ADE en Henrik Schwarz gaan samen als in een gelukkig huwelijk. Een memorabele Innervisions nacht in Trouw, waar Schwarz overtuigde door het gat van zijn zieke bestie Dixon te vullen. Of een live zitconcert in het Muziekgebouw met jazzpianist Bugge Wesseltoft en bassist Dan Berglund. Dat laatste project was een beetje onwennig maar pakte uiteindelijk ook goed uit. Zo goed dat Schwarz wederom met een cross-over project op de proppen komt en met het Metropole Orkest het openingsconcert van deze editie verzorgt.

De keuze om een orkest en elektronische muziek naast elkaar te zetten is niet meer gewaagd of moeilijk. Het past perfect in de ontwikkeling dat elektronische muziek door een steeds breder publiek omarmt wordt. Daarom is de avond in de Rabozaal van de Melkweg ook strak uitverkocht. Jammer is dat het zo extreem druk is dat minimaal een kwart van het publiek niet kan zitten. Onder de sardientjes veel kind-ouder-duo's in veel verschillende kleuren en maten. Een moeder naast me, doorgewinterde festivalhippie, en dito dochter, hopen vurig dat Schwarz en co niet te tuttig spelen en net zo schuren en duwen als hun favoriete rockgroep Suuns.

Als je even het concert uitloopt, naar de bar, een verdieping hoger, voer je hele andere gesprekken. Dat de DJ er met z’n laptop tussen dat machtige orkest een beetje verloren bijzit. Dat deze avond voor sommigen een ludiek bedrijfsuitje is, en dat het dichtbij de tap wat comfortabeler toeven is. Dat wordt bij het koffieautomaat lekker pochen dat je naar een cross-over van dance en klassiek hebben gekeken. Maar wel een verdomd goeie.

Alleen van de grijns op het gezicht van Schwarz kun je al een uur moeiteloos genieten. Je ziet het hem denken: ‘Ik flik het weer, ik ben de baas van ADE.' Het pure plezier en het zelfvertrouwen slaat zelfs over naar het orkest. De paukenist, meteen naast Schwarz - je zou zeggen, daar zit Mike Ehrmantraut van de tv-serie Breaking Bad - heeft veruit het meeste werk vanavond. Hij moet er voor zorgen dat de basslijn vrijwel onophoudelijk de zaal in dendert. Soms gaat er voorzichtig een vuistje omhoog. Dan gaat er gejuich op, dirigent Jules Buckley bedankt het publiek en Schwarz stelt goede vriend Ben Westbeech voor, die naast zijn alterego als dj en producer Breach zelf regelmatig de zang voor rekening neemt. Zoals vanavond. De onvoorspelbaarheid die het concert continu spanning meegeeft, maakt met een paar soulpopliedjes plaats voor luchtige euforie. Wel een logische keuze om zo af te sluiten.

Het gevoel blijft uiteindelijk dat er voor zo'n grote productie veel meer publiek is. Volgend jaar mag dit echt naar de openlucht. Mocht ADE dan weer een openingsceremonie hebben, dan past dit soort concert daar meer dan prima bij. Gratis, net als bij de Uitmarkt. Als een groots kado voor de stad.