Toen Muse hier rond de eeuwwisseling op Pinkpop doorbrak, was het Engelse trio het perfecte alternatief voor iedereen die Radiohead niet langer kon of wilde volgen. Muse was wél bereid vurige gitaarsongs te blijven maken, met Matthew Bellamy als blikvanger, als stem en als ster-gitarist. Hoewel het zwaartepunt van de set vanavond duidelijk ligt bij albums twee, drie en vier, is Muse met elk album een paar waardevolle songs aan het oeuvre blijven toevoegen. Het is een Pinkpop-act bij uitstek, een van de weinige bands die bij elke nieuwe plaat standaard ingevuld wordt op het wensenlijstje. Vooral in de beginjaren was een bezoek aan Landgraaf vaste prik, de laatste tour werd Pinkpop overgeslagen. Nu is de vijfde show een feit.

 

Maar al te vaak wordt Muse in de media in verband gebracht met complottheorrien en paranoia. Wat gelooft die gekkie van een Matthew Bellamy nu weer, zie je de journalisten denken zodra ze het cellofaan rond een nieuwe plaat openritsen. Maar wat is dat eigenlijk, een complottheorie? Komt hij met vergezochte flauwekul? Toch zeker niet op Drones? 'Elke ochtend als president Obama opstaat, neemt hij eerst de beslissingen wie hij die dag zal vermoorden in Afghanistan,' legt Bellamy zijn fascinatie uit voor de onbemande vliegtuigen die dodelijke missies uitvoeren op afstandsbediening. Het is een sinistere realiteit, waar de meeste bands hier zich geen moment druk over maken. Muse maakte met Drones een bijzonder fel en anti-Amerikaans album. De belangrijkste song van die plaat heet 'Reapers', en vanavond is het de afsluiter van de reguliere set. 'War, war just moved up a gear,' zingt Bellamy over een harde, smerige riff, die haast neigt naar 80's glam-metal. Sowieso tekent dat de nieuwe plaat, een terugkeer naar de stevige rock, minder progpielerij en elektronische experimenten. 'I don't think I can handle the truth, I’m just a pawn, and we’re all expendable.'

 

Eigenlijk verwacht je dan een drone of een ander spectaculair show-effect. De grote zwarte ballen die over het publiek stuiteren zijn toch een beetje gewoontjes, betekenisloos ook. Tijdens de vorige tour pakte Muse uit met een halve musical over foute bankiers, de laatste keer dat ze hier op Pinkpop stonden, hing er een dreigend zwart gat boven de drumkit van Dominic Howard. De boodschap is vandaag meer sinister dan ooit, maar op de een of andere manier wil het niet echt aankomen. Als opening van de toegift volgt nog wel 'JFK', een speech van John F. Kennedy uit 1961, waarin hij een 'grote vijand' omschrijft die verdacht veel lijkt op het Amerika van nu.

Het is dus eigenlijk een vrij 'gewone' show van Muse, en misschien is dat wel expres. Zoals gezegd: het nieuwe album Drones is een terugkeer naar de straffe gitaarriffs. De set opent ook sterk compact, met een paar echte knallers. Het nieuwe nummer 'Psycho' drijft op een nogal kinderachtig 'drill instructor' thema, maar de riff is in elk geval lekker recht-door-zee en de snerpende gitaarsolo zet meteen de toon. Dit is het geluid waar we Muse van kennen: messcherp, super precies en haast elektronisch. Met 'Hysteria' en 'New Born' is de start bijzonder zelfverzekerd. Halverwege zakt de focus wat weg, maar het slot is weer overweldigend.

Een beetje sloganesk zijn die boodschappen van Bellamy wel, maar het is wel mooi om zo’n groot publiek de opruiende teksten van 'Uprising' mee te zien brullen. 'They will stop degrading us! They will not control us!' Weer eens wat anders dan 'sweet child o' mine'. De regisseur heeft een meisje op de eerste rij gevonden dat zich letterlijk de tranen in de ogen staat te schreeuwen.

Een beetje giechelig legt de zanger 'Madness' stil: de bas van Chris is ontstemd. Zoiets gebeurt Muse eigenlijk nooit. Technisch stijgt het trio ver boven de rest uit vandaag. Er is eigenlijk na Muse geen rockband opgestaan die op zo’n hoog niveau werkt als deze. Ook vandaag niet.