Jett Rebel, Noorderslag, Grote Zaal, zaterdag 17 januari 2015

Afgelopen jaar kon je niet om Jelte Tuinstra heen: een jaar geleden werd zijn single 'Tonight' precies voor Noorderslag 3FM Megahit, sindsdien is hij eigenlijk geen moment meer 'out of the picture' geweest met zijn hyperactieve liedjes en vakmanschap. Na de EP's Venus & Mars kwam eind oktober 2014 zijn debuutalbum Hits For Kids uit. Eigenlijk viel dat album een beetje tegen. Als in: daarop wist (of wilde?) Tuinstra geen echte radiohits te schrijven - en dat zie je ook aan de publieksreactie vandaag op Noorderslag. De nummers worden weliswaar een beetje herkend, maar niet écht met gejoel ontvangen. In feite zijn de songs gewoon 'te moeilijk': ze schieten alle kanten op, bevatten zoveel muzikale ideeën in één nummer gestopt dat je als luisteraar moeite hebt om zijn muzikale ADHD-geest bij te benen. Dat wat lastige album weerhield Jett Rebel overigens niet een flinke clubtour uit te verkopen, waarin de band gerust drie uur op het podium stond, met de allure van een superband die nog wel twee keer zo lang kon spelen. In de inmiddels uitverkochte HMH speelt hij komend jaar ongetwijfeld nóg langer.

Althans, muzikaal, want de show hangt verder aan elkaar van 'momenten', geheel volgens de regels van een goede rockshow. Tuinstra is - zoals altijd - behoorlijk vrouwelijk gekleed, met naveltruitje, te klein jasje, witte parelarmband. Waanzinnig knappe kop, ook, met precies de juiste kuif en rode lippen. Het belangrijkste: Jett Rebel heeft de bewegingen van een ster. Hoe hij op zijn pianostoeltje en even later ook de Fender Rhodes klimt? Argeloos, maar hij mist geen noot. Hoe hij door zijn knieën zakt, tussendoor een sigaretje rookt en precies op het juiste moment die gepijnigde blik trekt die een gitaarsolo nog net ietsje dikker kan aanzetten. Hoe hij het publiek - ook al een tikkeltje vrouwelijk- met een knipoogje toespreekt en opzweept. Hoe hij een gitaarsnaar breekt, maar zonder moeite verder speelt en precies op het juiste moment de roadie seint. Hij regisseert ondertussen zijn strakke band perfect, die telkens volgt waar hij leidt.

Als je heel goed oplet, zie je dat de opbouw van de set vrijwel gelijk is aan die van zijn debuutalbum: een blokje met het hard funkrockende 'Pineapple Morning' en de ontzettend groovy yachtrock-slowjams 'When She's Older', 'Sunshine' en 'Dance Underneath The Sheets', in precies dezelfde volgorde als op plaat. En meteen daarna 'Feels Like Loving You', 'Hold You' en 'Gwen', wederom in één grote medley gestopt. Het heerlijkst glijdt vandaag die heerlijke melodie die op de helft in Gwen zit, een liefdesbetuiging aan Gwen van Poorten die ongeveer even lang duurt als de relatie die Jelte met haar had. Eerst komt die supergladde melodie langs als (dubbele!) gitaarsolo, later nog eens als zangmotief. Razend knap gedaan, en het toont in alles de muzikaliteit van Jett.

Een lastig publiek, hoor, de dertigers en veertigers die het liefst iedere drie minuten weer een nieuwe hit horen. Zeker als je eigenlijk maar drie hits hebt, die je helemaal aan het begin én aan het einde van de set stopt. Hoe zinderend de band ook speelt, in dat taaie halfuur loopt het dus een beetje leeg. Gek? Nou, nee, het is ook al half drie 's nachts.

Maar zelfs een wat lastigere show van Jett Rebel is een show die in Nederland zijn gelijke niet kent. Typhoon is de baas van de liefde, Kensington heeft de sound van een stadionrockband, The Opposites (en dadelijk ook Mr. Polska) doen het publiek sneuvelen voor gevorderden, maar geen enkele Nederlandse act heeft de allure van een giga-popster die Jett Rebel wél bezit. Behalve de Toppers, misschien. Nu nog meer hits. Al dan niet voor kids.