Jack Garratt heeft de gunfactor maar ook nog steeds maar 1 hit
De nummer 1 van de Sound Of 2016 van de BBC beleeft deze week zijn tweede SXSW.  Maar waar de electronische singer songwriter vorig jaar een totaal onbekende naam was zonder noemenswaardig veel materiaal (eigenlijk alleen single Worry), komt hij dit jaar gewapend met zijn debuutalbum en die belangrijke BBC titel achter zijn naam heel anders uit de startblokken. Garratt heeft het afgelopen jaar veel getourd en dat is te zien. Als een geoliede machine bespeelt hij drumpad, synthesizer, sampler en gitaar liefst allemaal tegelijk. Met zijn olijke verschijning met te groot T-shirt, rode baard en hysterische pet heeft hij naast al die muzikale skills ook nog eens absoluut de gunfactor, maar het probleem is wel dat eigenlijk alleen single Worry echt de waardering van de toeschouwers krijgt. En laat hij nou net het afgelopen jaar zijn opgehouden met live de coupletten in zijn mooie kopstem te zingen. Zo zonde! 
Met welk liedje moet ik beginnen? Het zou te makkelijk zijn om hier Worry te zeggen. Het rustige Weathered is ook zeer de moeite waard. 
Waar wil ik dit zien? Jack Garratt past overal, dat is absoluut in zijn voordeel qua mogelijkheden om te kunnen touren. Vorig jaar heeft hij last minute Into The Great Wide Open afgezegd omdat hij zijn debuutalbum moest afmaken. Terwijl zijn electronische pop daar juist zo mooi past in de bossen van Vlieland. Een herkansing dan maar? 

Whitney streelt de oren met ontroerende indiesoul
Wie wil nou niet op een zonnige dag z’n meisje rondrijden met de ramen open? Precies daarover zingt Julien Ehrlich van Whitney, en het liedje zou er ook nog eens de perfecte soundtrack voor vormen. De band rondom hem en Max Kakacek - beiden voorheen The Smiths Westerns, Ehrlich speelde ook een blauwe maandag in Unknown Mortal Orchestra - maakt heerlijke folky indiesoul a la Matthew E. White en Natalie Prass, in falsetto gezongen met hele fijne blazers en af en toe een leuk jengelend gitaartje. Soms is de zang nog wat onzeker, maar dat is nog slechts een kwestie van uren maken op de festivals. Alleen al op SXSW doen ze nog flink wat shows, en ga er maar vanuit dat ze daarna drie keer de wereld rondtouren.
Met welk nummer moet je beginnen?
Da’s makkelijk: ze hebben pas een nummer uit, een mooie troostrijke ballad, maar hier wil je gerust een heel album van horen. Dat verschijnt later dit jaar op Secretly Canadian.
Waar wil je dit zien?
Dit zou prachtig werken op festivals als Into The Great Wide Open, Down The Rabbit Hole en Best Kept Secret, met een waterig middagzonnetje en een eerste pintje in de hand. Voor Lowlands zijn ze al bevestigd. (Timo Pisart)

Het regent geld bij Desiigner
Desiigner heeft het goed voor mekaar. Niet alleen is hij getekend bij het GOOD Music label van Kanye West en werd zijn eerste track Panda gebruikt als basis voor de track Father Stretch My Hands Pt 2 op diens laatste album The Life Of Pablo, maar vandaag heeft hij ook nog Pusha T meegenomen om zijn show in het Fader Fort aan te kondigen. Na de aankondiging mag Desiigner laten zien het geheel zelf te kunnen. Slecht één track heeft hij uit, maar Panda is dan ook wel een regelrechte banger. Hij opent er mee in maniakale energie, krijgt het publiek direct mee en dankzij de man in pandakostuum naast hem op het podium en zijn eigen maffe grimassen tijdens het rappen, maakt hij verbluffende indruk. Erg strak zit zijn 5 songs tellende show nog niet in elkaar, maar de energie is er en werkt uiterst aanstekelijk. Wanneer als laatste nummer de Kanye-track wordt ingezet crowdsurft een jongen met petje middenin de zaal. Of hij het expres doet of niet blijft onduidelijk, maar bij de laatste noten van de set gooit hij zijn petje af, waarin een flink stapeltje bankbiljetten bleken te zitten. Het regent geld. Desiigner ziet dat het goed is. Meer dan een kwartier is ook helemaal niet nodig.
Met welk nummer moet je beginnen? Er is er nog maar eentje, dus ga voor Panda.
Waar zou je dit willen zien? Laat deze flitsperformance maar langskomen op Appelsap of op Encore. Gekkenhuisgarantie. (Christiaan Walraven)

Op ruimtereis met Fat White Family spin-off The Moonlandingz
Als we af mogen gaan op hun nieuwe album, gaat het niet zo goed met de Fat White Family. Nou was het altijd al een zwalkend gezelschap met de nodige complexen, maar dat tweede album is ronduit het meest miserabele album van het jaar. Maar zoals het cliché vaak zegt, zorgen de foutste drugs wel voor de meest onnavolgbare creatieve uitingen. Neem nou The Moonlangdingz, een zevenkoppig gezelschap geleid door Fat White frontman Lias Saoudi, die ondanks zijn naam zo Engels is als maar kan. Nou ja, geleid: de frontman staat het grootste gedeelte van de show in het publiek, zijn witte pak steeds verder uit trekkend. Zijn voorhoofd, neus en kin zijn bloedrood geverfd. Het is vermoedelijk het resultaat van het fictieve verhaal dat aan The Moonlandingz ten grondslag ligt, over een obsessieve fan die een band stalkt. Een meisje neemt haar rol serieus en begint de tollende frontman te volgen op zijn baan door het publiek, inclusief provocerende duwtjes die schijnbaar geen enkele indruk maken. Ondertussen speelt de band op het podium behoorlijk solide door. Belangrijkste troeven in de band zijn twee toetsenisten, waarvan er een kleine melodietjes strooit, de ander spacegeluiden, om de naam maar te rechtvaardigen. Ook cruciaal is de dame op slippers in 80s colbert, die backing vocals schreeuwt. Het klinkt zo op papier nogal chaotisch, maar op zijn beste momenten heeft The Moonlandingz een super goeie punky-krautgroove te pakken. Detail: Sean Lennon bemoeide zich in de studio ook met The Moonlandingz, maar hij maakt geen deel uit van de band die we hier op het podium zien. 
Met welk nummer moet je beginnen? Single Sweet Saturn Mine is goed wazig.
Waar zou je dit willen zien? Ik zou er niet al te hard op rekenen dat ze daadwerkelijk komen spelen. Er is immers ook net een Fat White Family plaat uit, en die band zegde laatst nog Where The Wild Things Are af wegens iets verkeerds gegeten. Ja ja. Maar als het er toch van komt: graag in een goed hol, waar Lias Saoudi deel kan worden van zijn publiek in plaats van er in te verdwijnen. (Atze de Vrieze)

Downtown Boys bestrijdt het status quo
Mocht er nog twijfel over bestaan: de vrouwen heersen deze SXSW. Alleen al hier in Cheer Up Charlies lossen ze elkaar gretig af: Waxahatchee, Guerilla Toss, Dilly Dally, White Lung. Zelfs een band die zich Downtown Boys noemt bestaat voor 3/5 uit dames, waaronder een woest punkpredikende frontvrouw en een zeer stoere saxofoniste in stijlvolle cocktailjurk. Downtown Boys is een ouderwets politieke punkband die alles op scherp zet, van racisme tot het belabberde minimumloon van de VS. Kortom: een trap tegen het status quo. Ze is in al haar vurigheid niet altijd te verstaan, maar dat maakt niet eens zoveel uit. Sterker nog: de paar Spaanstalige nummers die er voor de afwisseling tussen zitten zijn zo fel dat voor ze voor deze Spaans-dummie misschien nog wel overtuigender zijn. Aangename verrassing is een waanzinnige cover van Springsteen's Dancing In The Dark, dat heerlijk activistisch klinkt. 
Met welk nummer moet je beginnen? Beetje lullig misschien om die cover er dan uit te pikken, want ook bij de eigen songs van het vorig jaar verschenen debuut zitten een paar sterke songs, zoals Monstro.
Waar wil je dit zien? Klein en goor, een zeldzaamheid in het Nederlandse popcircuit, hier in Austin weten ze niet beter. (Atze de Vrieze)