SBTRKT, Lowlands Bravo, zaterdag 22 augustus 2015
Lowlands: SBTRKT laat Bravo dampen
Maar raakt soms ook een beetje de wgkwt
Als danceproducers zich omringen door bandleden moet je altijd op je hoede zijn. Laat je niks wijsmaken door de mensen die zeuren over saai ogende DJ's. Echt waar, meestal voorspelt het niks goeds als er opeens een drummer en een toetsenist worden ingevlogen. Het is dan ook spannend of het vanavond wel goed gaat bij SBTRKT, helemaal met die halfbakken laatste plaat in het achterhoofd.
HET CONCERT:
DE ACT:
SBTRKT wordt door zijn vrienden meestal gewoon Aaron Jerome genoemd, en is een Engelse producer. Die moeilijke naam en dat eeuwige masker waarmee hij optreedt, komen voort uit zijn wens om anoniem te blijven. Zoals praktisch alle muzikanten die daarvoor kiezen is het idee dat de muziek voor hem moet spreken, niet zijn persoon. Op zijn albums werkt hij nogal eens met grote namen Little Dragon, Sampha, Jessie Ware. Vandaag komen die vocals vooral uit een doosje, al neemt de toetsenist (dat is niet Sampha toch?) er ook een paar voor zijn rekening.
HET NUMMER:
In de eerste helft van de set zit een aantal nummers die verzuipen in een overdaad aan ideeën. Het begint met een spannende, typisch Engelse beat, maar al snel worden er zo veel lagen toegevoegd dat het eigenlijk niet meer duidelijk is waar het nummer nou om gaat. In dat eerste stuk valt juist daardoor 'New Dorp, New York' op met een gekke stuiterende baslijn, en de virtuoze stem en dito melodie van Ezra Koenig, de zanger van Vampire Weekend. Meer is er niet nodig. Is iedereen het er onderhand al over eens dat Koenig een van de allerbeste songwriters van deze generatie is?
HET MOMENT:
Bij vlagen laten SBTRKT en zijn bandgenoten de Bravo echt stomen. Op de momenten dat al die verschillende lagen wel op hun plek vallen, slaat de mengelmoes van dubstep, UK-house en garage in als een bom. In het slot werkt dat best, als Jessie Ware maar blijft herhalen dat het 'such an hurricane, such an hurtin' pain' is, stuwen de overstuurde synthesizers en razende drums het naar een steeds indrukwekkender hoogtepunt. Dat de muzikanten even achter hun instrument wegkruipen en op de voorgrond stappen om het publiek te bedanken doet er niks aan af. Ook de mislukte meezinger, en de valse zang als SBTRKT zelf even de microfoon pakt, deren niet. Een perfect startschot voor een lange nacht.
OOK OPMERKELIJK:
Zoals eerder gezegd, die wisselvalligheid. Op sommige momenten valt je mond open van ongeloof, het volgende moment kijk je bezorgt naar je horloge om te checken of het eindelijk eens afgelopen is.
HET PUBLIEK:
De tent ligt er aan het begin van de set pijnlijk leeg bij. Niet gek, aangezien er qua fans waarschijnlijk een behoorlijk grote overlap is met The Chemical Brothers, die tegelijk in de Alpha spelen. Toch stroomt het langzaam maar zeker vol, en begint het echt te broeien in de Bravo. Mensen hebben duidelijk zin om flink dansend de nacht in te gaan.
HET OORDEEL:
Diepe dalen, hoge pieken. Naarmate de show vordert, krijgen de pieken gelukkig steeds meer de overhand. Lang niet alles is raak vanavond bij SBTRKT, maar wat raak is, is meteen ook heel erg raak. De lichtshow helpt daar nog eens extra bij. Een wand vol stroboscopen, spinnende spots, en goed geplaatste beamers tillen het nog een niveautje hoger.Wat Four Tet gisteren met geen mogelijkheid voor elkaar kreeg, lukt dit trio wel. Op de beste momenten verandert de Bravo even in een dampende club. En dat zijn uiteindelijk de momenten die je onthoudt na zo'n vol festivalweekend.