Ryan Adams, Down The Rabbit Hole Hotot, vrijdag 26 juni 2015
DTRH15: Ryan Adams is een classic rock-ster
Na een stevig begin komt de countrysnik
Het glas is halfleeg als blijkt dat hoofdtent Hotot slechts voor een derde gevuld is tijdens het Ryan Adams-concert. Het glas is halfvol als het aanwezige publiek Ryan Adams het volle onthaal geeft: hier zitten veel liefhebbers tussen. Het is natuurlijk altijd afwachten hoe de grillige Ryan Adams op het uitzicht reageert.
HET CONCERT:
DE ACT:
Na zijn beginperiode bij Whiskeytown, zette Ryan Adams zich meteen overtuigend neer als solo-artiest: hij werd door menig alt-country-liefhebber tot kroonprins van het genre gekroond. Destijds was het carrièrepad van Adams niet te voorspellen. Die ligt bezaaid met zoveel releases dat zelfs Herman Brusselmans ‘nou nou, rustig maar’ zou zeggen. Het tempo ligt de laatste jaren wat lager. Het niveau ondertussen weer hoger.
HET NUMMER:
Hoe Ryan Adams op dat uitzicht reageert? Door meteen een stevige versie in te zetten van ‘Gimme Something Good’, opener van zijn titelloze plaat van vorig jaar. De band speelt hem alsof ze al verder in de set zitten. Adams heeft z’n rasp, de gitaren ronken, het orgel loeit. Bruce Springsteen zou goedkeurend meeknikken.
HET MOMENT:
De Amerikaans plukt gretig uit zijn oeuvre en laat prijsplaat Gold (2001) daarbij niet liggen. In het ingetogen middenstuk zit een kraakhelder gezongen ‘Oh My Sweet Carolina’ waarbij diep wordt gecountrysnikt. Het nummer klinkt nog altijd als een klassieker.
HET PUBLIEK:
Men is niet met veel. Tijdens het uitgesponnen werk dat halverwege de set wordt ingezet, loopt hier en daar een groepje weg. De blijvers klappen en juichen hard. De wat oudere Rabbit Hole-bezoeker blijft sowieso staan.
HET OORDEEL:
Ryan Adams kan een enfant terrible zijn, maar de laatste tijd merken we er een stuk minder van. Hij coverde even geleden 'Summer of 69' van Bryan Adams. Als in Kopenhagen bijkt dat voorprogramma Nathalie Prass de gig niet haalt, covert Adams enkele van haar nummers in een jurk. Vanavond op Down The Rabbit Hole staan twee grote fake boxen achter de band. Plus een frisdrankautomaat. En een arcadekast. Heeft Ryan Adams opeens zin in het leven? Het lijkt er zowaar op.
In 2003 werd zijn stevige album Rock N Roll niet heel goed onthaald maar nu, jaren later, lijkt Ryan Adams de gitaarrocker in hem toch te omarmen. Hij heeft een degelijke band om zich heen verzameld, die de mores van de classic (country)rock goed kent. De Bruce Springsteen-liefde komt niet alleen bij het openingsnummer aan bod. ‘To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High)’ van solodebuut Heartbreaker krijgt ook meteen een volle behandeling. Adams houdt het tempo erin en soleert met de gitaarhals in de lucht. Maar dan is het tijd voor de alt-country. Dat hij dit genre beheerst blijkt wel als hij ‘Magnolia Mountain’ en ‘Dirty Rain’ speelt, maar waar de openingssalvo’s van het concert hard aankwamen, speelt Adams later teveel met de aandachtsspanne. Dan wordt de oudelullenbrigade té veel bediend. Gelukkig heeft Adams een rake greep in zijn eigen materiaal gedaan. Hij geeft zich alsof hij het leven zowaar ziet zitten. De lege tentvloer had vanavond ongelijk.