Chemical beats, zo noemden Ed Simons en Tom Rowlands hun sound: scherp gesamplede drums met goede hooks, soms basslines, soms een pakkende vocal. Vanaf het begin waren ze allereerst een albumband, dan een singlesband, en pas ten derde een live-act. Maar met zoveel sterke tracks moet anderhalf uur vullen met twee vingers in de neus lukken.

Van de nieuwe nummers doet 'I'll See You There' het in deze set het best. Zelfs single 'Go' fungeert als vooruitgeschoven pion in de openingsschermutselingen. Die zijn op zich niet mis hoor: het eerste half uur horen we vooral bekende tunes, zoals 'Hey Boy, Hey Girl' (classic), 'Do It Again' (prima dansvloernummer) en 'Star Guitar (beetje zeverig). En dan komen we langzaam op interessanter terrein. In plaats van bezig te zijn met titels en jaartallen, kunnen we nu gewoon mee met de route die de Chemicals hebben uitgestippeld. Waar gaat het heen? Jammer dat de route grotendeels vastligt, want ondanks dat die enorme hoeveelheid apparatuur op het podium anders suggereert, is de setlist elke dag gelijk. Misschien is dat de reden dat het toch wat stroef aan blijft voelen. Echt uitbundig wordt het alleen bij 'I’ll See You There', een psychedelisch stuk vintage Chemical Brothers. Zo hebben ze het altijd gedaan: nieuwe nummers op een strategische plek in de set inbouwen, zodat ze extra belangrijk aanvoelen.

We hebben het altijd wel over Daft Punk en wie er onder die helmen zitten, maar hoe veel mensen hier in de tent zullen weten dat een van de Chemical Brothers gewoon thuis zit? Die heeft ook een interessante baan naast de band. Wilde wel de studio in, maar niet het podium op. Die enthousiaste gast die in het donker die wel een beetje op hem lijkt, was al die jaren visuals man. Nou ja, het maakt kennelijk bij deze act niet uit, waar Underworld zonder Karl Hyde onbestaanbaar is.

Destijds in de jaren negentig sloegen Ed Simons en Tom Rowlands een brug naar het alternatieve publiek. Grofweg iedereen die hier op Lowlands rondloopt, begrijpt wel waar deze muziek over gaat. Kalende mannen van een jaar of vijftig die misschien in 1988 bij de house-revolutie nog aarzelden, maar bij Exit Planet Dust alsnog aanhaakten, staan nu naast meisjes van achttien voor wie tweede-generatie-hit 'Galvanize' al te vroeg was. Vooral staat bijna iedereen trouwens met de vingers in de oren in plaats van in de lucht, vanwege het ongenadige volume. Gaandeweg de set dunt het publiek wel flink uit. Toch wel opvallend.

Hoeveel verwijzingen naar psychedelica er ook in de muziek van The Chemical Brothers zitten, hun variant op de house is er altijd meer een van het volle verstand geweest dan dat ze je de diepte in trokken. Ook nu lukt het ze niet om de hele tent anderhalf uur mee te zuigen. Prima set, maar reken maar dat er morgen meer zweet vloeit in de Alpha.