Met die vier keer is Alamo Race Track de vaakst genomineerde artiest voor de jaarlijkse prijs voor het beste Nederlandse album. Het maakt de Amsterdamse band al bijna een oudgediende: sinds het begin van het millennium bestaat de band onder deze naam. Eigenlijk zijn ze al sinds 1998 bezig onder de naam Redivider (datzelfde jaar wonnen ze de Grote Prijs), maar die naam lieten ze vallen toen toetsenist Diederik Nomden de band verliet. Hawks is de vierde plaat van de band, die wel langere stiltes tussen hun albums heeft laten vallen. De verwachtingen waren hooggespannen na het succes van Black Cat John Brown (2006, herinnert u zich die viral video nog?) en het folky Unicorn Loves Dear (2011) - single Apples werd zelfs gebruikt in een reclame van Binck Bank en ook de minstens zo blijmoedige titeltrack deed het goed. 

Meteen met voorproefje Young Spruce And Wires werd duidelijk dat Hawks een heel andere plaat zou worden. Dit geweldige langzame openingsnummer klinkt mysterieus, dreigend en ook wat gelaagder en rijker georkestreerd (is het de theaterinvloed?), met bijvoorbeeld een spookachtige orgelmelodie die het hele nummer in de achtergrond blijft zweven. Een subtiele banjo, dissonante gitaar en off-beat drumpatroon doen de rest, samen met Mulder die grimmig teksten als “I’m a spark that led to a fire” zingt. Everybody Let’s Go is dan weer een opvallend stevige, (indie)poppy single. Ook bij de vele optredens op de Nederlandse festivals viel op dat de band het met dit album op zak allemaal wat steviger en minder folky wil aanpakken – bijvoorbeeld ook All Engines, live vaak het openingsnummer, en het in wilde crescendo eindigende titelnummer Hawks lenen zich daar goed voor.

Maar ook de ingetogener, somberder momenten op Hawks zijn indrukwekkend. “You can find me in the forest, where the trees are marching on”, zingt frontman Ralph Mulder in ballade Erase The Wires – een van de vele referenties naar de natuur die de plaat rijk is. Mulder ontvlucht de grote stad zo vaak hij maar kan. Met verhalen als deze tot gevolg: "Vlakbij waar mijn ouders wonen ligt Westerwolde, een mooie streek met oud akkerlandschap en percelen bos. Als ik daar loop, ben ik met alles bezig: dieren, paddenstoelen. Op een gegeven moment liep ik over een stuk gras, maar dat bleek een moeras te zijn. Ik dacht: even doorstappen, maar voor ik er erg in had flikkerde ik voorover en zat ik tot mijn oksels in de modder. Het is maar goed dat het geen drijfzand was."

In de Nederlandse natuur zal het misschien niet snel spannender worden dan dat, maar toch waren dit soort ervaringen blijkbaar voldoende inspiratie voor een plaat die grotendeels als een avontuurlijke trektocht klinkt. Al in het openingsnummer wordt een groep pioniers voorgesteld, later komt het thema terug in songs als het bittere All I’ve Got From This Trip Is Another Winter (met opnieuw een hoofdrol voor het orgel), breekpunt Safe House (“I’m a tired tired lonely animal, why don’t you take me to your party?”), het weidse The Trail en afsluiter We Should Never Haved Camped Here (‘We should break the camp, break it up!’). Je leest het eigenlijk al af aan de songtitels en in de nummers wordt het ook duidelijk: dit was duidelijk een reis met ups en downs. Maar van een band rond de grillige frontman Ralph Mulder hadden we ook niet anders verwacht. Het leverde hoe dan ook weer een hele fraaie, afwisselende plaat op, en dus een meer dan terechte nominatie voor de 3voor12 Award. Opdat Alamo Race Track nog maar jarenlang een enigszins wispelturige maar vaste waarde mag blijven.