Rapper, mc, clubber. Sef werd na zijn debuutalbum De Leven definitief een flinke naam in de muziekwereld, maar met televisieoptredens in Expeditie Robinson en De Slimste Mens rees toch een beetje de vraag: waar staat Sef nu eigenlijk anno 2015? Hij gaf ons antwoord, maar of we het daarna meteen snapten was niet helemaal duidelijk. En was Sef nu echt de kunstenaar die hij zich noemde op De Leven-track ‘Diamanten’? Genoeg vragen dus, die op In Kleur stukje bij beetje beantwoord worden.

Het clubleven, de nacht en de vluchtweg van het alledaagse; zowel de schoonheid als de leegte ervan zijn een groot thema op het album. In 'Toch Houdt Ze Van Mij' zet hij zichzelf neer als die gast die altijd zijn vriendin vergeet omdat ie weer te lang op stap geweest is. Pijn gaat over het wegdansen van problemen en in 'Sex, Drugs & Synthesizers' rapt hij dat ‘het kan behoorlijk zwaar zijn om te leven tussen lichten’. Het is niet het enige thema op In Kleur. Hij vertelt in laatstgenoemde track dat hij zich niet met politiek wil bemoeien, terwijl in ‘Ze Zeggen’ toch een klein statement richting de xenofobie die tegenwoordig in de samenleving heerst. “Ze zeggen dat je bang moet zijn, voor dingen die je niet kent, en anders zijn. En dat je niet bijdehand moet zijn, en alles moet geloven wat de krant schrijft. Maar als je al je informatie uit de Telegraaf haalt, dan is iedereen eng en is alles een gevaar”. 

In ‘Hypnose’ noemt Sef zichzelf namelijk geen rapper, maar (wederom) een schepper van kunst en door de plaat heen wemelt het van verwijzingen naar o.a. mode-ontwerpers (Frank Govers, Dries van Noten) en kunstenaars (Marcel Duchamp en Jeff Koons). Hints die wat dat betreft model staan voor de hele plaat. Want Sef is nog altijd dezelfde persoon met dezelfde teksten en visies, maar lijkt op In Kleur nu ook echt getransformeerd van rapper naar (pop)kunstenaar. Dat komt vooral door de producties van SirOJ en FS Green, die van rave, langs r&b naar die typische jaren ’80 synths gaan, die doorlopend voorbij komen op het album. Of die lekkere oldschool breakbeat van Lyn Collins’ ‘Think’ op ‘Wakker’ en het hedonistische tweeluik ‘Pijn’ en ‘Seks, Drugs en Synthesizers’, waar een wel heel opvallende hint van 90’s house doorvloeit.

Kon het nog gekker? Jawel, want ‘Lichaam Is Een Club heeft Kate Bush’ Cloudbusting als basis en op ‘Toch Houdt Ze Van Mij’ horen we toch wel een hele duidelijke muzikale hint naar Paul Simon. Luisterend, denk je al vrij snel: Is dit Sef’s 'Graceland'? In Kleur is ontegenzeggelijk meer een popplaat dan rap, maar het blijft onmiskenbaar hiphop, waardoor Sef de randen van de Nederlandse hiphopscene een aantal piketpaaltjes verder zet. Sef's tweede LP is daarmee een hedonistische muzikale kunstcollage; een meer dan geslaagde.