Placebo, Pinkpop 3FM Stage, zondag 14 juni 2015
Pinkpop: Placebo weigert te vergrijzen
Britse sub-headliner al vijftien jaar vaste waarde
'We are Placebo from London and today we are gonna be loud as love.' Ook Placebo staat vandaag voor de vijfde keer op Pinkpop en net als bij Counting Crows is het al even geleden. In 2009 waren Brian Molko en zijn bandleden voor het laatst in Landgraaf. Toen werd de Britse band door het uitvallen van Depeche Mode zomaar gepromoveerd tot headliner en dat leek er ditmaal ook even in te zitten. Dat was wel een enorme stunt geweest als invaller voor Sam Smith, maar de band rond androgyne boegbeeld Brian Molko mag het als afsluiter van het 3FM podium doen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Placebo duikt in 1995 op in de Londense alternatieve scene met singles 'Bruise Pristine' en 'Come Home', beklemmende, opwindende songs met felle, noisy gitaren en de piepstem van Brian Molko. Samen met diens androgyne houding klinkt Placebo als de soundtrack van met seksuele identiteit worstelende, gedesillusioneerde Britse jeugd. David Bowie is fan en neemt het trio mee als voorprogramma. Het debuutalbum wakkert de aandacht verder aan, single 'Nancy Boy' is een groter succes en slaat de brug naar het continent. Tweede plaat Without You I'm Nothing, met singles als 'Pure Morning' en 'Every You Every Me', trekt die lijn door, ook in de VS. Zo groeit Placebo, dat ook een voorliefde heeft voor glam (de band covert T. Rex-klassieker '20th Century Boy'), wave en elektronica, gestaag door tot de middelgrote waarde die het nu al vijftien jaar is. Twee jaar terug verscheen het zevende album Loud Like Love. Molko en bassist c.q. 'Queen of Sweden' Stefan Olsdal zijn de enige oorspronkelijke leden.
HET NUMMER:
We zitten al diep in de set, maar dan doen Molko en co. er een schepje bovenop: 'Special K' is vooral scherper en feller dan het voorgaande en refrein 'Gravity, no escaping gravity' is uitstekend meezingbaar. Maar Molko is niet tevreden over het effect: 'Come on!' Met die aanmoediging gaat het publiek klappend en zingend mee. Het sterkste deel van de set is aangebroken, zoveel is duidelijk als de band vervolgt met '(See You At) The Bitter End'.
HET MOMENT:
'Meds' begint ingetogen en spannend en knalt dan van het podium. Heerlijk. Het titelnummer van het vorige album is een mooie track, die veel verschuldigd is aan de vocalen van Alison Mosshart (The Kills), die hier door de violiste/toetseniste passend ingevuld worden. Molko laat het stilvallen en wacht, uitdagend rondkijkend, tot applaus en gejoel komt. En ja, dan komt het ook.
OOK OPMERKELIJK:
Kate Bush-nummer 'Running Up That Hill (Deal With God)' krijgt ook een fijne uitvoering tegen het einde van de set. Veel tempowisselingen, qua spanningsopbouw ondersteund door de lichtshow, en wederom de stem van de violiste.
HET PUBLIEK:
In bijna net zo grote getale opgekomen als bij Counting Crows, maar gelukkig iets uitbundiger. Maar niet voor niets heeft Molko het gevoel dat hij extra moet werken om ze erbij te betrekken, het is misschien wel het verhaal van Pinkpop 2015; maar wat een ingedutte bedoening weer mensen. Uitgezonderd het centrale stenen deel voor het podium lijkt iedereen het toch vooral weer gezellig met elkaar te hebben. Natuurlijk, het is ook belangrijk om te overleggen hoe je je bonnen op krijgt en of je nu naar huis gaat of...
HET OORDEEL:
Placebo doet al ruim vijftien jaar hetzelfde: androgyne rock vol van pathos serveren. Het jongste album is niet het meest relevante, maar de band heeft live wel een bepaald niveau bereikt en weet dat goed vast te houden. Een song als 'Every You Every Me' of de uitstekende, stevige afsluiter 'Infra-Red' klinken nog altijd getormenteerd en gedesillusioneerd en Molko's stem blijft karakteristiek en boeiend. Het is dat de camera af en toe inzoomt op diens kop, anders zou je misschien niet beseffen dat 'Black-Eyed' en 'Special K' alweer vijftien jaar oud zijn en dat die fascinerende gedachtewereld normaal gesproken niet matcht met het leven van een veertigjarige. Al met al een prima show met weinig uitschieters of verrassingen. Terwijl Brian een noisy outro bouwt met de effectenbak loopt het veld leeg. Naar Pharrell, of was Placebo voor hen toch de headliner?