Biffy fucking Clyro lijkt hier wel wat bizar geprogrammeerd anders. Nadat ze in Biddinghuizen in 2013 de Alpha rockten en op Pinkpop veel induk maakten op de mainstage. In Engeland pakten ze ondertussen 3 Kerrang! en 3 NME Awards en sluiten ze grote festivals af; op de poster van Reading and Leeds staan ze bovenaan naast Fall Out Boy. En hier dus in de Bravo, wel als slotact, maar toch gedegradeerd naar het tweede of derde podium, qua grootte. Toch is de verdere doorbraak op het continent uitgebleven. Het nieuwe, zevende studio-album Ellipsis mag dan toegankelijker zijn, nog meer stadionpotentie hebben (het was al 3FM Album van de Week) en met 'Animal Style' (3FM Megahit) en 'Wolves Of Winter' al twee beste hits herbergen, je ziet Biffy nog niet doorstoten.

Wellicht komt het nog, maar voorlopig blijft het middencategorie en subheadliner. Uiteraard in de schaduw van Muse, waar ze zoveel voorprogramma's voor deden en die hier na de Schotse band afsluit in de Alpha. Biffy begint als er nog gespeeld wordt in de Alpha en India en moet het met een halfvolle Bravo doen. 

Leest als een degradatie. Waren ze een beetje teleurgesteld?
Als ze dat al waren, lieten ze het niet merken. Gepassioneerd is weer een understatement bij dit optreden. De band vlamt en bedankt Lowlands en het publiek veelvuldig. 'Thanks for coming to see us again, we're Biffy Fucking Clyro.' 'Wolves of Winter' is een lekkere binnenkomer en 'Biblical' etaleert alles wat de Schotten zo goed maakt: meeslepende, emotionele samenzang, rock in een hoog tempo met post-hardcore erupties en een hohoho-refrein waar heel Biddinghuizen op mee zou kunnen zingen. 'Friends and Enemies' is helemaal een meezinger van formaat ('With a friend as good as you, who needs enemies?'). 'Dank je wel. Nice to see you again Lowlands, it's been a while,' stamelt frontman Simon Neil in het mooiste accent dat het Britse gemenebest rijk is. Bij 'Bubbles' (van Only Revolutions) staat het voorste deel van de Bravo al mee te brullen en met de vuisten te rammen.

Allemaal leuk en aardig, maar was dat akoestische nummer echt nodig?Set-technisch waarschijnlijk wel... Zeker als je er dan vol in kleunt en doorschakelt met de meest stadionwaardige meezinger The Captain: 'Someone help me sing, Can anybody hear me?' kermt Neil. Zeker, niet aan dovemansoren gericht: de Bravo zingt uit volle borst mee in een nummer dat de meisjes op de schouders en de headbangende jongens mooi verenigt. Biffy blijft maar meeslepende hits afvuren: 'Mountains', 'Animal Style' en klassieker 'Many Of Horror'. 

Zien we ze hier nog terug in de Alpha of op een Pinkpop- of Zwarte Cross-hoofdpodium?
In Lichtenvoorde zou dat zeker kunnen. In Landgraaf en hier zullen ze toch niet snel weer in de headlinercategorie belanden. Daarvoor is Biffy toch wat te lastig hè. 'Wij Nederlanders' hebben die rock liever hapklaar en zonder randjes (vult u zelf die namen even in? Dank u). Gelukkig hebben we aan de Schotten dan nog een gretige subheadliner, die graag een extra tandje en randje bijzet. En we mogen niet klagen; in november komt Biffy Clyro terug naar de grote zalen van TivoliVredenburg en 013, waar we ze graag weer een beest van een slotakkoord als 'Stingin' Belle' zien geven.