Je hebt in je jeugd doorgaans één of een handvol acts waar je zo idolaat van bent dat je alle platen hebt, die van a tot z kunt meebrullen (fonetisch, want je Engels is nog niet je van het), de posters tot op het plafond hangen en je moeder het embleem op je schooltas en jas moet naaien. Guns N Roses bracht bij schrijver dezes zo'n uitspatting teweeg. En hoewel Axl 'Ik maak ruzie met iedereen' Rose al lang geleden hard van dat voetstuk getuimeld is, heeft Slash toch altijd die iconische status vast weten te houden. Toch een beetje speciaal dus dat de gitarist met de karakteristieke hoed, haardos en zonnebril hier op Pinkpop staat, ook al betreft het niet het hoofdpodium.
Na zijn breuk met Guns N Roses maakte Slash platen met Slash's Snakepit, Velvet Revolver en sinds 2008 onder zijn eigen naam. Drie platen verschenen sindsdien, waarvan de laatste twee met Myles Kennedy en dezelfde bandleden die er vandaag ook bij zijn.
In oudje 'Nighttrain' (van debuutplaat Appetite For Destruction uit 1987) blijkt Myles qua klankkleur alvast prettig af te steken bij Axl, hij kan schreeuwen en krijsen als het moet, maar is in alles (techniek, bereik) de betere zanger. Grappig hoe het lijkt alsof hij in GnR-songs wat meer naar de hoge piepstem van Axl toekruipt.