Kitty, Daisy & Lewis, Pinkpop 3FM Stage, zondag 14 juni 2015

Kitty, Daisy & Lewis: twee zussen en een broer uit Engeland, die in zo'n muzikaal huis opgroeiden dat het vormen van een band vanzelfsprekend was. Ze hebben zichzelf en elkaar leren spelen op alle instrumenten die er in het huis te vinden waren, en blijkbaar waren dat er nogal wat. Ze spelen een mix van allerlei retrogenres: fifties rock-'n-roll, R&B, ska, rocksteady, soul en een heel klein beetje disco. Het is vandaag alsof er een draaideur op het 3FM Stage staat: na ieder nummer wisselen de drie van instrument. Dat verloopt enigszins stroef en haalt de vaart er nogal uit. De familie Durham – vader en moeder begeleiden op bas en gitaar – lijkt sowieso wat terughoudend. Tussen de nummers door is er wel tijd voor een praatje, maar tijdens het spelen is er weinig aandacht voor het publiek of de performance. Er wordt goed gespeeld, maar wel wat stoïcijns. Een iets te schril contrast met de opgewekte, opzwepende muziek en de extravagante outfits.  

Halverwege de set warmt de familie gelukkig nog een beetje op. Daisy, in een zilverkleurige, met slangen gedecoreerde catsuit, is duidelijk de brutaalste van de drie. 'Het volgende nummer is voor alle vrouwen die sterk in hun schoenen moeten staan als ze uitgaan en klootzakken in hun kont knijpen.' 'Whenever You See Me' is een onbevreesd sixties-anthem, voortgedreven door een kwade, dreunende piano. Daisy wordt zelf ook een beetje boos. Dat vuur is van grote toegevoegde waarde voor de performance. Ze waagt zich zelfs aan een dansje, en ook haar bandleden komen wat meer los. 

De grote katalysator van dit collectieve opwarmen, zowel op het podium als in het publiek, is de opkomt van gastmuzikant Eddie Thornton. Thornton, beter bekend als 'Tan Tan', is een trompettist uit Jamaica die gespeeld heeft voor iedereen van Lee 'Scratch' Perry tot The Small Faces en Lily Allen tot The Beatles. Het is een beetje een eigenzinnige figuur: hij schreeuwt vol enthousiasme in de microfoon, roept meerdere malen een welgemeend 'I love you!' en beloont de reactie van het publiek met kusgeluidjes. Toch is hij stiekem een betere entertainer dan de rest van de band bij elkaar. Gelukkig laten Kitty, Daisy & Lewis zich door Tan Tan een beetje ontdooien. 

'Wie heeft er allemaal geen actie in bed gezien gisteravond?' vraagt Daisy. Het publiek reageert nauwelijks. 'Durven jullie het soms niet te zeggen? Mij overkomt het best vaak. Het overkwam me zelfs gisteravond! Daar gaat het volgende nummer over, het heet "No Action".'
Best ongemakkelijk als je met je ouders in een band zit. 

Het trio komt op met jaren zeventig synthesizerhit 'Popcorn' als backing track, dus het oudere segment van het publiek krijgen ze direct mee. Ook de strakke glimmende pakjes van de zussen worden met gejoel ontvangen. Daarna blijkt echter dat het toch wel erg vroeg is. 'No sleeping! No sleeping!' roept Tan Tan, maar hoewel de toeschouwers het wel een paar keer proberen, dommelen ze telkens weer een beetje in. Dat draagt zeker bij aan de toch al enigszins aanwezige afstand tussen Kitty, Daisy & Lewis en het publiek. 

Kitty, Daisy & Lewis weten muzikaal best te vermaken op de vroege zondagmiddag. Alles steekt prima in elkaar en wordt strak maar enigszins futloos uitgevoerd. Sommige songs zijn wat gezapig, anderen onbekommerd catchy en dansbaar. Het komt vast beter tot z'n recht in een kleinere setting, waar ze misschien wat meer van die brutale kant durven laten zien. Vandaag was het met Kitty, Daisy & Lewis in elk geval prima wakker worden.