Het concert: Gallowstreet, Lowlands India, vrijdag 19 augustus 2016

Op de een of andere manier werkt het altijd goed: brassbands op festivals. Wie kent nog festivalfavoriet Broken Brass Band? Of Hypnotic Brass Ensemble, de zeven zonen van trompettist Phil Cohran? Of Blaas Of Glory, de melige toeterbende die hardrock-klassiekers binnenstebuiten keerde? Het is niet moeilijk te begrijpen waarom het werkt, dit soort muziek op festivals: al dat voluit geblazen koper maakt een enorme hoeveelheid energie los, en je mag er nog bij lachen ook.

Spreekstalmeester van de band is Dirk Zandvliet, baritonsaxofonist en grote broer van Jungle By Night lid Ko Zandvliet. Die zit ook in deze band. Of toch niet? Jawel hoor, hij komt halverwege binnen vallen, kennelijk vertraagd. De grote Zandvliet (Dirk is ook echt een kop groter dan zijn kleine broertje) legt met zijn lage tonen het fundament onder de band, samen met de sousafoon van Peter Keijsers, die in feite als bas dienst doet. De rest van de blazers gaat elkaar te lijf als in een breakdance contest: speels confronterend, licht chaotisch en vooral super aanstekelijk.

Was de verwachting niet dat echt iedereen dit uur naar Muse zou trekken?
Een beetje wel, maar Gallowstreet staat zeker niet in een lege tent te spelen. Er staan jonge mensen vooraan, iets oudere op het randje van de tent. De frontman van de groep toont uitvoering zijn liefde voor dit publiek, en die is terecht.

Gallowstreet staat bekend om zijn opportunistische covers. Maken ze zich daar vandaag ook weer schuldig aan?
Dat valt reuze mee. De band heeft inmiddels een eigen debuutplaat uit, dus het coveren is wat naar de achtergrond verschoven. Wel horen we David Axelrods 'The Edge' (ja, het beroemde Dr. Dre sample) en Roots Manuva’s 'Witness One Hope'. Beste wel stoere keuzes.

Zo zo, dreigt daar zomaar een positieve 3voor12-recensie voor Gallowstreet aan te komen?
Ja ach, waarom ook niet! Kijk, luister, Gallowstreet is een band waar veel mensen jeuk van krijgen. Niet in de laatste plaats op de 3voor12 redactie, en ja: inclusief de schrijver van deze recensie. Dat nerveuze getoeter, de ondubbelzinnige vrolijkheid zonder dubbele laag, het feit dat ze alles voluit spelen en niets subtiel opbouwen (wat Jungle By Night nadrukkelijk WEL doet), de ietwat suffige conservatoriumuitstraling van veel van die jongens, daar kun je van alles van vinden. Maar hier in de tent aarzelt niemand, en de volle overgave is echt geweldig om te zien. En dan nu in optocht de nacht in. En die takkenbossen nog even terug in de potten jongens, Kees van Hondt is pas zondag.