Met een Prodent-glimlach, een shirt met de letters Huge Danny en z’n armen wijd alsof hij een vliegtuig is betreedt hij om kwart over drie ’s nachts het podium: de gladde Danny L. Harle, als een volleerd EDM-held. Maar dat is hij niet: zijdelings raakt hij aan de PC Music-scene van A.G. Cook en SOPHIE, die gestoorde house uitbrengen met omhooggepitchte smurfenstemmetjes en aardig extreme producties. Honderd keer een arty versie van Barbie Girl, dus, of een ontspoorde versie van J-Pop. Danny L. Harle valt binnen die groep op door iets minder extreme en wat toegankelijkere producties: zijn nummer ´Broken Flowers´ haalde zelfs de playlist van BBC Radio 1 en werd ook op 3FM gedraaid. Hij draait vannacht louter eigen producties en remixes, een trance-versie van ´Wrecking Ball´, een krankzinnige edit van ´Years and Years´ en ´Call Me Maybe´ in een happy hardcore-remix. Ze klinken ongeveer als het muzikale equivalent van vijf blikjes Red Bull en een enorme handvol kleurrijke suikerbeertjes.

Zoveel zoetigheid, ik zou er misselijk van worden.
Dat zou je zeggen, hè? Eerlijk gezegd is zo’n sugar rush juist wel lekker na drie uur ’s nachts. ‘Dit is zó fantastisch’, zie je de halve tent kijken. En de andere helft: ‘Dit is zó kut!’ Maar toch is het de glimlach die regeert, meisjes met zonnebrillen op staan te hakken alsof hun leven er van afhangt en een jongen met pupillen als frisbees zwaait met een opblaas-eenhoorn. 

Kortom: het werkt wel, een volwaardig nachtprogramma op Best Kept Secret?
Tja, pffoeh, hmmmm… Het publiek wil wel, zoveel is duidelijk. Er zijn gasten die hun hele weekendvoorraad er in één avond doorheen hebben geramd en nog wel even door kunnen, er zijn tieners die zelfs ietsje te hard zijn gegaan.

Maar?
Nou ja, de festivalorganisatie mag de aanloop van zo’n dansnacht nog wel eens kritisch evalueren en bij Down The Rabbit Hole en Lowlands spieken hoe zij naadloos van live-acts naar dj’s laten overlopen en ook nog een logische nachtprogrammering per tent neerzetten. Een echte lijn is er in de nacht van Best Kept Secret namelijk niet te ontdekken, en de sets lopen allesbehalve naadloos over. Slow Magic speelt voor Danny L. Harle, en wanneer die stopt, gaan alle lichten aan en wordt er een weke indiepoppauzeplaat gedraaid. En daarna óók nog Blackstar van David Bowie: de begrafenissfeer is compleet. Als je er net even lekker in zit, word je zo écht extreem uit je trip getrokken. De tent loopt dan ook al halfleeg voordat Danny L. Harle überhaupt is begonnen. Je ziet de mensen kijken: ‘Oh, huh, is er nu nóg een act?’ Bijzonder amateuristisch voor een nachtprogramma, maar als Best Kept Secret dit glad weet te trekken, heeft het goud in handen.