige streepje door de O blijkt voor Høyen niet genoeg.