Sinds 2015 gooit Nathaniel Rateliff het over een andere boeg. Nou ja, het blijft natuurlijk een man met roots in Missouri, dus die zuidelijke roots zijn altijd wel aanwezig. Zijn eerste albums bracht hij uit in eigen beheer uit  als The Wheel. Rustgevende folksongs waar je eigenlijk niet echt koud of warm van wordt.

Vanaf het moment dat Rateliff het samen met gitarist Joseph Pope en contrabassist Julie Davis wat steviger aan wilde pakken, kwam zijn carrière echt van de grond. De softe folk werd vervangen door vrolijke soul. Een juiste keuze, want het brengt ze op festivals als Glastonbury en Rock Werchter. Voor het podium vandaag staan echte rednecks.

En kunnen ze roodnekken vanmiddag dan ook laten zweten?
De Amerikanen zullen zich vast thuis gevoeld hebben, aangezien ze ontvangen werden door een massa aan rednecks. Menig bezoeker heeft genoten van de zon die vanmiddag flink scheen en dat is aan de verbrande schouders en gezichten zeker af te lezen. Met ‘Loot It Here’ laat de band direct zien wat ze waard is. De retestrakke blazers, overtuigende meerstemmige backingvocals en energieke Rateliff voorspellen een knalshow van heb ik jou daar. Die roodhuiden hadden helaas wel op een wat groter feestje gerekend. 

Maar hebben ze het dansen kunnen houden?
Een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Muzikaal gezien is er vrij weinig op te merken aan Nathaniel en zijn Night Sweats. Perfect getimede soul met goed getimede licks en solo’s. Het enige probleem is dat ze het publiek na hun opening een beetje in de steek laten. Het repertoire is vaak langzaam en het allemaal wel erg veel van hetzelfde wordt. Nummers als ‘Howling At Nothing’ en ‘Shake’ Totdat ergens aan het einde dat ene nummer ingezet wordt.

Welk nummer is dat dan?
Zonder twijfel het bekendste nummer op de setlist. 'S.O.B.' of voluit geschreven: 'Son of a Bitch'. Je weet wel, dat nummer met die verschrikkelijk aanstekelijke hook die je na een seconde al niet meer uit je kop krijgt. Na minder energieke soulschuifelsongs is het eindelijk tijd om echt te dansen. En gedanst wordt er! En meegezongen. Het voelt nogal plat aan, al die rednecks die uit volle borst meeschreeuwen, maar het werkt perfect. Dit is waar iedereen op zat te wachten.

Het nummer loopt ten einde, maar voor het publiek is het nog niet klaar. Men blijft de hook enthousiast meezingen. Ondertussen pakt Rateliff zijn gitaar van de standaard en je verwacht  een knalsolo. Maar nee hoor. De band laat het nummer plots overlopen in de laatste track van de show, een cover van The Band's 'The Shape I'm In'. Wederom een minder energieke song, die weliswaar vlekkeloos wordt uitgevoerd. Rateliff en zijn Night Sweats zijn een prima band om op te warmen voor  een nieuwe festivaldag, maar rond deze tijd in de Hotot was iets meer energie op z’n plaats geweest.