Slash ft. Myles Kennedy and the Conspirators, Pinkpop Mainstage, vrijdag 12 juni 2015

Je hebt in je jeugd doorgaans één of een handvol acts waar je zo idolaat van bent dat je alle platen hebt, die van a tot z kunt meebrullen (fonetisch, want je Engels is nog niet je van het), de posters tot op het plafond hangen en je moeder het embleem op je schooltas en jas moet naaien. Guns N Roses bracht bij schrijver dezes zo'n uitspatting teweeg. En hoewel Axl 'Ik maak ruzie met iedereen' Rose al lang geleden hard van dat voetstuk getuimeld is, heeft Slash toch altijd die iconische status vast weten te houden. Toch een beetje speciaal dus dat de gitarist met de karakteristieke hoed, haardos en zonnebril hier op Pinkpop staat, ook al betreft het niet het hoofdpodium.

Na zijn breuk met Guns N Roses maakte Slash platen met Slash's Snakepit, Velvet Revolver en sinds 2008 onder zijn eigen naam. Drie platen verschenen sindsdien, waarvan de laatste twee met Myles Kennedy en dezelfde bandleden die er vandaag ook bij zijn.

In oudje 'Nighttrain' (van debuutplaat Appetite For Destruction uit 1987) blijkt Myles qua klankkleur alvast prettig af te steken bij Axl, hij kan schreeuwen en krijsen als het moet, maar is in alles (techniek, bereik) de betere zanger. Grappig hoe het lijkt alsof hij in GnR-songs wat meer naar de hoge piepstem van Axl toekruipt.

'Sweet Child O' Mine', het nummer dat er op Appetite For Destruction (ook tekstueel) al bovenuit stak. Axl Rose haalde de tekst uit een gedicht dat hij schreef voor zijn vriendin, Slash kwam met de riff en vond het destijds naar verluidt het ergste Guns N Roses-nummer. In Landgraaf is het de song die het beste overkomt en het meest bij het publiek teweegbrengt. Vanaf het eerste gitaarloopje tot de laatste noten reageert Pinkpop euforisch.

Slash loopt al even op die dubbele gitaar te spelen als duidelijk wordt waarom: hij perst er in 'Anastasia' een soort Spaanse gitaarsolo uit. Die zagen we niet aankomen!

Als het nummer vervolgens is afgelopen, pakt hij weer een normale gitaar, stapt op de verhoging (stapt misschien wel voor het eerst bewust in de spotlights) en zet de riff van 'Sweet Child O' Mine' in. Prachtig hoe meteen het gejuich en kippenvel over het veld rollen.

De mensen hebben er duidelijk zin in, zeker in die GnR-songs, maar ze klappen ook op het nieuwere 'World On Fire' tot voorbij de geluidstent mee. We zien veel oude rockers (ahum), en mannen in Guns N Roses- en Slash-shirts. En waarom ook niet? De man zelf gaat ook nog in dezelfde leren broek en houthakkersblouse op het podium staan. Het veld staat geramd en de mensen in het centrale deel gaan wel uit de plaat. Slash en co. maken het uur net niet vol en ze zetten 'Paradise City' even te laat in: de grote Muse-uittocht is net begonnen.

De helft van de songs op de setlist van Pinkpop 2010 komen vandaag weer aan bod en ze (de Guns N Roses covers en die ene van Velvet Revolver) staan weer garant voor het sterkste deel van de set. Hoewel het fijn is dat het allemaal een stuk harmonieuzer is op het podium, dat de show op de geplande tijd begint, dat Myles Kennedy een geweldige zanger en Slash een formidabele gitarist is, is de conclusie dat het qua memorabele songwriting vooralsnog mijlen bij het Axl-tijdperk achterblijft. Er zit veel vakmanschap, muziek en warmte in deze band, maar wat van het GnR-gif zou evenmin misstaan.

Heb je de show met pijn in je hart gemist of kun je er geen genoeg van krijgen? Dat komt mooi uit: Slash heeft net het dubbelalbum Live At The Roxy (25-9-14) uitgebracht.