Epica, Pinkpop Brand Bier Stage, zaterdag 7 juni 2014
Pinkpop: Werkelijk alles is groots aan Epica
XL vuur, licht, dubbele deathgrunts en drumwerk in imponerende symfo metalopera
Vraagje: welke Nederlandse band haalde met het nieuwe album in negen landen de top 10, staat voor de derde keer op Pinkpop en heeft 2,2 miljoen Facebook-likes? Epica dus. Het mag door velen als een niche-band weggezet worden, het is in ieder geval een heel succesvolle groep. Zagen we Epica in 2010 nog de Mainstage openen, vier jaar later staan ze in de tent ernaast, maar wel als slotact.
HET CONCERT:
DE ACT:
Dé band in Nederland op het gebied van symfonische metal met frontvrouw, volgens de experts. Het Limburgse Epica is daarin inderdaad, ook wereldwijd, een van de grootste bands. Het zestal heeft net het zesde studioalbum uit, verschenen op het grote Duitse Nuclear Blast label, en is aan een lange tournee begonnen. Daarin is ook plaats voor deze thuiswedstrijd. Handelsmerk is symfonische metal met soms dubbele grunts (van oprichter-gitarist Mark Jansen) en ijle zang van Simone Simons.
HET NUMMER:
Cry For The Moon, van het eerste studioalbum The Phantom Agony en eigenlijk een van de eerste demo's van de groep. Een ware Epica-klassieker, die het kindermisbruik door katholieke priesters aankaart. Heel mooi hoe de band het vandaag na die dubbele grunts van Jansen laat stilvallen waarna je alleen Simons hoort. Epica speelt veel met die wisselwerking, een zeer geslaagd trucje. Jansen pept het publiek nog eens op met armgebaren en gooit dan de deathgrunt erin, gevolgd door gitaar- en batterijsalvo's en knetterend vuurwerk. Bijzonder ook hoe de aansporingen worden opgepikt door het publiek, dat massaal het mantra "Forever and ever" mee scandeert. En dat de volle negen minuten blijft doen.
HET MOMENT:
Aangekondigd door provinciegenoot Marco Roelofs volgt een zeer bombastisch begin, met meteen een verschroeiende vuur- en lichtshow. Terwijl vijf metalmannen op twee gitaren, bas, toetsen en drums de sound zwaar aanzetten, leeft Simone Simons haar eigen rockopera. Symfo metalopera eigenlijk. Daar gooit gitarist Mark Jansen nog een diepe grunt als voice-over op. Vuurwerk als slot van een groots, bombastisch en verdomd indrukwekkend geheel. En dat was pas het eerste nummer The Second Stone.
OOK OPMERKELIJK:
Het ziet er voor de neutrale toeschouwer wat potsierlijk uit met die zwartleren pakjes, het roterende toetsenbord en de excessieve vuurkracht. Coen Janssen heeft een draagbaar toetsenbord in hoefijzervorm, waarmee hij naast de synchroon haarslaande gitarist en bassist staat te beuken. Simone zoekt ondertussen haar ontdekker Mark (hij kende haar van een fanforum van After Forever, zijn vorige band) op voor een eentweetje. In Cry For The Moon komt de toetsenist naar beneden om de snaren van de gitarist vast te houden. Elders zou dit lachwekkend zijn. In deze show past het gek genoeg. En de band blijft in de rol, ook op een popfestival.
HET PUBLIEK:
De tent loopt vanaf het eerste nummer langzaam vol voor de Limburgse band. Pinkpop trekt genoeg Limburgers om dit als thuiswedstrijd te kwalificeren en die mensen lijken Epica wel te waarderen. Dat leidt vooral op de eerste rijen tot vingers (horns) in de lucht en slaande hoofden. Halverwege druppelt het echter leger en na 45 minuten is het gros wel naar de headliner afgetaaid.
HET OORDEEL:
Het vuur, de even overdonderende lichtshow met led-platforms boven en achter de muzikanten, de choreografie-achtige show en de brute metal met dubbele grunts, het mitrailleur-achtige drumwerk van Ariën van Weesenbeek op dat XL drumstel en het riffwerk; werkelijk alles is bombastisch en groots aan Epica. Tot het dubbel zo grote drumstel aan toe. Alles behalve de solostukken van Simons dan, die er soms als een lichtvoetig operazangeresje doorheen fladdert. Groots, overweldigend - of over the top als je er niet van houdt. Vergis je niet: hier klinkt geen noot anders dan die zou moeten klinken, het vuurwerk, de lichtshow en de pasjes; alles wordt minutieus uitgevoerd zoals vooraf bedacht. Epica is wat dat betreft professionalisme ten top. Dan is het lullig als je tent leegloopt voor de Stones, dat heb je niet in de hand. Verder dwingt deze show evenveel respect af als de loopbaan van de band.