Faith No More, Pinkpop 3FM Stage, vrijdag 12 juni 2015

Ondergetekende kwam pas schandalig laat, via de plaat King For A Day... Fool For A Lifetime uit 1995, met Faith No More in aanraking. En pas toen een vriendin me twee jaar later op Lowlands meetroonde naar de Alpha viel het kwartje. Daar voelde ik de passie en power van Mike Patton, sleepte de hard funk- en groovende band me volledig mee door vele hoogtepunten van het dat jaar verschenen Album Of The Year. Dat was alweer het zoveelste verrassend sterke album op rij en dat de band een jaar later opeens stopte was dan ook nog veel verrassender. In 2009 waren ze net zo plots en onverwacht weer terug, met de aankondiging van nieuw werk in jaren en weer een spot op Lowlands. Pas in 2011 spelen ze nieuwe nummers waaronder 'Matador'. Bepaald geen lichtvoetig werk, maar wel typisch FNM en ze staan dan ook op het net uitgekomen Sol Invictus, de eerste plaat in achttien jaar, die weer verrassend goed is.

De regen lijkt even terug te keren en Faith No More zet 'Ashes To Ashes' in. Het prijsnummer van Album Of The Year (de laatste voor de break-up) krijgt in Landgraaf een machtige uitvoering en Patton besluit er een schepje bovenop te doen. Al zingend 'Smiiiiiiiiilin with the mouth of the ocean' snelt hij het publiek in voor een crowdsurf.

Bij terugkeer besluit hij om de cameraman even te laten zien hoe het moet. Classic.

De weide voor de 3FM Stage staat zeldzaam volgelopen, mensen staren vol verwachting naar het podium. Je ziet Faith No More immers niet elk jaar voorbijkomen in Nederland. De set komt echter moeizaam op gang, na nieuw nummer 'Motherfucker' zakt het weg met 'From Out Of Nowhere' (The Real Thing, 1989) en 'Caffeine' (Angel Dust, 1992). Ook tegen het eind houden Patton en co. de bezoekers niet bij de strot. 'Separation Anxiety' en 'Matador' zijn pittige nieuwe nummers die, met veel breaks, veel kanten opvliegen. Na 'Ashes To Ashes' is jongste single Superhero wel een sterke afsluiter, maar in deze fase nog geen klantenbinder. En dus vervelen zelfs de mannen in Faith No More-shirts zich bij vlagen en loopt het veld langzaam leger.

Dan kunnen wij wel roepen dat Faith No More een headlinerspot verdient en dat ze dan nog een blik opentrekken en dan wel afsluiten met 'We Care A Lot', maar dat is niet het hele verhaal. Dat leest meer als het relaas van een zeer eigenzinnige band. Een groep die op hun albums altijd schakelt tussen zeer meeslepende, grootse songs, bijna net zo meevoerende (power)ballades, hevig funkrockende snelle composities en vreemde, experimentele nummers. Dat doen ze live ook en dat is op een (breder geprogrammeerd) popfestival niet altijd de sleutel tot succes. Daarnaast vonden we het geheel wat te tam.