In elk stuk dat er verschijnt over Polynation, wordt het expliciet genoemd. Ze draaien niet ‘zo maar wat aan knopjes’, nee, een van de twee neemt live de drums voor zijn rekening. Blijkbaar is dat nog steeds een ding voor sommige mensen: zonder ouderwets instrument op het podium geen ‘echte’ muziek. Hoe dan ook, het gaat alsnog vooral om de elektronica. Zoemende bassen, die zo uit recente spacedisco platen lijken te komen, gecombineerd met akoestische samples van vingerpiano’s, akoestische gitaren, jazzy fender rhodes. Het vormt een organisch geheel en nog luchtig genoeg om dansbaar te blijven. De gedetaileerde beats, zaalvullende synths en sterke melodieën trekken het publiek al snel mee de nacht in.

Dat klinkt best origineel.
Nou ja, de twee combineren vooral heel smaakvol elementen die andere producers groot maakten. Die akoestische samples lijken behoorlijk op het vroege werk van Four Tet, die space disco synths zie je ook wel terug bij Todd Terje en zijn Scandinavische discovrienden, maar bij elkaar opgeteld is het meer dan de som der delen. Precies zoals dat met goede dance is, of eigenlijk muziek in het algemeen.

Maar hoe zit het met die drummer dan?
Die drumt ontzettend strak en lang geen standaard partijen. En toch vraag je je af hoe het zou klinken zonder hem. Want zijn sound past net in het subtiele geheel wat zijn partner achter de knoppen neerzet.

Maar het is toch op zijn minst interessanter om naar te kijken, zo’n drummer?
Waren we een jaar of tien geleden niet al aan het lachen om mensen die daar zo’n punt van maakten?