Twenty One Pilots, Lowlands Heineken, zondag 23 augustus 2015 

Duo uit Columbus, Ohio dat afgelopen voorjaar het tweede album uitbracht. Zanger Tyler Joseph komt op met zwarte verf op zijn handen en nek. Het is een teken dat hij 'in character’ is. De verf staat voor 'onzekerheid die hem dreigt te verstikken over het leven in het algemeen en alles wat er uit zijn handen komt in het bijzonder'. Het personage dat  Joseph-onder-de-verf is,  heet Blurry Face, tegelijk ook de titel van het tweede Twenty One Pilots album. Tijdens de liveset loopt er achter de schermen een computer mee met basistracks. Beide bandleden spelen met de tape mee.

Jezelf vervelen tijdens een optreden van Twenty One Pilots is onmogelijk, dit is een bijzonder lenige band. Daarnaast weten de twee dat het oog ook wat wil. Ze drummen tijdens een crowdsurf, Joseph zingt zittend op het publiek, er is een sitdown, het publiek gevraagd elkaar op de schouders te nemen en drummer Josh Dun doet de inmiddels legendarische flip achterover van de piano af. De liedjes zijn flinterdun maar het entertainment is geweldig. Het moment dat er even geen circusact wordt gedaan is tijdens 'Tear In My Heart’, single van het tweede album dat afgelopen voorjaar is verschenen. Een verrekt sterke popsong. Totdat er ineens een trance uitbraak plaatsvindt.
 

Twenty One Pilots is een dankbare band. Het publiek wordt meerdere malen en uitvoerig bedankt voor het meeklappen, meespringen of drumplatforms draaien. Het moment is het Afscheid. Twenty One Pilots krijgt een heldenuitzwaai alsof er net een olympisch record is gevestigd. De voorste rijen houden het niet droog.
 

Tijdens het slotnummer klimmen beide bandleden op het publiek met een trommel. Voordat de trommels op het publiek worden gehesen, gieten de beveiligers er een beetje water op. Voor het toffe visuele effect.

Alles en iedereen onder de twintig jaar oud die of weleens op een skateboard heeft gestaan of heel goed weet hoe het voelt om een blurry face te zijn. Er springt zelfs een groepje op een neer met een bord dat ze speciaal uit Zweden voor Twenty One Pilots naar Lowlands zijn gekomen. De tent is overvol.

Muzikaal gezien is Twenty One Pilots een niet al te beste patat kapsalon: ze spelen alles tussen rock, pop, trance, dubstep, punk en reggae in en ze schakelen vaak zelfs nog binnen een liedje van stijl. Maar wat ze missen aan muzikale diepgang, compenseren ze ruimschoots met de capriolen op het podium en de overduidelijke connectie met de jongste bevolking van Lowlands. Twenty One Pilots heeft mazzel dat ik geen 16 jaar meer ben, anders zou ik de penningmeester en de secretaresse van de Twenty One Pilots fanclub worden.