Pinkpop staat nog altijd bekend als rockfestival. Gierende solo's, stevige hooks, zo nu en dan een portie blues en meer van dat. Ietwat generaliserend natuurlijk, maar het is toch altijd wat spannend als een act met synthesizers en drumpads in de hoofdrol het podium bestijgt. Onzin, laat Bastille zien. Want ook met elektronische pop kun je met gemak Landgraaf aan je voeten krijgen.
Bastille, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 7 juni 2014
Bastille maakt geen gecompliceerde muziek. Couplet refrein, couplet refrein (nu meezingbaar), bridge (handjes in de lucht), refrein, gas erbij, refrein (dansen). En alles met net genoeg elektronica om het te benoemen, maar net te weinig om het ook echt elektronisch te noemen. Dat is zo’n beetje het recept voor elk nummer. Erg? Nee, want bijna alles is een hit, lijkt een hit, of een toekomstige hit.
De cover van TLC’s No Scrubs? Geen briljante versie, maar het straalde precies het plezier uit dat je zo graag bij een popact ziet. Maar toch, nee. Laura Palmer, dat bizar goed werd opgepakt en de show echt deed losbarsten? Ook gaaf, maar nee. De grote hit Pompeii, waarmee de set natuurlijk afgesloten werd, en het volle veld meegezongen werd? Ook niet. Alles kwam samen in Of The Night, Bastille’s versie van de banger van Corona. Zou Pinkpop ooit zo hard gedanst hebben?
Zo’n twintig minuten voor het einde ontstaat er opeens wat onrust in het publiek. Iedereen lijkt zich opeens zorgen te gaan maken over een plek vinden bij de Stones en de eerste groepen beginnen al te lopen. De frontman heeft het door, trekt z’n capuchon over zijn hoofd, en besluit Flaws al lopend tussen het publiek te doen. Gillende meisjes, het hele publiek dat opeens tien meter naar voren lijkt te schuiven, de volle aandacht is weer bij Bastille, niet meer bij die oude mannen die straks naar het hoofdpodium schijnen te komen. Als daarna Of The Night wordt ingezet denkt niemand meer aan weglopen voordat de show voorbij is.
Gillende meisjes, dansende huismoeders, inhakende vriendengroepen, groovende mannen van middelbare leeftijd. American Apparel pakjes, vale zwarte spijkerbroeken, cowboyhoeden en verentooien. Iedereen gaat lekker op de hits van Bastille.
Dit is pop zoals het publiek pop wil hebben. Hits, covers, meezingen, ballad door een zanger die zijn puppy-ogen opzet, een rondje door het publiek, je benen onder je lijf weg dansen en nog meer hits. Voor de artiest moet het ook fantastisch zijn. Dolenthousiaste fans tot aan de achterste rijen, een bloedmooie ondergaande zon en een luchtballon om het af te maken. Bastille krijgt het voor elkaar om mensen de Stones te laten vergeten, met pretentieloze radiopop. En dat is misschien wel het knapste dat een band vandaag heeft gedaan.
