Het concert: Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes, Lowlands Bravo, vrijdag 19 augustus 2016

Knap, hoe de Amerikaan zo achteloos de tent naar zijn hand zet. De groep uit Californië heeft in bijna tien jaar en met vier studioalbums de reputatie van veelzijdige indiefolkers verdiend. Wij opteren voor meeslepende indierock met folky, rootsy, soulvolle en gospel-tinten. Muziek die net als het licht vanavond steeds gloedvoller wordt, een welhaast religieuze lading meekrijgt en waarop het heerlijk meedeinen en -zingen is. 

Dus de band wordt geleid door ene Edward Sharpe?
Ehm nee, dat zou je zeggen hè. Edward Sharpe is een fictief figuur, een Messiaans schepsel uit een verhaal van Alex Ebert, de leadzanger, voorganger en charmeur van de groep. Toen tweede vocalist Jade Castrinos de band in 2014 verliet, werd Eberts vocale rol nog belangrijker. En de groep herbergt nog meer sterke stemmen. Alex Ebert is naast een zanger met een indrukwekkende reikwijdte ook een zeer uitbundige en innemende frontman. 

Uitbundig? Dus Ebert is de ideale aanvoerder en boegbeeld?
Ja, Ebert is een geboren frontman, een gedroomde leider op het podium en voorbeeld voor menig band. Hij steekt er eentje op. Terwijl de band soulvol doorpakt, legt hij de hand op het hart en haalt emotioneel uit. Prachtig samenspel van die zo grote band met een aanvoerder die volstrekt intuïtief en natuurlijk beweegt. De Amerikaan voelt zich als een vis in het water, dat zie en voel je en dat maakt dat het nog zoveel beter binnenkomt. Mooi feest. De hele Bravo hangt aan Eberts lippen en de geweldige tienkoppige band laat de muziek verder aanzwellen. Het geheel begint nu commune-achtige vormen aan te nemen, het is alsof we The Polyphonic Spree zien herrijzen. Er blijkt ook nog een meer dan uitstekende 'Instant Karma'-cover (John Lennon) in het vat te zitten en we moeten na 25 minuten al even vrezen voor een melige medley. Zo! Die gitarist heeft me een gepassioneerde soulstem. Man. Terwijl de band temporiseert gaat de frontman voor de optimale publieksparticipatie. En ja, dan wil er altijd wel een toeschouwer de mic rocken: 'I just wanna sing for my girl.' Erg aandoenlijk ja.

Klinkt allemaal wat bedacht en klef gast.
Mja, dat zou je denken en het beweegt af en toe vervaarlijk naar dat randje. Zeker bij het inzetten, doorvoeren, stopzetten en herhaaldelijk herstarten van meer-dan-megahit 'Home'. Ebert gaat nu echt de Bravo door, op zoek naar geestverwanten. Hij stopt voor dansjes met de meest uitbundig geklede vrouwen. De schittering staat in zijn ogen, hij geniet oprecht van dit feest, van de warmte, van 'spreading the love' door zijn muziek en deze show. Het is gezellig, warm en komt dichtbij. En daar gaat hij nog een keer met de microfoon. Of iemand een verhaal te vertellen heeft in het publiek? Ja hoor, iemand dist graag het eerste couplet van 'Home' op. Nice. De hele tent staat nu nog uitbundiger te hossen. Wat een liefde. Ze hadden het 'Hope' mogen noemen.