Doe een nachtelijk rondje over het terrein van Down The Rabbit Hole, en het valt direct op dat het programma flink is opgeschaald. In werkelijk elke modderspleet van het terrein is wat te beleven, en telkens buitel je bijna per ongeluk over wéér een spontaan feestje. Sta je te touwtje-springen op rock ’n roll tussen de containers, te koekeloeren hoe Jameszoo en Johan Gijsen temidden van bergen schedels proberen geesten op te wekken met een voodoo-set of je kont te schudden bij Ali B (!). Ja, of je komt bij de snoeiharde set van Factory Floor terecht. Een goed decennium geleden begon de groep uit Londen als nogal dwingende industriële techno-band die speelde met de energie van een new wave-act. Debuutalbum Factory Floor (2013) was sensationeel, nu werken ze aan een opvolger. De laatste tijd touren ze in een aanzienlijk kleinere bezetting, en kernleden Gabriel Gurnsey en Nik Colk zijn bepaald geen publieksmenners: beiden hangen met hun neus boven een berg mengtafels en drumcomputers . Hij met een strenge blik, zij met een weke glimlach heen en weer zwierend. Ze doen een liveset van de kilste en donkerste soort, met 303-baslijnen, gedistantieerde vocals en ijskoude hi-hats. De new wave is inmiddels wel weg, dit is eerder een set voor in een pikdonkere technobunker.
Nog technovikings gespot?
Er staat wel een flink aantal opgepomte gasten met ontbloot bovenlijf die hun vuisten in de lucht rammen, en - terwijl de zon al lang weg is, flink veel zonnebrillen in het publiek. Verder is Factory Floor zelf aanzienlijk grimmiger dan de menigte: we zien de nodige glitterjasjes, een groepje hossende tieners, bikini’s, een paar jonge meisjes verkleed met malle hoedjes, een jongen zwaaiend met een fel flitsende lichtbol die telkens van kleur verschiet en zelfs een verdwaalde dieren-onesie. Kortom: Down The Rabbit Hole wil wel dansen, en niet zo’n beetje ook.
Vorige week op Best Kept Secret zagen we dat het publiek net zo hard wilde gaan. Zij kregen een leuk doch wat incoherent en amateuristisch in elkaar gestoken nachtprogramma voorgeschoteld. Hoe zit dat hier?
Down The Rabbit Hole heeft het heel wat kundiger in elkaar gestoken, met ontzettend veel liefde ook. Dat zie je niet alleen in alle gekkigheid op het terrein, maar ook direct bij Factory Floor: de ombouw in de tent is razendsnel om mensen maar niet uit hun trip te halen, de lichtshow pulseert perfect mee op de set van Factory Floor en de industriële visuals sluiten daar naadloos op aan. En kijk eens aan, halverwege de tent zijn nog eens flink wat stroboscopen gehangen om ook de mensen achterin het hoofd op hol te brengen. Ook slim: de tent wordt verder gesloten om leegloop te voorkomen en meer een clubsfeer te creëren.
Leuk hoor, al dat gelul over het nachtprogramma, maar hadden we het niet over Factory Floor?
Oh ja. Nou, eerlijk gezegd valt dat toch een beetje tegen. De twee blijven maar spanning bouwen en bouwen met wiebelende acid-lijntjes en ratelende hi-hats, om af en toe plagend de kick weg te draaien. Maar waar je daar vervolgens een climax wilt horen - sterker nog: enige ontlading móét voelen - blijft die echt weg en kabbelt Factory Floor gewoon op hetzelfde niveau verder. Als seks waar het orgasme alsmaar uitblijft, of als een horrorfilm waarin ze zijn vergeten een schrikmoment met rondspuitend bloed en afgehakte ledematen in te stoppen. Best leuk hoor, maar je houdt toch het gevoel dat je iets mist. Iets dat je op de rest van het terrein de hele nacht wel degelijk kunt vinden, zelfs bij het kussengevecht van FeestDJRuud. En dat terwijl Factory Floor op papier de spannendste naam van de nacht was.